Evli- Çocuklu Bayan Öğretmenler

Fehaş hocama tamamen katılıyorum.zamanla en disiplinli, en maço görünen erkekler bile ev ve çocuk işlerine yardım eder hale gelebiliyor.sabır ve hoş tavır bu işin anahtarı.ben de çalışıyorum, mecbursun yardıma diye trip yaparsanız asla tırnaklarını bile oynatmazlar, hatta pişkince çalışma hayatım ben sana bakarım sen de çocuklara bak derler.yaniişin sırrı başka yerde.herkesi oduğu gibi kabullemekte,iki taraf için de .günümüzde boşanmaların artma sebebi bana göre saygısızlık,karşındakine hükmetme sevdası ve olduğu gibi kabullenememe.halbuki severken ve evlenirken onun ağzından çıkanı yerine getirmek hayattaki tek vazifeymiş gibi gelir her iki tarafa da

arkadaşlar ben yürütmesi çok zor diye evlenmeye korkuyorum.Dünyanın hiç bi yerinde kadınlar kocalarına bu kadar hizmet etmiyor.Evlilik erkek için çok rahatlık.ya arkadaşlar bu erkekleride kadınlar büyütüyor.pohlayıp duruyoruz erkekleri.Adamlar yemek yedikten sonra sofradan bi tabağıda alıp içeri koymayı, kullandığı tuvaleti yıkamayı,girdiği banyoyu toplamayı bile evdeki bayanın görevi zannediyor.Sonra da üstüne dayak atıp yapmadığı eziyeti bırakmıyor.Benim tavsiyem fazla özverili olmamak.O özveri bi süre sonra görevinmiş gibi  algılanıyor.Allah iyi niyetli erkeklerle karşılaştırsın...

yok hocam öyle erkek lerin bence nesli tükendi yada tükenmeküzere ben de çalışıyorum eşim de gayet yardımcı" üstelik 1. sınıf okutuyorum o da 5. sınıf okutuyor beb saatinde hep benin geri öğrecilerinle ilgileniyor ben onun soru ve sınavlarında yardın ediyorum sofrayı toplar sobayı yakar hatta bu yıl balaşıkları makineye bile koyuyor benceevlilik bekarlıktan çooook daha iyi hayatı paylaşıyorsun helede öğretmen ise dahada iyi

evet bende çocuklu bir çalışanım kızım şimdi anasınıfına başladı
kardeş istiyor ama cesaretmi yok
çünkü çok yıprandım eşim çok da yardımcı olmadı
herşey benim üstümeydi
bu arada bakıcılar yönünden çok çektim çok yıprandım
üç bakıcı değistirdik çok büyük sıkıntılarmış bu arada sedef hastası oldum bunca üzüntü stres
benim tek tavsiyem herşey yoluna giriyor çok fazla üzülmeyin herşeye önemli olan sağlık ben bunu anladım kızım büyüdü rahatım yerinde simdi şükür

hiç bir çocuğun tek çocuk olma zulmüne katlanmasını istemem.düşünün ilerde sırlarını, üzüntü ve sevinçlerini paylaşacak kimsesi yok! anne ve babayla neyi- ne kadar paylaşabilir ki?ilkini büyütmek en zorudur, bunu başarmışsınız, bir tane daha yapmalısınız derim ben.hem her çocuk bir değildir,bu kez işiniz daha kolay,tecrübe kazandınız,hepimiz aynı şeyleri yaşadık, yalnız değilsiniz.eşler de birer çocuğumuzdur bizim, unutmayın!zaman zaman çocuklarımıza gösterdiğimiz ilgiyi bile kıskanabilirler.......bir yerde haklılar, düşünsenize, çocuk olana kadar tüm ilgi ve sevgimiz onlara idi,sonra birden üvey evlat oldular...ÇOK İDDİALI BİR SÖZ BİLİYORUM;SİZ DE BİLİN ,EŞLERİMİZ BİZİM İLK ÇOCUKLARIMIZDIR!SONRAKİLERİ BÜYÜTÜRÜZ, EVLENDİRİRİZ,ONLARSA HALA BİZİM İLGİ VE İHTİMAMIMIZA MUHTAÇ BİRER ÇOCUK OLMAYA DEVAM EDERLER.bu arada beyler lütfen bana kızmayın,oturup iyice düşünün, hak vereceksiniz

