öğretmenim çok üzülmüşsünüz belli ki sıkmayın canınızı, öğretmenlerde çok sık yaşanır bu tükenmişlik sendromu sonuçta bizim malzememiz insan.Ama siz isteseniz de dediklerinizi yapamazsınız,içiniz elvermez velileri bırakın öğrencilerinize, gözlerinin içine size duydukları sevgi ve hayranlığa bakın ve yolunuza devam edin (naçizane önerilerim)
Ahhh öğretmenim hem nasıl.
Hangi sesteyim ben?
Bugün dikte yaptım değil mi sahi!
Onu paylaşacak havam yok.
Aklımda o çirkin sözler, o gergin ortam.
Ben bu velilerin çocuk, okul dışında özel hayat sorunlarını dinliyorum, gözyaşlarına üzülüyorum.
Eşim psikolog musun öğretmen mi sana ne, onun için telefon elinden düşmüyor eve gecikiyorsun diye kaç kez kızmıştır.
Elimde değil. Kadın paylaşıp rahatlamak istiyor.
Bende o yakınlığı görmüş diyerek tüm vaktim sizin rica ederim üzülmeyin diyorum.
Ama yok yok değmez gerçekten. Benim eşim çok haklı vallahi..
Öğrencilerimin o masum gülüşü olmasa; devam edemezdim zaten haklısınız..