bugün o kadar stresli bir gündü ki şuan günün gerginliğiyle kol kaslarım sızlıyo resmen
sabah çocukları erkenden getirttim gene çalışma için.bi baktım odanın anahtarının olduğu müdür yardımcısı yok ortada.yedek anahtar da kimse de yok.kaldık mı koca okulda ortada.boş hiçbir yer yok.velilere mahcup oldum acayip.hayatımda ilk kez bir şeyi önceden planlamadım ve sonucu böyle oldu....neyse sonra resim atölyesinde olanların sınıflarını kullandık sırayla...
ardından bi öğrencimin alnı yarıldı.kan akıyor ciddi ciddi.kana bakamıyorum...arabam yok.dışarda çılgınlar gibi yağmur...ailesine ulaşamıyoruz telefon yok;e okulda bile...sonra bulduk bi araba...sağlık ocağı macerası...günün bitmiş olduğuna ve şuan evde olduğuma inanamıyorum...bu ne büyük bir nimetmiş yarabbim.hamdolsun.allah daha zor zamanlardan korusun hepimizi.
herkese tatlı rüyalar