Buyrun Şiir Yazalım!

Sayın hocam ilginize teşekkür ederim sağolun beni onurlandırıyorsunuz

Evet hocam hak ettiğiniz övgüleri söylüyoruz.Tekrar tebrik ediyorum.

Hayber'e

...

...

Haber almış, Nur Yüzlü Nebi, Fahri Kainat,
Kutlu eshab hazır olda, bekliyor talimat.

Varlık senin Sultanım ! Buyur ! Ya Resulullah !
Yürüyelim topyekun, La ilahe illallah !

...


Şiirin bir kısmı ...

Hocam şiirlerinizi okumak güzel ama sanırım şiirin diğer dizelerini eklemeyi unuttunuz.. Tamamını okumak daha güzel olurdu..

Kaleminize sağlık..

Hocam, henüz bitmedi ..  Hayber'i tamamen anlatmaya çalışıyorum, nasipse .. Bitince size yollarım   Az kaldı ..

Hocam, henüz bitmedi ..  Hayber'i tamamen anlatmaya çalışıyorum, nasipse .. Bitince size yollarım   Az kaldı ..

Tamam hocam,teşekkürler..Kaleminize sağlık..

benim şiirim değil ama hastası olduğum bir şiirdir gerçekten.sizinle paylaşmak istedim.
  
      Adı Mehmet...
Kara kıtanın kara gözlü, zayıf yüzlü çocuğu.
Göz kapaklarında güneş ve çapakları çöl sarısı.
Çaresizliğin girdabında.
Kelebek renkli yüzünün yorgun yarısı.

Adı Mehmet...
Bir halkın hikayesi yani.
Yeni günün solduğu beldeye, asırlar öncesinin bir yolculuk efsanesi.
Bir halkın ismi yani.
Kaderden ötesi olmayan.

Adı Mehmet...
Kimseden medet ummayan.
Aç karınlı, hasta yüzlü ama tok gözlü.
Öylece duran ve sabreden.
Uzaktan gelen yolcuları ağırladığı günkü gibi.
Necaşi gibi, Habeşi gibi.
Doğru, dürüst, iyi, insan yani...

Adı Mehmet...
Bir umudun ismi.
Çöle yağmur yağdığı günün.
Karnının doyduğu günün.
Öldüğü günün.
Ve üstünde çiçekler açabilen bir mezara gömüldüğü günün ismi yani.

Adı Mehmet...
Kimse tanımaz, kimse bilmez.
Kara gözleri gülmez.
Dünyanın gözü kör olmuş sanki.
Kimse onları görmez.

Adı Mehmet...
Kim duyar ki; Dudağında bir feryat! !
Savaşmak dudurken yani,
Mehmet'i kim dinler ki?
Açlığı kim dinler ki?
Adı mehmet...
Hastalığın gözlerindeki buğusu.
Açlığın kokusu.
Ve ölümün korkusu.
Bir kum fırtınası uğultusu.
Ağlayan bir bebek sesi.
Ve zayıf dizlerin yağmursuz çöllerdeki izi.
Söyle dünya insanların kaç kişi?
Kaçı sağır, kaçı kör, kaçı arsız, kaçı erkek, kaçı dişi?
Açlıktan ölmek kaldımı be şimdi?
Söyle dünya insanlık kimin işi? .....

          Uğur Arslan

VAKTİ GEÇTİ

Sinemde onulmaz yaralar açtı
Yalana kanıp ta kıldığın karar
Bülbülün kanına zehir karıştı
Bahçende açılan gül neye yarar

Tarkan ÖNER

5. MEKTUP

Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredeyiz? Ne yapıyoruz?

Güneş çoktan doğdu.
Uyanmış olmalısın.
Saçlarını tararken beni hatırladın, degil mi?
Öyleyse ayrılmadık.
Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.

Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum.
Önce beklemekten.
Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan.
İkisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yasiyoruz.
Bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar,
Sonra yürümesini, konuşmasını, büyümesini...
Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını,
Kanunlara saygı göstermesini,
İnsanlari sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar.

