Bugün ilk defa tükendiğimi hissettim. Şu an her yerim kaskati elim titriyor. Ben 5. Yılımi çalışıyorum ve 3. Kez 1. Sınıf okutuyorum. Taşımalı bir köy okulunda çalışıyorum 2 yıl önceki çocuklarım ile şimdiki çocuklar arasında dağlar kadar fark var ki bunların bir coğu da o öğrencilerimin kardeşleri.. evet biliyorum beş parmagin besi de farklıdır evet her çocuk kendine has özellikler taşır... peki bu öğrencilerin hepsi nasıl aynı olabilir hiç içlerinden bir tane bile iyi ogrenebilen bir çocuk çıkmaz mi? Ilerleyemiyoruz malesef "i" sesindeyiz bir haftadır hala tanıyamadılar yapmadığım etkinlik kalmadı okuyup soyledigimi yazamiyorlar.. Bugün cümleler söylüyorum dikte yapıyoruz yani. Yanlış yapanlar için tahtaya dogrulari ni yazıyoruz tekrar ediyoruz. Ama benim çocuklarım Tahtadan Bakip doğru cümleyi bile yazmaktan acizler. Tahtadakinin yerine kafalarından yazıyorlar. En son cildirdim artık sınıfı bIrakıp bahçeye zor attım kendimi nefes almam gerekiyordu
sınıf üstüme üstüme geldi ki bir de ben bu sınıfı isteyerek aldım öğretmen eksikliğinden emek verdiğim iki yıllık öğrencilerimi bıraktım.. cok uzuldum ilk defa sınıfa girmek istemedim.. kendime kızdım...
Bu gün bir de veli toplantısı yapacağım gidişat üzerine ne dese beğenirsiniz sevgili velilerim öyle sürekli toplantı mi yapilirmis onların zamanında yokmuş bu işler vs... ben daha iyi nasıl ogretebilirim evde neler yaparlarsa iyi olur derdine dusmusken onların çocuklarından beklentisi kalmamış.. okula gitti mi gitti çat pat öğrendi mi yeter.. gelirse o veli ye söyleyecek lafım olacak..
Haftanın son günü şu an ne yapacağımı bilemez durumdayım hikaye kitaplarını okuyorlar.. öğle arasından sonra yeni bir gün gibi olsun diye dualar ediyorum şu an