Teşekürler Gökçen Hocam Tavsiyelerinizi Dikkate Alırım Ama Çok Korkuyorum Küçücük Bebek Bazen Kızım Nasıl Büyüttüm Diye Düşünüyorum Kızımı Tek Kardeşsiz Bırakmak İstemiyorum

arkadaşlar16 yaşında oğlum 12 yaşında kızım var.hepiniz gibi zorluklarla büyüttüm.sorunlar bitmiyor.büyüdükçe büyüyerek. ama nasıl bir sevgi ki sorun sıkıntı vız geliyor.şimdi onlarla dertleşebiliyorum. konuşup tartışabiliyorum.birde sımsıkı sarılıp seni seviyorum deyince herşey bitiyor.iyiki varlar, iyiki doğurmuşum.

14 ve 9 yaşlarında iki kızım,20 aylık bir oğlum var.Çocuklu ve  çalışan olmak gerçekten güç.Hele ilk çocuklarımda bakıcı konusunda büyük sıkıntılar yaşadık.Gurbette olduğumuz için aile desteğimizde olmadı.Ancak doğumlarda,bakıcı krizlerinde destek olabildi anneciğim,sağolsun.
Çocuklarımda her biri ayrı zorlukları vardı,çoook yıprandık.Dünyanın en güzel şeyleri bir o kadarda her aşamada ayrı ayrı sorunları.
Eşim çocuklara bakım konusunda iyi bir yardımcımdı.Onsuz asla başedemezdim,bu bir itiraf.
Şu anda zaten 20 aylık oğlumuzu dönüşümlü olarak büyütüyoruz.Eşim sabahçı,ben öğleciyim.Zaman açısından zorluklar yaşıyoruz ama bakıcıları düşününce zorlukara değdiğini düşünüyoruz.
Ev işlerini,yemeği vs zamanla kendiliğinden düzen oluşuyor.Odüzenle gidiyor.Kısaca hayat koşturarak devam ediyor.Sağlığımız,huzurumuz yerinde olsun bizlerde koşturalım inşallah...Hepimize sabırlar ve kolaylıklar birde eşlerimize merhamet(bizlere karşı) diliyorum....

ben de aynı durumdayım arkadaşlar.mesajları okuyunca daha iyi oldum.10 aylık gece uykusunu sevmeyen bir kızım var.eşim de gece 12lerde geliyor işi senediyle.her iş bana bakıyor.bazen öğretmenliği iyi yapamıyorum diye düşünüyorum.Allah tan sabır diliyorum.hepimize kolay gelsin.

Arkadaşlar benim de iki oğlum var.Büyüğü ÖSS'ye hazırlanıyor,küçüğü de OKS'ye hazırlanıyor.Artık büyüdüler.Dertleri de büyüdü.Eşim de öğretmen olduğu için çocukları büyütürken hiç bakıcı kullanmadık,fakat çok yıprandık.Şimdi kendi işlerini kendileri görüyorlar.Evde ders,sınav okulda 1. sınıfları okutuyorum çıldırmak üzereyim.Sabırla yaz tatilini bekliyorum .Çocuklarımı çooooooook seviyorum.
ARKADAŞLAR SABREDİN BÜYÜYECEKLER.......
Hepinize bol sabırlı günler.

benimde 3. sınıfa giden bir oğlum ve 3 yaşında bir kızım var  bende köyde çalışıyorum eşi
m merkezde lisede öğretmen kızıma bu seneye kadar bakıcı tutmuştuk fakat bu sene istemedi benimle beraber gidip geliyor okuldaki anasınıfına bende çok yoruluyordum baştan ama şimdi bu tempoya alıştım yemekleri akşamdan yapıyorum ütüyü hafta sonu  derken işler kendiliğinden yoluna giriyor yeterki sağlık olsun  gerçekten çocuklar için herşeye katlanılır diğr arkadaşların dediklerinede katılıyorum

sevgili destinalila hocam,evlenmemek kişisel tercihinizse saygı duyarım ama hayat tek başına seyredilmemesi gereken  bir filmdir bence...evlilik ise dünyanın en güzel yemeği( arada bol acılı versiyonları da var).dilerim kişiliğinize uyan, sevgi ve saygı dolu bir hayat paylaşabileceğiniz biriyle karşılaşırsınız ve en kısa sürede sizin de eviniz kuş cıvıltısı misali çocuk sesleriyle dolar.

