Malesef aynı sorunlar. 3 çocuk oldu mu canlı ders de yürümüyor. Stresi birbirlerine yansıtıyorlar. Sağlıkları yerinde olsun yeter ki çocuklarımızın. Zaten öğrencilerimize gösterdiğimiz ilgiyi onlardan esirgemiyor muyuz?
Kapıya astıkları şu yazıyi unutmam mümkün mü?
"Baba, senin hayatında bizler yokuz. Senin hayatında sadece denemelerin ve öğrencilerin var."
Gerçekten bunu yaşamak bir insan için ne kadar zor ve kötüdür, katlanılamaz bir durumdur tahmin etmeye çalışıyorum. Ama kalbim burkuluyor. Gerçekten de o ince dengeyi kurup devam ettirebilmek çok önemli. Aile tabi ki öncelikli olmalı ama işimizi de bazen öne çıkartabiliyoruz. Maalesef.
Aynı şeylere yakın benim de başımdan geçiyor. 3 evlat bende de var, ve hepsi de farklı kişiliklere sahip. Biri 9, biri 5. sınıf. Son numara da anaokuluna gitmesi gerekiyor fakat göndermiyoruz. Hepsinin dertleri ayrı ayrı. Bazen eşim seni 4'e, 5' ayırmak lazım diyor. Bazen bakıyorum da kendime hiç vakit ayırmadığımı fark ediyorum. Ama yapacak bir şey yok. Bunalıyoruz, ama bu günler de elbet geçer.
Sağlık olsun. Çok uzattım.