Ve sonra ölümü bekleniyor insanoğlunun.
Ya o? Ya o?
İnsanlardan dostluk bekliyor, sevgilisinden sadakat,
Çocuklarından saygı ve bir parça huzur bekliyor,
Saadet bekliyor yaşamaktan.

Zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artık.
Aradıklarının çoğunu bulamamış,
Beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak
Göçüp gidiyor bu dünyadan.

İşte yaşamak maceramız bu.
Yaşarken beklemek, beklerken yaşamak
Ve yasayıp beklerken ölmek!

Özleme bir diyeceğim yok.
O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası.
O nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı.
O tek güzel yönü bekleyişlerimizin.

İnsanlığımız özleyişlerimizle alımlı,
Yasantımız özlemlerle güzel.
Özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin.
Bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem.
Bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin, anlatılmaz.

Verdiğin bütün acılara dayanıyorsam;
Seni özlediğim içindir.
Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni;
Seni özlediğim içindir.
Yaşıyorsam; içimde umut varsa,
Yine seni özlediğim içindir.

Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!

EBRU DİYE…

Geceleri, yıldızlar Ebru yazıyor gökyüzüne,
Göz yaşım Ebru diye akıyor.
Kalemim Ebru diye yazıyor
Ebru diye sayıklıyorum uykuda,
Annem;Ebru kim?diyor.
Güneş her sabah Ebru diye doğuyor üstüme,
Çatıda, iki ak güvercin kanat çırpıyor,
Kalbim Ebru diye çarpıyor.
Tel çalıyor,
Ebru diye, geçiyor içimden.
                                                      
Sular Ebru diye akıyor,
Gök Ebru diye gürlüyor,
Yağmur Ebru diye yağıyor,
Kar taneleri Ebru diye düşüyor yere.
Kuşlar Ebru diye ötüyor,
Çiçekler Ebru diye açıyor.
Şarkılar Ebru söylüyor hep.
Her kız Ebru diye geçiyor yoldan.
Komşunun arabası çalışıyor,
Ebru’nun servisi geldi zannediyorum.
Oysa ki:
Ne  Ebru var.
Ne de sesi.
Bende kalmış kendisi,
Ben se  Ebru divanesi
Ve zaman Ebru diye akıyor.

Tarkan ÖNER

............................. ............................. .........
............................. ............................. .........
Yokluğun sesi kulaklarımda yankılanıyor
Dışarıda  canhıraş  sesler yükseliyor kalabalıklardan
Bu  gün susma  günüm
Konuşmak adına  yapmayacaklarımı  sıraladım
Susacaklrıma sayfalar  yetmedi
Suskun bir çehreyle  güne tasvirler karalıyorum şimdi
Dışarıda  kara kalabalıklar
Güne  siyah beyaz  kompozisyonlar  yansıyor
Her kaldırıma  yeni  bir adımı  düşlüyorum
Kalabalıklardan sıyrılıp kuytularda,
Dünden kalma  zamanlarda  uyanmak
ve geceden yürümek  güne
Umarsızca adımladığım kaldırımları çiğnemek sonra
Kapıyı açık bırakıp güneşi izlemek gün bitene dek
Bu  gün kalabalığın sessizliği ruhumda
Bu  gün sessizliğimin kalabalık tümceleri
Güne dair  tümcelerin kalabalık sessizliği ile
Yazamadığım,yazmaya  düş  bilediğim sözcükler
Yığın yığın birikti kaldı içimde...
............................. ............................. .................
............................. ............................. .................

"Kara kalabalıklar..."
"Güne siyah beyaz kompozisyonlar..."

İmrenilecek kadar güzel cümleler.
Ellerine, yüreğine sağlık sitemkar hocam.
Saygılar...

