22 yıldır bu duyguyu unuttum.Tez döndük sılaya.
Şimdi evlatlarımız o duyguyu yaşıyor.
Unutmayalım geride kalan ana babalar da mağlup... 
Bir ay önce daha 20 yaşında çocukluk kardeşlerimden birini kaybettiğimizi öğrendim, inanamadım. Uzakta olunca daha kolay alışıyor insan habere belki de.
Bugün de çocukluğumun geçtiği o mahalleye gittik eskiden koşa koşa gittiğim evlerden birine bugün ayağım gerı gerı gitti. Neyle karşılaşacağımı, ablama nasıl destek olacağımı bilmediğim bir ev. İlk defa bu kadar yakınımda hissettim o acıyı. İlk defa geride kalan bir anne gördüm. Daha anne bile degılken onu anlamam mümkün değil biliyorum ama. Göz göze geldik "benim kuzum çürüdü ya ablası." Dedi. Ben benden gittim. Hayatımın en zor en çaresiz anlarından biri oldu.
Düşmanım yaşamasın bu acıyı, tarifi yoktur eminim. O yüzden bazen dert saydığım şeylerden utanıyorum artık. Sağlık olsun, gerisi bir şekilde yoluna giriyor zaten.
