Çocuklarımıza Bunu Yapmayalım

Biz çalışan anneler ve babalar olarak çocuklarımıza öğrencilerimiz gibi davranmadan hareket edelim , Onlar bizim canımız.Bu hikayede beni çok duygulandırdı.
Nefis bir hikaye.....Okurken içimde bir şeylerhissettim..Bazı zamanlar bunları yapmıyor degiliz hani.  Bence insan oncekendini sevmeli ki etrafına da işik versin, sevgi versin..
 Uykusunun baldan tatlı olduğu sabahlarda, meleköpüşlerle uyandırılmaz olur.
 Anne bağırır: "Çabuk ol, servisi kaçıracaksın!"
Baba kükrer: "Ne yatmasını biliyorsun, nekalkmasını!"
 Sabahları günesin doğuşunu bilmez çocuk.  Hiçaydınlanmadan kalkar içi.  Taze bir sabah, bayat bir günün devamıdır çok zaman.  Hersabah adına yuva denen, adına kreş denen o yere bırakılır.  Başkalarınınannesinde, kendi annesinin hasretini çeker gün boyu.  Sabahın köründe "benimannem ne zaman gelecek"
diye gözyaşları çeker solgun yüzüne dizi dizi.  Aksam ne uzundur.  Yuva nice gürültülü.  Sevgilerini konuşurlarefkarlı saatlerde.
"Benim babam beni çok seviyor."
"Hayır, benim babam beni daha çok seviyor."
"Hadi oradan, beni hem babam hem annem daha çokseviyor."
 Başkalarının babası kendi çocuklarını çok severse,sanki kendi babalarının sevgisi azalacakmış gibi kavga ederler.  En çok sevilenolmaktır tutkuları.
Her pazartesi ne kadar sevildiklerinin ispatini yapmayakoyulurlar.
 
Pazartesileri hep böyle geçer.  Herkes kendi babasınınen sevgili baba olduğunu ispat etmeye çalışır.  Öteki çocuklar yenisevgi ispatlarını ortaya koydukça içini bir ürperti kaplar.  Başkalarının babasıçocuklarını daha çok mu seviyordur acaba?  O reklam gelir aklına.  Kahrolasıreklam.
"Evinizi seviyorsunuz, arabanızı seviyorsunuz...  Benisevmiyor musunuz?"
 İnanmak üzeredir onu sevmediklerine.  Arka koltuğagazoz döktü diye ne çok bağırmıştı babası.  Ama olsun, arkadaşlarına bunuanlatmazsa eğer, babasının arabasını kendisinden çok sevdiğini nereden bilecekler.Keşke her Pazartesi en sevilen evlat oyununu oynamak zorunda kalmasaydı.Bunun için Pazartesileri hep hasta numarası yapması.Uyanamaması.  En sevilen çocuk olmak yarışması, bilseniz ne kadar zor diyebilsebir gün, her şey ne kadar kolay olacak.  Oyunu değiştirebilirdi.  Bu oyununmağlubu olduğunu arkadaşları öğrenecek diye her Pazartesi karanlık birkuyu olmazdı o zaman.
Herkesin annesinin ve babasının ne kadar iyi anne babaolduğu, çünkü onlara ne çok pahalı oyuncak aldıklarının konuşuldukları birsıra "beni anneannem çok sever" diye bağırıverdi.
xxxx xxxx xxxxxx
 "Anne biliyor musun bugün yuvada ne oldu?"
 "Görmüyor musun?  Telefonla konuşuyorum."
 Hiç kimsenin sevdiği şey birbirine benzemiyordu.Annesi telefonu, babası arabayı seviyordu.  Her şey erteleniyordu telefon vearaba söz konusu olduğunda.  Bir de eve misafir gelecek oldu mu kendisinehiç yer kalmıyordu.
Nerelere gitsindi?  Annesi kapattı telefonu.  Mutfaktantencere kaşık sesleri geliyordu.  Koşarak yanına gitti.
 "Sana yardim edeyim mi?" dedi en sevimli halinitakınarak.  Annesi manalı manalı baktı.
"Hayırdır.  Bir yaramazlık filan.  Bak bir de seninleuğraşmayayım.  Çok yorgunum zaten."

