Bugün Hayat Sana Ne Öğretti?

sabah sabah umuttan açıldı konu...
umuda umutsuzlukla bakan gözleri gördüm...umut edenin pollyanna kılıklı diye içten içe hor görüldüğünü...oysa aptalca bir iyimserlik halinden tamamen farklı, bilgece bir şeydir umut... ışık gibi...her şeye rağmen hep var olan/kayıp olamayan/ zaman ve mekandan soyut/kendine has yerinde öylece duran...ne tarafa baktığınızla alakalı değil yani, gözlerinizi kapamazsanız elbette...size gelmiyor, sizin ona gitmeniz gerek... dinamiği böyle çünkü... kişilere özgü bir özellik olmaktan çok öte... kendi gibi çok kudretli kardeşleri var, peşi sıra ya da kol kola geziyorlar...işbirliğini seviyor/ çoğulcu/kibri yok... leke tutmuyor... beslenmiyor, besliyor... besledikçe parlıyor... sürprizleri seviyor... bütün hakkı yenilmişler gibi; çok renkli/çok sesli ve basit...

...

Bazı sayfalara hiç uğranmıyor.
Koptuk mu acaba?

Sordular terziye:
– Hayat nedir?
Dedi:
– Ruhun söküklerini TÖVBE ipliğiyle dikmek...

Bahçıvana sordular:
– Hayat nedir?
Dedi:
– İMAN ışığı altında yerin kalbine aşk tohumu ekmek...

Arkeoloğa sordular:
– Hayat nedir?
Dedi:
– İçteki CEVHER'i çıkarmak için cana kepçe atmak...

Aynacıya sordular:
– Hayat nedir?
Dedi:
– TEVEKKÜL sileceği ile kalbin tozunu silmek...

Manava sordular:
– Hayat nedir?
Dedi:
– GÖNÜL kasasına en güzelleri yerleştirmek...

Temizlikçiye sordular:
– Hayat nedir?
Dedi:
– UMUT süpürgesiyle gamları silip süpürmek...

Dervişe sordular:
– Hayat nedir?
Dedi:
– MUTLULUK asasıyla MAHZUN yürekleri güldürmek...

(Alıntı)

Güzel şeyler beklediğinde değil
Sabrettiğinde gelir...

"ölüm var!.." ne sık duyarız bu cümleyi. ..öyle -sık duyulan her cümle gibi- pek de üstünde durmayız...öyle ya...biliyoruzdur, "ölüm var"dır... peki ya hayat?.. hayat var mı?..yaşıyor muyuz gerçekten?..omuzlarımız neden çökkün bu kadar/o zaman/ -sonu ölüm olan- bu hayatta?..ağlamayı/ sızlanmayı bırak artık...bir an önce kurtul yüklerinden...hayat berbat falan da değil üstelik...onun berbat olmasını sağlayan sen ve senin gibilerin kendisine büyük anlamlar(!) yüklemesi ve -her anlamda- sırtına biraz daha yük bindirmesinden ötesi değil... hayat basit, sadece yaşa ve gör/sadece yaşa ve öl... bir ağaç gibi/bir kırlangıç gibi/bir su kaplumbağası ya da balık gibi...sadece yaşa ve öl...ama lütfen yaşa!..senin hayatta ihtiyacın olan tek şey temel ihtiyaçların...onun dışında üstündeki bütün yükleri at...gökyüzüne bak, orası  sadece bir romantizm merkezi değil...orası bizim değersizliğimizin/ küçüklüğümüzün en büyük ispatı...gece yıldızları izle, onlardan ne kadar çok olduğunu düşün ve senin ne kadar önemsiz olduğunu... sonra kendine gel ve yaşa... zevk al/mutlu ol/düşün... tek bir hayatın var sadece, abartma...sadece yaşa...hisset/daha çok hata yap/ daha çok saçma sapan ilgi alanlarına zaman ayır ve daha çok sebepsizce gül...diğerleri - en fazla- ya deli diyecek sana ya da senden güç alıp onlar da gülmek için sebep aramaktan vazgeçecek...olamaz mı?..
yaşamı sevmekten başka çaren yok ki...vazgeç insanlarla savaşmaktan...silahlarını at ve en sevdiğin şeyleri al eline, mutlu ol sadece...bırak isteyen de istediği gibi yaşasın...sev hayatı...romantik bir kaçkın gibi değil, tüm gerçekçiliğiyle/ hayat koşullarının tüm acımasızlığının bilincinde olarak sev...
çünkü yaşayacak ve göreceksin...
yaşayacak ve öleceksin...
hepsi bu...

