Ben kendimi iyi bir öğretmen gibi hissetmiyorum bu ara. Davranış bozuklukları düzelmiyor, her der her ders isim isim uyarmak zorunda kalıyorum herkesi. Sürekli konuşmalar, kavga etmeler. Uğraşmaya mecalim kalmıyor. İlgilenemiyormuşum gibi geliyor. Aile desteği olmayacağını biliyorum, o yüzden anne babaları yokmuş gibi okulda ilgileneyim diyorum ama bir kaç öğrenciden sonra sabrım taşıyor. Hazır bulunuşlukları hiç yok neredeyse. Hala ellerini tutup yazdırdıklarım var. Çünkü çocuk hala yazamıyor. Derste okutayım diyorum, bir kaç öğrencinin sesleri karıştırdığını görünce iyice umutsuzluğa kapılıyorum. Her tenefüs sonunda bir öğrenci geliyor, o beni dövdü, o bana tükürdü, çantamı karıştırdı, kalem batırdı. Derse sinirli başlıyorum bu yüzden. Sinirlerime hakim olamıyorum, bağırıyorum, sonra kendimi kötü hissediyorum. Çocuklar beni sevmiyor gibi geliyor. Sevmedikleri için de öğrenemeyecekler gibi. Kısaca bu ara öğretmenlik sanırım bana göre değil gibi hissediyorum. :/
Daha neler Öğretmenim, öyle düşünmeyin. Sakin sessiz huzur dolu barışçıl bir 4 senenin ardından öyle bir sınıfım var ki akla zarar ziyan, kimin nazarına geldim ya da kimin bedduasını aldım bilemiyorum 45 kişilik bir sınıf, 3 üst sınıftan gelme(ki biri kaynaştırma),2 mülteci, 2 de kendi kaynaştırmalarım ve biri tam anlamıyla virüs gibi bulaşmadığı hır gür çıkarmadığı kimse kalmadı sınıfta, aileleri zaten ayrı bir olay, teneffüslerde bahçeyi gözlemeler,telefon açıp güvenlikçi nerede göremiyorum demeler..ses tellerim şişti, bademciklerimin altında birer bademcik daha var, tımarhane gibi bir sınıf.. bu arada yapmadığım etkinlik girmediğim proje de kalmadı nafile.. çocuk memnuniyetsiz, aileler bir tuhaf zorbalık hat safhada ,birinci sınıf çocuğu kin tutar mı ya küçücüksün sen büyümüşte küçülmüş gibiler göürnen kısımları buzdağının kırkta biri ,yapmadıkları şey kalmıyor bir günün içinde..
sıkmayın canınızı, öyle bir düzelsin ki işler yazın okul açılsın da öğrencilerime kavuşayım diye dua edelim hep beraber:D olur mu olur neden olmasın:)) çok aminn.