Yorgunluk nasıl bir şeydi.  Bazen elinde oyuncağıylauykuya daldığında anneannesi oyuncağı yavaşça elinden alır "Nasıl yorulmuş yavrucak.  Uykunun gül kokulu kollarısarsın seni" diyerek alnına bir öpücük konduruverirdi.
Yorgunluk gül kokulu bir uykuya dalmaksa eğer, ne diyeannesi kendisiyle böyle kızgın kızgın konuşuyordu.
 "Anneciğim yorulduğun zaman gül kokulu uykularadalarsın.  Anneannem öyle söylüyor."
 "Uykuya dalayım da gül kokuları kusur kalsın.Yorgunluktan ölüyorum."
 Bu kelimeden nefret ediyordu.  Yorgunum.  Yorgunolduğumdan.  Böyle yorgun yorgunken...
 "Anneciğim sen yorulma diye..."
"Yemekte konuşuruz çocuğum.  Bankada işleryetişmedi.  Baban gelene kadar bunları bitirmem lazım.  Hadi sen oyna biraz."
"Hani siz yoruluyorsunuz ya..."
"Eeee...."
"Ben de oynamaktan yoruluyorum."
"Ne yapayım?"
"Bilmem..."
 Yapılmaması gerekenleri biliyordu da büyükler,yapılması gerekenleri hiç bilmiyorlardı.  Işıklar söndü birden.  Annesi öfkeylesöylenmeye başladı.
 "Mum da yok" diye diye karıştırdı dolapları elyordamı.  Çocuk sırtüstü yatıp, anneannesinin köyünü düşündü.  Gaz lambasınınışığında deli tavsan masalını anlatısını.  Deli tavşanın duvardaki aksinigetirdi gözlerinin önüne.  Anneannesi gibi iki ellerini birleştirip işaretparmaklarını yukarı kaldırarak tavşan kafası yaptı.
 "bak deli tavsan" diyerek parmaklarını oynattı.  Yoldangecen arabaların farları duvardaki tavşana yol açtı.  Tavşan alabildiğinehür dolaştı sağda solda.  Otlarla kuşlarla konuştu.  Sonra yorgun düştü.Duvardaki görüntü o minik avuçların açılmasıyla kayboldu.  Kolu yavaşçakanepeden aşağı sarktı.
Neden sonra ışıklar geldi.  Kadın çocuğun hiçkonuşmadığını akli etti birden.  Kanepeye koştu.  Küçücük dizlerini karnınadoğru çekerek uykuya dalmıştı.  Masanın üstündeki dosyalara baktıiğrenerek.  Dindirilmez bir pişmanlık doldurdu içini.  Uyandırmaktan korka korkaküçük alnına bir öpücük kondurdu.  Çocuk sanki bu öpücüğü bekliyormuşçasına;
 "İşin bitince beni sever misin anne?" dedi.
 Kadın, sevilmek için randevu alan çocuğuna bakarak sabaha kadar ağladı...

çok dokunaklı.başkasının çocuğuna gösterdiğimiz anlayışı,şefkati kendi çocuğumuza gösteremiyoruz.sonrada yeni nesil çok asi deniyor.anne baba olmadan önce çok iyi düşünmek lazım.yavrucakların ne günahı var?

işte bütün bunları düşündükçe her sabah okula gidişimde bu son gidişim,bebeğim için istifa edeceğim diyorum ama ekmek kapısı, ben onu bırakmak istedikçe o beni bırakmıyor.her sabah ben okula giderken minik kızım uyanıyor ve anne sen okula mı gidiyorsun diye soruyor ve bana iyi dersler diyor.kızım daha 2.5 yaşında.kim bilir içinde ne fırtınalar kopuyor.bazende snne biz kaç okula gideceğiz diye soruyor.kendisininde okula gittiğini zannediyor.oysaki bakıcısı olan yengemin yanına gidecek her sabah.işte bu nedenle her sabah bırakmayı düşünerek okula gidiyorum.ama olmuyor,olmuyoooooor işte....................

nelmin öğretmenim öylesine  güzel bir paylaşımdı ki doğrusu çok etkilendim. Sanırım yazılanlardan ben de kendime pay çıkardım. Akşama kadar pek çok çocuğa sabır gösterip evdeki çocuklarıma sabır gösteremediğim zaman ben de çok üzülüyorum. Sanırım kendi çocuklarımızdan beklentilerimiz daha yüksek oluyor. Paylaşımınız için çok teşekkür ederim.

