Üstad Necip Fazıl'ı Anma....

......
Taş taş üstüne koysam bozuk diyorlar devir,
Bir ok çeksem diyorlar peşinden koş ve çevir!
Nefes alırken bile inkisar ve pişmanlık,
Kimse edemez bana benim kadar düşmanlık
......

Namaz, sancıma ilaç, yanık yerime merhem;
Onsuz, ebedi hayat benim olsa istemem!
Necip Fazıl Kısakürek

Ne acı kaybetmek için sahiplik,
Ölümlüyü sevmek ne acı iş.

İmtihan dediğin kağıt kalem ile olmaz kurbanım. Kul, kul ile sınanır.
Necip Fazıl

Aşk korkuya peçedir, korku da aşka perde,
Allah'tan nasıl korkmaz, insan Onu sever de...

Necip Fazıl Kısakürek

Muhasebe şiirinden
......
Üç katlı ahşap evin her katı ayrı âlem! 
Üst kat: Elinde tesbih, ağlıyor babaannem, 
Orta kat: (Mavs) oynayan annem ve âşıkları, 
Alt kat: Kızkardeşimin (Tamtam) da çığlıkları. 
Bir kurtlu peynir gibi, ortasından kestiğim; 
Buyrun ve maktaından seyredin, işte evim!
............................. ............................. ..........

Senin gördüklerini görüp biz de rahatsızlık duyabilse idik keşke. Seni can çekiştiren her türlü ahlaksızlıktan biraz olsun biz de can çekişse idik. Seni biraz olsun anlamak adına....
Allah senden razı olsun.

Dün geçti bugünü düşünüyorum, yarın var mı? Gençliğine güvenme, ölenler hep ihtiyar mı ?

Necip Fazıl Kısakürek

RAHMET
Yaradan, rahmetini kahrından üstün saydı
Ne olurdu halimiz, gözyaşı olmasaydı?

Yattığım Kaya
Bu akşam o kadar durgun ki sular
Gömül benim gibi kedere diyor.
İçimde maziden kalma duygular
Ağla geri gelmez günlere diyor.
Ey gönül, gidenden ümidini kes!
Kaçan bir hayale benziyor herkes,
Sanki kulağıma gaipten bir ses
Buluşmalar kaldı mahşere diyor.
Enginden engine koşarken rüzgâr,
Bende bir yolculuk heyecanı var...
Yattığım kayaya çarpan dalgalar
Çıkıver bir sonsuz sefere diyor.

Sen, fikir kadar güzel;
Ve tek, birden daha tek!
Itrını süzmüş ezel;
Bal sensin, varlık petek…

Sensin ölüme hisar;
Bâkisi hep inkisar…
Sar bizi, çepçevre sar,
Rahmet rüzgârı etek!..

Necip Fâzıl Kısakürek

Üstadın 1958 yılında Efendimiz {s.a.v} için yazdığı bir şiirdir.

Yılbaşından birkaç gün evvel...
Beyoğlu...
Bütün caddeyi boylu boyunca gören bir nokta...
Akşam...
Işıklar tek tük...
Bütün caddenin ışık demeti, kuru ve pörsük papatyalardan cılız bir demet...
Bu demetin içinde, kan yanaklı, yalnız birkaç gül...
Bunlar piyango dükkânlarının (reklâm) ışığı...
Yaşadığını ilân eden yalnız onlar...
Henüz meyhane ayık, gömlekçi çıplak, kuyumcu donuk, lokanta aç, eczahane hasta...
Evet, yaşayan yalnız piyango dükkânları...
Her birinin camekânında, gözönüne serilmiş bir servet tesiri uyandıracak ayrı bir tertip...
Tertipler arasında müşterek nokta paranın cazibesi...
Ellişer, onar, beşer liralık paralardan kalın desteler...
Fakat yalan!..
Destelerin içi kof...
Üzerlerinde altın suyundan ince bir zar...
Yâni üstüste muntazam bir istifle kabartılmış bir destenin son tabakası hakiki...
Fakat başarılı hile...
Camekânın karşısında bir halka insan...
Gözlerde, bir kat elbiseden on kat apartmana kadar dehliz dehliz hayal...
Hazin hazin düşündüm:
Halk ne anlaşılmaz şey!
Yüzüne karşı züğürtlüğünü haykıran, aç olduğu nesneyi şeffaf bir duvar arkasında teşhir eden, böylece hırsını nezaketsizce suratına çarpan aşağılık hileye hemen teslim oluveriyor.
Oltanın ucundaki yarım solucana esir koca balık!
Zaten seni hep böyle avlamazlar mı?
Necip Fazıl Kısakürek

Necip Fazıl'a, Fransa'da bir dergide, dünyanın en ünlü şairleri listesinde Türkiye'den sadece iki kişiye yer verdiklerini söylerler.
Üstad biraz latife ile:
- ikincisi kim?   diye sorar.

Zehir*
Çocukken haftalar bana asırdı
Derken saat oldu, derken saniye
İlk düşünce, beni yokluk ısırdı
Sonum yokluk olsa bu varlık niye?
Yokluk, sen de yoksun, bir var bir yoksun
İnsanoğlu kendi varından yoksun
Gelsin, beni yokluk akrebi soksun
Bir zehir ki, hayat özü faniye
Necip Fazıl Kısakürek
* Üstadın vefat etmeden önce yazdığı son şiir

Kime 'Yâr' dediysek O Yâr açtı yarayı;
Belli ki gerçek sevenimiz yoktur.
ALLAH'dan Gayrı !
-Necip Fazıl Kısakürek

Anneciğim


Ak saçlı başını alıp eline,
Kara hülyalara dal anneciğim!
O titrek kalbini bahtın yeline,
Bir ince tüy gibi sal anneciğim!

Sanma bir gün geçer bu karanlıklar,
Gecenin ardında yine gece var;
Çocuklar hıçkırır, anneler ağlar,
Yaşlı gözlerinle kal anneciğim!

Gözlerinde aksi bir derin hiçin,
Kanadın yayılmış, çırpınmak için;
Bu kış yolculuk var, diyorsa için,
Beni de beraber al anneciğim! ...

(1926)
 
Necip Fazıl Kısakürek