Hepimiz aynı hayatları yaşamasakta,
Aynı toprakla yoğurulan,aynı acıların ana vatanıyız.
Bazıları markasız ayakkabılar giymedi,
Bazılarımız da bir ayakkabı alabildiğimize şükrettik.
Bazıları önündeki sayısız yiyecekle doymadı,
Bazılarımız da daha karnı doymadan sağa sola dönüp kaldık.
Bazılarının evi genişti, adeta içinde kayboldu.
Bazılarımızın da derme çatma evinde,
Aynı gökyüzüne bakarak uyumak yeterliydi.
Bazıları dikensiz yollarda yürürken,
Bazılarımız da ayağımız sendelese de gayretle yolunu buldu.
İnsanlık kavramını yitirdik;
Birbirimizin yarasını saramadık,
Hatta kendi yaramıza bile merhem olamadık.
Kimsenin ne kendine, ne de başkasına inancı kalmadı.
İşte asıl sorun da buydu...!