Eskiden - Şimdi

İlk gün ki gibi 🙂☺️

eskiye mutlu gunlere hasret kaybolan veya azalan yasama sevincinin bir nevi kisiyi ayakta tutan tesellisidir,taki vazgecmeyip yasama sevincine yeniden kavusana kadar.

Eskiden dostluk fedakârlık  demekti.
Şimdi vakit olursa, işine gelirse  zaman ayırılıyor..

eskiden keske ortacagda yasasaydim yada dahada eskilerde ama birgun bunu dedigim zamani dahi ozleyecegimi tahmin edemezdim,nasil bir zamandaysak artik.

Eskiden ölüme bile saygı vardı.Ölünün arkasından aylarca dualar edilir.Dedem ve ninenin ölümünde hatırlıyorum aylarca TV açmamıştık.Şimdi bırakın ölüyü canlıya saygı kalmadı

eskiden bir dert bir sorunda soylemleri belirleyen dostluktu,ictenlikti maneviyatti simdilerde karsi tarafin zararinada olsa soylemleri belirleyen sadece menfaat.

Eskiden  daha içten daha anlamlıydı arkadaşlıklar..Zenginlik fakirlik, giyim kuşam önemsizdi samimi niyetin yanında.

Şimdi herkes bir üst seviyedeki insanlara yetişeceğim , benzeyeceğim diye  kendi özünü unutur  olmuş aşağılık komplesinden..

eskiden  insanlık bayağı bir çoktu.insanlar da insandı o zaman.mesela düşenin elinden tutulur,komşuluk hep önemsenir,küçüğe sevgi-büyüğe  saygı...
ama ya bugünkü  zamanda...................... ..

eskiden umutlarimiz gorunur haldeydi,sisli,bugulu degildi su zamanda ise bulutlu havalarda ne zaman bulutlarin arasindan cikacagi belli olmayan gunes gibi umutlarimiz,varla yok gibi

Eskiden insanların dertleri dinlenirken uzun uzun anlatmasına müsade edilirdi. Kişi de derdinin başlangıcını, sebebini, çözmeye çalıştığı yöntemleri, ulaştığı sonucu detaylı anlatırdı.
Dinleyen de can kulağıyla dinlerdi. Sonunda da çözüm yolu önerir ya da çözerdi dertlinin derdini.

Şimdi kimse kimseye anlatmak istemiyor derdini. İnsanların onu koz olarak kullanmalarından çekiniyor. Halbuki dert bir zaaf değildir.

Dinleyenin de gözü TV de , veya cepte olabiliyor. Aklı da başka yerlerde.

Çözüm cevabi da çok basit:
"Hep aynıyız. Allah yardım etsin. Sen halledersin."

NE DİYELİM, ESKİLER GERİ GELSİN.

Eskiden insanların dertleri dinlenirken uzun uzun anlatmasına müsade edilirdi. Kişi de derdinin başlangıcını, sebebini, çözmeye çalıştığı yöntemleri, ulaştığı sonucu detaylı anlatırdı.
Dinleyen de can kulağıyla dinlerdi. Sonunda da çözüm yolu önerir ya da çözerdi dertlinin derdini.

Şimdi kimse kimseye anlatmak istemiyor derdini. İnsanların onu koz olarak kullanmalarından çekiniyor. Halbuki dert bir zaaf değildir.

Dinleyenin de gözü TV de , veya cepte olabiliyor. Aklı da başka yerlerde.

Çözüm cevabi da çok basit:
"Hep aynıyız. Allah yardım etsin. Sen halledersin."

NE DİYELİM, ESKİLER GERİ GELSİN.

Malesef kardeşim.
O kadar doğru ki.

Eskiden hayatta ince ufak şeylere fazla takınılmaz vücut yorgunluğu da istirahat edince geçermiş.
Şimdi beden yorgunluğu fazla yok beyin bir türlü boşalmıyor,dinlenemiyor..

Eskiden hayatta ince ufak şeylere fazla takınılmaz vücut yorgunluğu da istirahat edince geçermiş.
Şimdi beden yorgunluğu fazla yok beyin bir türlü boşalmıyor,dinlenemiyor..

Haklısınız sayın hocam. Eskiden evlerde çok az eşya olurdu. Evler daha kullanışlı idi. Şimdi eşyadan boş yer yok neredeyse.

İş hayatımızda ve sosyal hayatta detaylar azdı.

Şimdi teknolojik ürünler başta olmak üzere zihnimizin ilgilendiği konular çoğaldı ve dinlenme şansı pek yok gibi.

Bizler, çocuklarımız, hatta torunlarımız bile belki göremez ama elbet bir gün insanlık kuruluşu, mutlu, sağlıklı, huzurlu bir hayatı teknolojide değil DOĞALLIK ta bulacak.

eskiden mutluydum,simdi degilim

Eskiden hayattan daha çok zevk alıyordum. Hemde tüm imkansızlıklar içinde. Şimdi her türlü imkan var ama hayatın tadı yok.