Zamanla Kaybettiklerimiz

Bir gün insan virgülü kaybetti,
o zaman zor cümlelerden korkar oldu ve
basit ifadeler kullanmaya başladı;
cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti.
Sonra ünlem işaretini kaybetti;
alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı.
Artık ne bir şeye kızıyor, ne bir şeye seviniyordu.
Hiç bir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu.
Bir süre sonra soru işaretini kaybetti ve soru sormaz oldu,
hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu.
Ne evren, ne dünya, ne de kendi apartmanı umurundaydı.
Birkaç yıl sonra iki nokta üst üste işaretini kaybetti ve
davranış nedenlerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti.
Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işareti kalmıştı.
Kendine özgü tek düşüncesi yoktu,
yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.
Düşünmeyi unuttu ve böylece son noktaya erişti.

"Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işareti kalmıştı.
Kendine özgü tek düşüncesi yoktu,
yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.
Düşünmeyi unuttu ve böylece son noktaya erişti."

Harika bir çalışma olmuş sayın hocam.
Tebrik ediyorum.
saygılar.

Çok güzel bir paylaşım hocam,teşekkürler.

"Kendine özgü tek düşüncesi yoktu,
yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.
Düşünmeyi unuttu ve böylece son noktaya erişti."

bu güzel paylaşım için teşekkürler...

paylaşım için tşk hocam bu yazıyı yaklaşık 15 yıl öne öğretmenimiz sınavda prağraf sorusu olarak sormuştu oralara kadar uzandım

Kendine özgü tek düşüncesi yoktu,
yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.
Düşünmeyi unuttu ve böylece son noktaya erişti.

Artık ne bir şeye kızıyor, ne bir şeye seviniyordu.
Hiç bir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu

bu iki cümle çok güzeldi..parçanın hepsi aslında çok güzel..paylaşım için tşkler...ama insan sevdiğini kaybedince daha bi hayat acımasız bu kesin bence...

Güzel bir paylaşım teşekkürler.

güzel bir paylaşım.
kaybettiklerimizi tekrar bulmak dileklerimle...

 ömürü sanırım zamanla kaybediyoruz..