( cancan )

Ailenin birarada olmasının verdiği mutluluğu başka hiçbir şey vermiyor

"ölüm var!.." ne sık duyarız bu cümleyi. ..öyle -sık duyulan her cümle gibi- pek de üstünde durmayız...öyle ya...biliyoruzdur, "ölüm var"dır... peki ya hayat?.. hayat var mı?..yaşıyor muyuz gerçekten?..omuzlarımız neden çökkün bu kadar/o zaman/ -sonu ölüm olan- bu hayatta?..ağlamayı/ sızlanmayı bırak artık...bir an önce kurtul yüklerinden...hayat berbat falan da değil üstelik...onun berbat olmasını sağlayan sen ve senin gibilerin kendisine büyük anlamlar(!) yüklemesi ve -her anlamda- sırtına biraz daha yük bindirmesinden ötesi değil... hayat basit, sadece yaşa ve gör/sadece yaşa ve öl... bir ağaç gibi/bir kırlangıç gibi/bir su kaplumbağası ya da balık gibi...sadece yaşa ve öl...ama lütfen yaşa!..senin hayatta ihtiyacın olan tek şey temel ihtiyaçların...onun dışında üstündeki bütün yükleri at...gökyüzüne bak, orası  sadece bir romantizm merkezi değil...orası bizim değersizliğimizin/ küçüklüğümüzün en büyük ispatı...gece yıldızları izle, onlardan ne kadar çok olduğunu düşün ve senin ne kadar önemsiz olduğunu... sonra kendine gel ve yaşa... zevk al/mutlu ol/düşün... tek bir hayatın var sadece, abartma...sadece yaşa...hisset/daha çok hata yap/ daha çok saçma sapan ilgi alanlarına zaman ayır ve daha çok sebepsizce gül...diğerleri - en fazla- ya deli diyecek sana ya da senden güç alıp onlar da gülmek için sebep aramaktan vazgeçecek...olamaz mı?..
yaşamı sevmekten başka çaren yok ki...vazgeç insanlarla savaşmaktan...silahlarını at ve en sevdiğin şeyleri al eline, mutlu ol sadece...bırak isteyen de istediği gibi yaşasın...sev hayatı...romantik bir kaçkın gibi değil, tüm gerçekçiliğiyle/ hayat koşullarının tüm acımasızlığının bilincinde olarak sev...
çünkü yaşayacak ve göreceksin...
yaşayacak ve öleceksin...
hepsi bu...

( cancan )

Bazen ?
Nereden ?

Hayatın Nasıl geçtiğinin farkına varmadan
Duvarları yıkılmaya başlayınca hayallerin
Yosun tutmaya başlayan cümlelerin
Körolası fikir yoksunluğunda
Çokluk yokluğun darlığına esir olmuşsa
Dengi dengine öylesine
Rengi rengine ölesiye bi hayat kalıyo bize üstad...

Bazen ?
Nereden ?

Hayatın Nasıl geçtiğinin farkına varmadan
Duvarları yıkılmaya başlayınca hayallerin
Yosun tutmaya başlayan cümlelerin
Körolası fikir yoksunluğunda
Çokluk yokluğun darlığına esir olmuşsa
Dengi dengine öylesine
Rengi rengine ölesiye bi hayat kalıyo bize üstad...

hayallerin yıkılan duvarlarındaki son tuğladan/ rüzgar gibi geçen hayatın yakalanan etek ucundan/ cümlelerin henüz yosun tutmamış üç noktalarından...ve masallardan üstad...en çok da masallardan...çünkü her masal insanın düştüğü bir aynadır ve her insan için bir ayna sırlanmıştır...

