Bugün Hayat Sana Ne Öğretti?

kendimi - bile isteye- ne çabuk inandırıyorum çoğu kez...hele hele başka şeylere karşı çıkarken... ama hemen sonra çok derinde yattığı anlaşılan ya da daha açıkçası, bütün bu mütalaaların arkasındaki asıl sebep olduğunu fark edebilmek için, çok da çaba gerektirmeden hatırlanıverilen o kırgınlığı ya da ukdeyi bulduğumda, ikna yöntemlerimi hatırladıkça tepeden tırnağa titriyorum...çok şey değişti...katı ahlakçılıktan/bütün fanatizmlerden/küçük burjuva duyarlılığından/aptal aşıklıktan geçtim de, buralara, bu yazdığım satırlara, şimdi de ne olduğumu bilmeyerek ve tüm bunların gelecekte çok daha farklı görünebileceğini bilerek... ve kolayca anlaşılacağı üzere, elimde kalan tek “gerçek”; gerçek denilenin, değişen hallerden ve zamanın çeşitli noktalarından farklı farklı duyumsanan görünüşler olduğu...sanırım bu kadar basit...

sabır
umut
sevgi
Bu üç sey sessizlikte daha yogun  yasanıyormuş...

Inga sesiyle de yoğun yaşanıyor öğretmenim, yeğenimden biliyorum.😉

kendimi - bile isteye- ne çabuk inandırıyorum çoğu kez...hele hele başka şeylere karşı çıkarken... ama hemen sonra çok derinde yattığı anlaşılan ya da daha açıkçası, bütün bu mütalaaların arkasındaki asıl sebep olduğunu fark edebilmek için, çok da çaba gerektirmeden hatırlanıverilen o kırgınlığı ya da ukdeyi bulduğumda, ikna yöntemlerimi hatırladıkça tepeden tırnağa titriyorum...çok şey değişti...katı ahlakçılıktan/bütün fanatizmlerden/küçük burjuva duyarlılığından/aptal aşıklıktan geçtim de, buralara, bu yazdığım satırlara, şimdi de ne olduğumu bilmeyerek ve tüm bunların gelecekte çok daha farklı görünebileceğini bilerek... ve kolayca anlaşılacağı üzere, elimde kalan tek “gerçek”; gerçek denilenin, değişen hallerden ve zamanın çeşitli noktalarından farklı farklı duyumsanan görünüşler olduğu...sanırım bu kadar basit...

Basitler ne kadar karışık ve görünürde olan ne kadar da derin/uzak 

Aklıma yol geldi  devamında  değişimler ...   Korkarak , umarak ,çekinerek , gerileyerek ,  kaybolarak ...


Selam olsun kavrayan zihninize ve kavramları yazıya döküşünüze

Düşünüyorum da,
sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek...
Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
naif yönlerimizin keşfedilmesi,
cesaretsizliğimizin anlaşılması,
korkularımızın paylaşılması
sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.
Kabuklarımızın altında
kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız...
...Ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında.
Hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden.
İstiridyeler, deniz minareleri, midyeler.
Kirpiler ve kaplumbağalar gibi.
Sahi koruyor mu bizi bu çatlamamış sert kabuk?
Kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?
Yoksa zarar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize.?
Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi?
duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu?
Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak.
Ne çıkar ateşböceği sansalar beni?
...
Belki en hoyrat yürek bile ateşböceğinin
o uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna
el kaldırmaya kıyamaz?
Anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım
karşımdakine.
O da çözülecek belki.
Samimi ve güvenliksiz, silahsız biriyle göz göze gelince.
Oysa bir görebilsek bunu.
Kalmadı böyle insanlar demesek.
Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.
Kırılmaktan korkmasak.
İncinsek, yaralansak.
Ne olur bir darbe daha alsak.
Yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabuğu.
Denesek. Risk alsak. Yanılsak. Fark etmez.
...
Tekrar, tekrar bıkmadan denesek.
Ve kucaklaşsak yeniden.
Tıpkı eskisi gibi.
Ne olduğunu anlayamadığımız o onbeş yıldan öncesi gibi.
O zaman fark edeceğiz.
Ne kadar özlediğimizi birbirimizi.
Neler biriktirdiğimizi,
kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi.
Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.
Vakit az, paylaşmak, sarılmak için.
Yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır.
Yüreği daha fazla küstürmemek lazım.
Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan.
Ve koşullar bir türlü düzelmeyen.
Sevgiye çok ihtiyacımız var.
Ufukta kara bir kış görünüyor.
Ancak birbirimize sokulursak atlatırız o günleri.
Kırın o sert, o ağır kabuklarınızı.
Kurtulun bu yükten.
Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.
Yalnızlığa mahkum ediyor bizleri.
Hem hepimiz bir yıldızız.
Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi.
 