EBRU DİYE…

Geceleri, yıldızlar Ebru yazıyor gökyüzüne,
Göz yaşım Ebru diye akıyor.
Kalemim Ebru diye yazıyor
Ebru diye sayıklıyorum uykuda,
Annem;Ebru kim?diyor.
Güneş her sabah Ebru diye doğuyor üstüme,
Çatıda, iki ak güvercin kanat çırpıyor,
Kalbim Ebru diye çarpıyor.
Tel çalıyor,
Ebru diye, geçiyor içimden.
                                                       Sular Ebru diye akıyor,
Gök Ebru diye gürlüyor,
Yağmur Ebru diye yağıyor,
Kar taneleri Ebru diye düşüyor yere.
Kuşlar Ebru diye ötüyor,
Çiçekler Ebru diye açıyor.
Şarkılar Ebru söylüyor hep.
Her kız Ebru diye geçiyor yoldan.
Komşunun arabası çalışıyor,
Ebru’nun servisi geldi zannediyorum.
Oysa ki:
Ne  Ebru var.
Ne de sesi.
Bende kalmış kendisi,
Ben se  Ebru divanesi
Ve zaman Ebru diye akıyor.

Tarkan ÖNER

Şiirinizi okuyan her bayan Ebru olmak isteyecektir eminim Sayın Hocam; yüreğinize, kelimelerinize sağlık... 

Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum.
Önce beklemekten.
Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan.
İkisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yasiyoruz.
Bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar,
Sonra yürümesini, konuşmasını, büyümesini...
Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını,
Kanunlara saygı göstermesini,
İnsanlari sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar.

ÇOK HAKLISINIZ ÖĞRETMENİM.....

 sudee..'Şiirinizi okuyan her bayan Ebru olmak isteyecektir eminim Sayın Hocam; yüreğinize, kelimelerinize sağlık...' 
tesekkür ederim hocam sağ olun...sizin gibi dostlarla paylaşmak daha güzel inanın..

                 ŞEHİT

Yurdumun hali hüzünlü manzara,
Her gün yeni bir şehit cenazesi,
Omuzlar asker taşıyor mezara,
Kubbelerde çınlıyor tekbir sesi.

Şehadet şerbeti barut tadında,
Namludan sineye doğru akıyor.
Ölümü içenler Allah katında,
Yükselip yükselip arşa çıkıyor.

Yaşlar gözünden dökülüp kaputa,
Hıçkıra hıçkıra ağlıyor yetim.
Şanlı bayrağa sarılı tabuta,
Baktıkça derinden sızlıyor etim.

Adını miras bırakıp tertibe,
Ana kuzusu ahrete göçüyor.
Herkese nasip olunmaz mertebe,
Rütbesi olmuş cengâver göçüyor.

Kanıyla ödeyip ağır bedeli,
Aslan parçası evlatlar geçiyor.
Ölümsüz ruhu cennete müjdeli,
Yiğit yürekler Rahman’a göçüyor.

Vatanı uğruna vurulup düşmüş,
Gencecik fidan dünyadan göçüyor.
Duygular yanakta yaşa dönüşmüş,
Gözlerin önünden şehit geçiyor.

Tarkan ÖNER

 YAR

...........................
Sevdası yokuştu,mecal bırakmadı sözümde,
Harı sönmedi ki kalemimle,
Mekanlar çatladı aynanın gölgesinde,
Yanını yanıma sığdıramayan  yar.
.................
Vukuatlı fiillerimi,kaf dağı hayallerimi
Alıp gittim  yanına,
Kelimelerle hüznün belini kırmaktı maksadım,
Derdi ,dilde yitirmek aradığım,
Sözünü sözüme düşüremeyen yar.
....................
Sevda ektim ,olurunu biçemedim,
Gözümü kapattım,ondan gördüm dünyayı,
Rüzgara ,aynaya, satırlara,düşe,
‘Biraz sen ‘ dedim.
Sus kaldı ,kendine sakladı,
Varsın  sakladıklarının hayrını görsün, yar.
...........................
............................. ....
Yokluğunda bölündüm bir gerçeğe,bir hayale
Hiçlerde azaldım,
sende  kalan yarıma kızdım,
Mısralar iliştirdim gözyaşlarıma,
Gezdiğin yerleri ezberledim ,
Sendeyim ,hiç duymadın,
Bir gitme  de diyemedin,
sevdan senden küçükmüş, anladım
vefasız sözleri sözünün yoldaşı yapan yar.
              10 haziran 2006
Ayla ERBAY