Bir Coşkudur Çocukluk...

Bugün çocuklar ilk defa çelik çomak oynamaya başladı.Ellerinde sopalarla.Biraz tehlikeliydi ama olsun.Çocukluğum aklıma geldi.Daha ne oyunlar oynardık.Şimdiki çocukların bilmediği.
   İnternet bağımlısı ya da televizyona mahkum çocuklar.Artık kalmadı sapan yapıp taş atanlar.Kimseye zararımız yoktu.Sokaklar alabildiğine bizim.
   Tenefüste çelik çomak oynayan çocuklar mutluydu.Hangi bilgisayar oyunu bu tadı verebilir.Biraz da acıdım şimdiki çocuklara.Her şeyleri var ama hiç bir şeyleri yok.

her çocukta farklı bir yönümü görüyorum sanki.bazıları için ne kadarda benim çocukluğuma benziyor diyorum.
onları seviyorum,onlara imreniyorum.çocukluğumu özlüyorum.

  Yıllar önce bir öğrencim okula gidiş-gelişlerde  yanıma gelir, benimle yol boyunca yürür ve sürekli konuşurdu. Bir gün''Öğretmenim sana bir şey diyeceğim.Hani ben büyüyorum ya, sen de büyüyeceksin. O zaman bu giydiğin etek ve bluz sana kısa gelir,sana olmaz. Sakın atma başkasına da verme ,bana ver ben giyeyim. Olur mu? Hadi söz ver,tamam mı? demişti. Sözünü aldı.
   Yine bir öğrencim rüyasını anlatıyordu, ben de anlattığı rüyayla ilgili bir şey sormuştum.''Ne soruyorsun öğretmenim, sen de ordaydın.'' demişti.
  Kendi kızım da çalıştığım köyde komşularımın tarlaya bir şeyler diktiğini görünce ne yaptıklarını sormuş. Onlar da bunları tarlaya dikiyoruz, ne dikersek ondan çıkacak biz de yiyeceğiz demişler.O zaman 3-4 yaşlarındaydı. Eve gelip kumbarasındaki paraları almış ve okulun bahçesine dikmiş.Elma ağacı gibi para ağacının çıkmasını beklemişti, uzunca bir süre...
   Her biri ayrı bir dünya;o minicik yüreklerinde öyle derin,öyle masum sevgiler var ki... Her birinin hayal dünyası çok farklı, çok renkli.
   Bu konuyu açan Nil35 öğretmenime teşekkürler, tüm çocuklarımıza sevgiler...

umran45 ögretmenim çocuklarımızın ,hayal dünyasına yaptıgımız yolculuga verdiginiz örnekler harika;

teşekkür eder,paylaşımlarınızın devamını dileriz...

ÇOCUKLUK ÖZLEMİ
Geçti yıllar kırk oldu yaş
Doğduk doğalı verdik uğraş
Çok şey kaybettik ,kazandık
Çınara döndük cılız fidandık

Şimdi bir eş,bir işimiz var
Didindik bu hale gelinceye kadar
Hayatın sorunları sırtımıza bindi
Yağdı yağmur fırtınalar dindi

Görme duyma git gide yavaşlar
Dertlerin biri biter biri başlar
Düşünürüz gece gündüz borcu
Ümitle okuruz yıldızı, burcu

Gelir elektrik su parasI
Çocuğun aidatı ,ev kirası
Bitmez ailenin giyecek derdi
Mevlam türlü ,türlü dert verdi

Derdim küçükken ah bir büyüsem
Keşke çocukluğuma geri dönsem
Kırlarda koşup çiçek toplasam
Arkadaşlarım sallasa ip atlasam

Uçurtmamı gökyüzünde uçursam
Bulutların üstünde salıncak kursam
Dönse durmadan topacımla çemberim
Hiç bitmese elma şekerim

Pamuk prensesi anlatsa ninem
Ninniler söylese sevgili annem
Uyusam minderde gamsız ,kasevetsiz
Görsem rüyaları borçsuz, senetsiz

Alın herşeyi çocukluğa başlayayım
Yaşlılığa özenenin aklına şaşayım
Yok dönüşü hayaller nafile
Belki ders olur bir gafile

Çocuğa dair...
Kucak kucak şeker taşısam sana hergün çocuk,
Gülüşler biriktir diye gözlerinde boncuk boncuk.
Çocukluk bitip erişkinliğe başlayınca yolculuk,
Bilirim gökten şeker yağsa vermeyecek mutluluk...

gülüşüm kaldı aklımda
bir elimde seker bir elimde hiç bırakmadıpım boynu bükük bebeğim...
komikti hayat bence ve gülünesiydi hersey...
babamı sokakta beklerdim elindekileri hemen kapar eve koşardım.meğer ne güzelmiş çocuk olmak

bir çoşkudur çocukça yaşamak
tabi ki yaşayabilene,yaşatabilene....