"ölüm var!.." ne sık duyarız bu cümleyi. ..öyle -sık duyulan her cümle gibi- pek de üstünde durmayız...öyle ya...biliyoruzdur, "ölüm var"dır... peki ya hayat?.. hayat var mı?..yaşıyor muyuz gerçekten?..omuzlarımız neden çökkün bu kadar/o zaman/ -sonu ölüm olan- bu hayatta?..ağlamayı/ sızlanmayı bırak artık...bir an önce kurtul yüklerinden...hayat berbat falan da değil üstelik...onun berbat olmasını sağlayan sen ve senin gibilerin kendisine büyük anlamlar(!) yüklemesi ve -her anlamda- sırtına biraz daha yük bindirmesinden ötesi değil... hayat basit, sadece yaşa ve gör/sadece yaşa ve öl... bir ağaç gibi/bir kırlangıç gibi/bir su kaplumbağası ya da balık gibi...sadece yaşa ve öl...ama lütfen yaşa!..senin hayatta ihtiyacın olan tek şey temel ihtiyaçların...onun dışında üstündeki bütün yükleri at...gökyüzüne bak, orası  sadece bir romantizm merkezi değil...orası bizim değersizliğimizin/ küçüklüğümüzün en büyük ispatı...gece yıldızları izle, onlardan ne kadar çok olduğunu düşün ve senin ne kadar önemsiz olduğunu... sonra kendine gel ve yaşa... zevk al/mutlu ol/düşün... tek bir hayatın var sadece, abartma...sadece yaşa...hisset/daha çok hata yap/ daha çok saçma sapan ilgi alanlarına zaman ayır ve daha çok sebepsizce gül...diğerleri - en fazla- ya deli diyecek sana ya da senden güç alıp onlar da gülmek için sebep aramaktan vazgeçecek...olamaz mı?..
yaşamı sevmekten başka çaren yok ki...vazgeç insanlarla savaşmaktan...silahlarını at ve en sevdiğin şeyleri al eline, mutlu ol sadece...bırak isteyen de istediği gibi yaşasın...sev hayatı...romantik bir kaçkın gibi değil, tüm gerçekçiliğiyle/ hayat koşullarının tüm acımasızlığının bilincinde olarak sev...
çünkü yaşayacak ve göreceksin...
yaşayacak ve öleceksin...
hepsi bu...

( cancan )

Bireysel , çoğalırsa toplumsal bir öğreti olarak yazıya dökülmüş bir tespit yapmışşız saygıdeğer hocam düşünme ve hissetme gücünüze sağlık
Kolay gibi duran ama nedense  uygulanamayan bu tespiti uzun bir süre düşüneceğim . Insanın kendi minik dünyasında mutluluk çarkına çomak sokan dışarıdan ve içeriden gelen olumsuz etkenlerin güç potansiyelinin bize yansıması buna karşılık savunma /yok sayma gücümüz ... derli toplu bir düşüneceğim 

Bireysel , çoğalırsa toplumsal bir öğreti olarak yazıya dökülmüş bir tespit yapmışşız saygıdeğer hocam düşünme ve hissetme gücünüze sağlık
Kolay gibi duran ama nedense  uygulanamayan bu tespiti uzun bir süre düşüneceğim . Insanın kendi minik dünyasında mutluluk çarkına çomak sokan dışarıdan ve içeriden gelen olumsuz etkenlerin güç potansiyelinin bize yansıması buna karşılık savunma /yok sayma gücümüz ... derli toplu bir düşüneceğim 

Üstadım;yüzeysel, tek boyutlu, sadece"ben" olan duyguların nasıl derinliğine inebilirsin ki... Satıhsa tüm duygular, bu hayatta derinleşmek beyhude...
Teselli aranmaz ki ...hal/had bilmez insanoglu hep bir bahanede

İnsan önce kendiyle savaşır, sonra başkalarıyla savaşmaya başlar. Bu savaş o kadar ileri giderki doğadaki varlıklarla da savaşmaya başlar. Artık silahını kuşanmıştır. Önüne geleni eleştirmeye başlar,kendi savaşını kaybetmiştir çünkü kendisinin hiçbir kusurunu görmüyordur.Başkalarıyla uğraşmaktan kendi hayatını yaşamaya vaktinin bile kalmadığını kavrayamaz. Kendi mutlu olmadığı gibi başkalarının mutluluğu bile böyle insanları mutsuz kılmaya devam eder. Oysa aslolan yanıbaşmızdaki küçük mutlulukları yaşarken, büyük acılardan çıkarımlar yaparak yolumuza devam etmektir. İnsan var oldukça mutluluklar ve acılar  da olacaktır. İşte bu yüzden, "ve bir insanı sevmekle başlayacak her şey"

..

saygıda mecbur!
sevgide özgürsün...

Kader; alna sütle yazılmış yazı,
Gel elindeyse
Ayır beyazdan beyazı..