ben evliyim ama çocuğm yok.
evleneli 5 ay oldu insan ister istemez zorlanıyor alışmaya çalışıyor ama sevdiğiniz insanla hayatı paylaşmak inanılmaz gzel bi duygu.
çogu zaman acaba bi çocuğum olsa ne yaparım diyorum bunu düşünmekbile gözümü korkutmaya getiyor.
evli ve çocugu olan arkadaşlar Allah yardımcınız olsun

bende evleneli daha 5 ay oldu.evlilik güzel ama zorlu bir yol.çocuk fikri kulağa hoş geliyor.ama kendi çocuğum olursa öğrencilerimi bu kadar sevememekten korkuyorum.
ayrıca nasıl bakıp büyüteceğim konusuda kafamı çok meşgul ediyor...Allah cümlemizin yardımcısı olsun

Ben ,ilk çocuğumuzu dünyaya nihayet getirmeye karar verdiğimde, 31 yaşımdaydım. 7 yıllık evli olmama rağmen, çocuk sorumluluğunu üstlenme konusunda oldukça bocalamıştım. Şartlar her seferinde uygun gelmiyordu. Ama kaderin cilvesine bakın ki, hamile olduğumu öğrendiğim zaman aynı zamanda da yurt dışı sınavını kazanmıştım.Mülakat için davet edildiğimde 7 aylık hamileydim ve buna rağmen onu da kazandım. 2 ay sonra Almanya'ya gidecektim. Ertelemek söz konusu değildi malesef, birdaha da şansım olur muydu? Eşimle oturup konuştuk ve o da benimle gelmeye ve bu şansı geri çevirmemeye karar verdi. 9 aylık hamileyi uçağa bile almazlarken, benim doktorum bana 8 aylık hamile olduğumu belgeleyen raporu verdi. Yani bir şekilde herşey kendiliğinden olacağına varıyor gibiydi. Almanya'ya indiğimizde kimseyi tanımıyorduk ve ne bir evimiz ne de bir yuvamız vardı. 2 Hafta içinde herşeyi ayarladık, ve bebek de o zamana kadar bekledi sağolsun. Kontrollere nasıl giderim diye öğrenip doktora gittiğim zaman, doğumun başladığını öğrendim ve beni hastaneye yatırdılar. Doğumdan 3 gün sonra ayakta sokaklarda geziyordum. Eşim Almanca bilmiyordu bu yüzden tüm işlemleri ben yaptırdım. Orda Eğitim Ataşeliği de ne yapacağını bilemedi ve 1 hafta sonra beni işe başlattı. Daha önce orda doğum yapan olmamış öğretmenlerden. Bir rapor bile veremediler. Alman doktorlarla işimi 3-5 gün rapor alarak hallettim. 3 hafta sonra bisikletin üstünde şehrin bir ucundan bir ucuna okul okul gezen , aralarda eve koşturup çocuğumu emziren bir anneydim. Anneydim ve bunu hissetmeye ve tadını çıkarmaya bile vaktim olmamıştı. Sanki onları yaşayan ben değilmişim gibi geliyor bana bazen. 3 yıl Almanya'da zorluklar içinde büyüttük çocuğumuzu, ikinci çocuğuma hamile olunca da yurda dönmek kaçınılmaz oldu.
Uzun lafın kısası, pişman olmadım hiç. Allah yardım etti en zor anda bile. Ama şimdiki aklım olsaydı 7 yıl beklemezdim çocuk için. 2. çocuğumu 34 yaşımda dünyaya getirdim. Daha genç olsaydım kesinlikle daha sabırlı olurdum.