Alıntı

Keşke o günlere geri dönebilsek. Saf, masum, hayatın aldatmacalarıyla kirlenmemiş tertemiz yüreklerimizi taşıyabildiğimiz o güzel günlere...

arkadaşlar kenar mahalle okullarında,fakir öğrencilerin öğretmeni olmak çok zor.insanın içi eriyor.onlar için üzülüyorum.çocukları yırtık ayakkabılı,önlüklü görmek,istediklerini alamamaları beni üzüyor.keşke her çocuk eşit şartlarda yaşasa

Coşkulu çocukluk ne demektir diye sordum dün ,
egitimhanenin gerçek sahibi çocuklara:
Kutay dedi ki,


çocukların, bu dünyayı coşturmak için geldiklerini düşünüyorum

arkadaşlar kenar mahalle okullarında,fakir öğrencilerin öğretmeni olmak çok zor.insanın içi eriyor.onlar için üzülüyorum.çocukları yırtık ayakkabılı,önlüklü görmek,istediklerini alamamaları beni üzüyor.keşke her çocuk eşit şartlarda yaşasa

Onlar için bir umut olmak, bu umutla çalışmak. Bu coşkuyu yaşamak...

arkadaşlar kenar mahalle okullarında,fakir öğrencilerin öğretmeni olmak çok zor.insanın içi eriyor.onlar için üzülüyorum.çocukları yırtık ayakkabılı,önlüklü görmek,istediklerini alamamaları beni üzüyor.keşke her çocuk eşit şartla.rda yaşasa

en azından ufak şeylerle onları mutlu edebilirsin.Tam tersi iyi şartlarda yaşayan çocuklarda doyumsz oluyor.Memnun olmuyorlar birşeyden...

 
 
-* Şimdi Çocuk Olmak Vardı *

şimdi çocuk olmak vardı
bir köy okulunun bahçesinde...
çiçek çiçek açmak...
ayakları titreyerek,yüreği coşku dolu
çocuk bayramına şiirler okumak vardı...

şimdi çocuk olmak vardı
mavi gökyüzüne bakmak
uçurtmalar uçurmak,balonlar
bırakmak vardı gökyüzüne
bahar bahar açmak vardı...

şimdi çocuk olmak vardı
yüreğini avucuna alıp,haykırmak vardı
savaşları bitirip,barışı çocuk
dilinden söylemek vardı....
türküler söylemek
halaylar çekmek
horonlar tepmek
ağır ağır zeybekler oynamak vardı...

şimdi çocuk olmak vardı
çocuktan,doktor,öğretmen vali
çocuktan büyükler olmak vardı...
çocukça iyi dileklerde bulunmak,
çocuktan büyüklere,gerçekleri haykırmak vardı...

masalların içinde yitip
öykülerin içinde filizlenip
romanların içinde kahraman olup
şiir şiir açmak vardı...

şimdi çocuk olmak vardı
çocuk çocuk açmak
çocuk çocuk gülmek
çocuk çocuk ağlamak
çocuk çocuk paylaşmak
çocuk çocuk yaşamak vardı...

şimdi çocuk olmak vardı
çiçek çiçek açmak vardı
kanat kanat uçmak vardı
yıldız yıldız gökyüzünden
barışı,sevgiyi,dostluğu saçmak vardı...

şimdi çocuk olmak vardı
köylü kızın elinden bir tas ayran içmek
efil efil esen rüzgarda
yemyeşil ovalarda,başak başak açmak vardı...

şimdi çocuk olmak vardı
çocuk saflığı kadar arı
çocuk yüreği kadar engin
çocuk aklı kadar hayalperest
çocuk hareketi kadar devingen
çocuk sevgisi kadar çıkarsız
almadan,karşısındakine vermek vardı...
ahh şimdi çocuk olmak vardı...
 
Sevginaz İnal
 
 
 

Pansiyonda kalan bir grup öğrenci anneler gününde nöbetçi öğretmenden izin alıp yanıma gelmişlerdi.Ellerinde kendi yazdıkları güzel bir şiirle.
Onları büyük gibi ağırlayıp değer verdiğimi görünce sevinçten ağlamış,boynuma sarılmışlardı.
Başka bir okuldayken'sizin çocuğunuz olsaydım'diyen öğrencim olmuştu.Hatta anneler gününde sıraya geçip el öpmeleri yok mu?Hiçbir pahalı hediye o duyguyu yaşatamaz.
Yüreklerine dokunduğunu görmek harika bir duygu...