Bugün o kadar üzüldüm ki zümrelerim
..
Artık velilere fazla zaman ayıran, uzun uzun dert dinleyen öğretmen olmayacağım.
Telefonlara da cevap vermeyeceğim.
Zil çalar çalmaz kaçacağım okuldan.
Velisi gelmeyen okulda kalan çocukla el ele yarım saat beklemek, evinin kapısına kadar çocuğu götürmek yok.
Gelsin idareden, bahçeden toplasın çocuğunu umrumda değil!
Kesinlikle gerileyen, durumu kötüye giden çocuklar için canımı sıkmayacağım.
Onun rahat anası da durumu nasıl diye sorduğunda önemli değil okumasa da olur diyeceğim.
Evet inşallah yapacağım bunu.
Ben de rahat, canının, vaktinin değerini bilen öğretmen olmak istiyorum.
İstiyorum işte...
öğretmenim çok üzülmüşsünüz belli ki sıkmayın canınızı, öğretmenlerde çok sık yaşanır bu tükenmişlik sendromu sonuçta bizim malzememiz insan.Ama siz isteseniz de dediklerinizi yapamazsınız,içiniz elvermez
velileri bırakın öğrencilerinize, gözlerinin içine size duydukları sevgi ve hayranlığa bakın ve yolunuza devam edin (naçizane önerilerim)