Çok Güzel Benimde Oğlum  Geceleri Uyandığında Özellikle Hastayken İlk Sorusu Okula Gitmeyeceksin Dimi Anne ? Diyor 3 Yaşında Ama Hayat Mücadelesi Bırakıp Gidiyoruz

evli olmadığım için öyle bir durumda ne düşünürüm ne yaparım bilmiyorum.ama işi bırakırım gibi geliyor bana...aile herşeyin üstünde.ben çocuğumla paylaşamadıktan sonra ilklerini göremedikten sonra para kazanmışım onun geleceğini hazırlamışım neye yarar...

arkadaşlar merhaba
sitenin yeni üyelerindenim.benimde 2 yaşında bir kızım var. her sabah okula sabahın en erken vaktinde sıcacık yatağından kaldırıp anneanneye bırakmak benim için en büyük işkence...sevde5 öğretmenimin söylediği gibi o kadar çok ilkini
birlikte yaşayamadıkki ...ama yinede onun ilerde hayatta sapasağlam ayakta durabilmesi için çaılşmamız gerekiyor.
kara gözlü ak kuzum,zamanımızın büyük kısmını ayrıgçirdiğimiz için  hakkını helal et....

bazen okuldaki çocuklarımıza ayırdığımız sabır ve zamanı kendi çocuklarımıza ayırmakta zorlanacağız gibi geliyor.günlük yaşama öylesine kaptırıyoruz ki kendmizi....

Çocuk Her Zaman Çocuktur Onların Günahı Suçu Olmaz..

Çok güzel bir paylaşım, eve iş getiren ender meslektir öğretmenlik, ama ne olursa olsun onlarla kaliteli zaman geçirerek telafi etmeye çalışabiliriz. "Mum dibine ışık vermiyor"

o ince ve hassas nokta gerçekten çok önemli öğrtemen annae ve babalar dikkat etsin çocuk bunalıma bile girebilir gerçekleşmiş kehanete uğratmayalım onları..

büyüdüklerinde her şeyin daha da güzel olacağını  anlatabilirsek en iyisini yapıyoruz demektir.

büyüdüğünü görememek ya da hiç büyüyememk nasıl olack peki.yarına garantimiz yok...benim öğrencimin annesi babası şehirde çalışıyor çocukları köye bırakmış babannesine.onlar para kazanıyor çocuklarını geleceği için çocuklar burda rezil.öyle para hiç olmasın öyle gelecek hiç olmasın.geçen hafta annesi köye geldi 1haftalığına izin almış işten.çocuk benden izin alıyor öğretmenim okulda yapacaklarımı verin evde yaparım izin verin de annemin koynunda yatayım diye:(o çocuğun hakkı vardır.nasıl ki anne babalar dua eder hayırlı bir evladım olsun diye,aynı şekilde Allah hayırlı anne babalar olmayı nasip etsin herkese.çocuğun LCW den giyinmesi,istediğinin alınması,üniv okuması meslek sahibi olması değil herşey...

köyde yada merkezde yaşayan çocuklarımız çoğu zaman hak ettiği şekilde yaşadıklarını söylemek mümkün değildir..zaten dünya kendisi bir imtihan yeridir herkes bi şekilde bazı sorunlara dertlere muzdarip olacak ve denenecek..sabır ve azimle mücadele edenler hem dünyada hem ahirette kazanacak...hem nasılki anne baba hakkı varsa aynen çocuğunda anne baba hakkı üzerinde var...

Öncelikle güzel paylaşımınız için teşekkür ederim hocam.bende daha 1 aylık anneyim.şu anda doğum iznindeyim.nisan sonuna kadar kalanını da raporla tamamlayacağım.ama eylülde okula başlayacağım 7.5 aylık olacak şimdiden kara kara düşünmeye başladım.gerçekten tam yarama tuz bastınız.allah hepimizin yardımcısı olsun.