geçen sene çok ağladım çünkü tek öğretmen müdür yetkili ve üç sınıf bir arada müstakil sınıftan sonra çok zor gelmişti
tam 7 ay ağladım,okuldan nefret ettim..köylü ilgisiz,okula geliş gidiş sorun ve daha neler neler...
şimdi 2,yılım ve çok şükür o hallerimi attım üzerimden..
alıştım sanırım..
ne yol eskisi gibi,ne köylü,ne öğrenciler ne de ben
insan ilk zamanlar çok kötü oluyor ama zamanla öğreniyorsun neler yapman gerektiğini..
nelere üzülmelisin,nerede sinirlenmelisin,nerede ağlamalısın..
kafana tokadan başka bir şey taktığın taktirde sadece kendine zarar verdiğini,kimseye bir şey olmadığını öğreniyorsun..
senin sıkıntılarının senden başka kimsenin umurunda olmadığın öğreniyorsun..
ve seni duyan ve gören kuldan ziyade Rabbinin olduğunu...
ve öğreniyor insan tek başına ayakta kalmayı her şeye rağmen...