Rabindranath TAGORE

Düşünüyorum da,
sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek...
Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
naif yönlerimizin keşfedilmesi,
cesaretsizliğimizin anlaşılması,
korkularımızın paylaşılması
sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.
Kabuklarımızın altında
kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız...
...Ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında.
Hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden.
İstiridyeler, deniz minareleri, midyeler.
Kirpiler ve kaplumbağalar gibi.
Sahi koruyor mu bizi bu çatlamamış sert kabuk?
Kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?
Yoksa zarar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize.?
Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi?
duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu?
Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak.
Ne çıkar ateşböceği sansalar beni?
...
Belki en hoyrat yürek bile ateşböceğinin
o uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna
el kaldırmaya kıyamaz?
Anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım
karşımdakine.
O da çözülecek belki.
Samimi ve güvenliksiz, silahsız biriyle göz göze gelince.
Oysa bir görebilsek bunu.
Kalmadı böyle insanlar demesek.
Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.
Kırılmaktan korkmasak.
İncinsek, yaralansak.
Ne olur bir darbe daha alsak.
Yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabuğu.
Denesek. Risk alsak. Yanılsak. Fark etmez.
...
Tekrar, tekrar bıkmadan denesek.
Ve kucaklaşsak yeniden.
Tıpkı eskisi gibi.
Ne olduğunu anlayamadığımız o onbeş yıldan öncesi gibi.
O zaman fark edeceğiz.
Ne kadar özlediğimizi birbirimizi.
Neler biriktirdiğimizi,
kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi.
Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.
Vakit az, paylaşmak, sarılmak için.
Yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır.
Yüreği daha fazla küstürmemek lazım.
Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan.
Ve koşullar bir türlü düzelmeyen.
Sevgiye çok ihtiyacımız var.
Ufukta kara bir kış görünüyor.
Ancak birbirimize sokulursak atlatırız o günleri.
Kırın o sert, o ağır kabuklarınızı.
Kurtulun bu yükten.
Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.
Yalnızlığa mahkum ediyor bizleri.
Hem hepimiz bir yıldızız.
Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi.
 
Rabindranath TAGORE

1. Bölüm Durduk yere ve herkese karşı duvar örülmüyor ki üsdadım . Midye ,kirpi kaplumbağa ya da insan  durduk yere kendi kabuğuna çekilmiyor ki . Tedbir
2. Bölüm cesaret/sizlik , cesaretsizlikte ki asıl sebep karşıya güvenmeme durduk yere de karşıya güvenmeme olmaz hissetmediğini hissettiğin için cesaret gösteremezsin

beni uzun yazılar okumaya mecbur bırakıyorsunuz    oysa  uzun yazıları hep yarınlara bırakırım 
 Kısı minik gücücük yazıları alışığım   


Allah , düşündüğün yolda(çabana karşı) somut  güzellikler nasip etsin üsdad 

özünüde sözünüde yorumunuda  severim senin ustad.. yorduysam ozur dilerim...

özünüde sözünüde yorumunuda  severim senin us tad..

teşekkür ederim üsdad aynen 

İnsan unutulduğunu selam gelmeyince, hatır sorulmayınca anlar...

....

Günler hep aynı değişen isimleri....

konuşmayı bilip bilmediğimiz değil midir insanı insan kılan...

"Bir kere ağladıysan üç kere gülecek, on yedi katlı binan yıkıldıysa on sekiz katlısını yapacaksın, elli beş kez düştüysen elli altıncı kez kalkacaksın. Bazı savaşlar böyle kazanılır."

sahi böyle bir kazanma var mı ?

gerçek sevgi cok kızgın olduğunda bile arkanı dönüp gitmemekmiş

 

Hayatı öğretebilir mi bize acaba birileri? Kararında ,kimseyi incitmeden kimseye zarar vermeden ve daha naif daha hissederek,yani birileri öyle görsün diye değil…