Malesef aynı sorunlar. 3 çocuk oldu mu canlı ders de yürümüyor. Stresi birbirlerine yansıtıyorlar. Sağlıkları yerinde olsun yeter ki çocuklarımızın. Zaten öğrencilerimize gösterdiğimiz ilgiyi onlardan esirgemiyor muyuz?
Kapıya astıkları şu yazıyi unutmam mümkün mü?
"Baba, senin hayatında bizler yokuz. Senin hayatında sadece denemelerin ve öğrencilerin var." 
Mesleki açıdan bizlerin en büyük zorluğu bu sanırım. Rollerimiz arasında bölünmek bizleri inanılmaz çatışmalar içinde bırakıyor.
Öğrencilerimiz de bizim çocuklarımız elbette. Onlara da aynı kendi çocuklarımız gibi ilgi göstermeli, işimizin hakkını vermeliyiz. Ama unutmayalım onların başka bir aileleri daha var. Ve uzun dönemde bizler ikincil hatta üçüncül figürler olarak onların hayatlarında yer alacağız. Ama kendi çocuklarımızın hayatında esas aile figürü biziz. Onlara gereken zamanı ayırmalıyız.
Evet çok zor bir denge.
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.] öğretmenime katılıyorum. Onlarla bir ömür geçireceğiz. Gereken ilgiyi vermeliyiz. (Bunu akıl verme olarak değil deneyim paylaşımı olarak görmenizi rica ediyorum. Tecrübeyle sabittir.)
