Köyde Öğretmen Olmanın Güzellikleri

Bir öğretmen arkadaşın başına gelenleri aktarıyorum.ALINTIDIR:

4 yıl önce köye atandığımda harabe haldeki lojmanın önüne oturup yıllarca süren emeğimin karşılığını ovanın ortasında en uzak köyde göreve başlamak olmaması gerektiğini düşünmüştüm.

 velhasıl;olay gününe kadar köylü ile çok iyi anlaşan ve sevilen bir öğretmen olarak;en son geçen milletvekili seçimlerinde sandık başkanıydım ve bir kadının yerine oy kullanmak isteyen birine müdahale ettiğim için çıkan kavgada bir anda kendimi namlunun önünde bulduğumu ve eşimin ağlayarak geldiğini gördüm dahası kurşunlar havada uçuştu ama çok şükür ölen ve yaralı olmadı.köylü sevgisi de nefretide yerin dibin batsın.
sizce tahammülsüzmüyüm???

Köy deniz kıyısında ise ve lojmanıda varsa gerçekten köyde öğretmenlik güzel.

bende ilk görevimi kuş uçmaz kervan geçmez elektriği gidince günlerce gelmeyen suyu eve çekerek taşıdığımız  dilini hiç bilmediğim köy bile değil 12 haneden oluşan bir mezrada yaptım.ve diğer sıkıntılardan hiç bahsetmiyorum.şimdi ise merkezin göbeğindeyim.ama o günleri arıyorum bazen.orda en azından öğretmen olduğumu hissediyordum.ve öğrenci sayısı da bu kadar fazla değildi.bugün okula gittim.seneye büyük ihtimal 1 leri alıyorum ve mevcut en az 45.ama o zamanlarda köyde olmamdan şikayetçiydim.yine de ne diyeyim.çok şükür.rabbim bu günleri aratmasın.

benim bahtsızlığımdan mıdır bilmiyorum, çalıştığım her köyde iki temel sorun vardı:
1-su
2-telefon
*su gelince mutlu olurduk.
*çatıda, bahçede telefonun çektiği yerleri arayıp bulurduk. konuşacağımız zaman gece-gündüz o noktalara giderdik.
**insan köyde küçük şeylerle mutlu olmayı öğreniyor.

benim bahtsızlığımdan mıdır bilmiyorum, çalıştığım her köyde iki temel sorun vardı:
1-su
2-telefon
*su gelince mutlu olurduk.
*çatıda, bahçede telefonun çektiği yerleri arayıp bulurduk. konuşacağımız zaman gece-gündüz o noktalara giderdik.
**insan köyde küçük şeylerle mutlu olmayı öğreniyor.

aynen katılıyorum:))

tekmen hocam anlattıklarınız bana çok uyuyor. nerelerde çalıştığınızı sormamda bir sakınca var mı?

benim bahtsızlığımdan mıdır bilmiyorum, çalıştığım her köyde iki temel sorun vardı:
1-su
2-telefon
*su gelince mutlu olurduk.
*çatıda, bahçede telefonun çektiği yerleri arayıp bulurduk. konuşacağımız zaman gece-gündüz o noktalara giderdik.
**insan köyde küçük şeylerle mutlu olmayı öğreniyor.

köy meydanında bi yerde çekerdi telefon. gündüz okulda olunduğu için o noktada bulunamaz ve görüşemezdik. akşam da etraftaki köpekler yüzünden. bir çok kez telefon görüşmelerim bu yüzden açıklama yapmaya fırsat bile kalmadan yarıda kalmıştır:))) sonradan itiraf etti eşim. o şekilde kapanan her telefondan sonra oturup dua edermiş, zarar görmeden eve girebileyim diye:)))
şimdi komik geliyor ama yaşarken çok acı veriyordu bu durumlar.

benim zamanımda köyde sadece muhtarın evinde telefon vardı. korkumdan gidemezdim. iki köpek vardı. ayağa kalkınca boyumu geçerdi.   suyu hiç sormayın. kışın kar eritip içerdik. yazın keban barajının içine girerdim. kaplara doldurup eşeğe yükleyip eve götürürdüm.

Aslında köyden köye şartlar değişmekle beraber genel olarak köyde öğretmenlik yaparken ;
1-Sizleri   bunaltan tören protokolleri yok.(il, ilçe merkezi okullarının katılması zorunlu  olduğu törenler)
2-İlişkiler daha samimi
3-Öğrenciler daha saygılı,içten
4-Öğrenci sayısı daha az

Bunların yanında birçok olumsuzluklar da var.Ama başlık güzellikler olduğu için bahsetmiyorum.

huzur var!

bu sefer kesin şehre tayinim çıkacak deyip kendinizi zihin olarak epey hazırladıktan sonra tayininiz çıkmayınca bir daha gözden geçirmeye başladığınız güzelliklerdir. gitmiyorum köyden arkadaş. varsın çocuğum köyde büyüsün.

 

Köy deniz kıyısında ise ve lojmanıda varsa gerçekten köyde öğretmenlik güzel.

Yani kısaca tatil köyünde öğretmenlik ...

Aslımız köylülüktür bizim.. Kime sorsak ille de vardır köyle bir alakası, bağlantısı.. Aslımızı inkar edip köyümüzden vazgeçecek değiliz, elbet vardır zorluğu da lakin hayat kolaydır diyebilen kim var ki bu dünyada??
Köy; hayat, hayat; güzeldir..

 En büyük sorun lojman sıkıntısı. Bakımsızlıktan yıkılıp işe yaramayan lojmanı olan köy mü dersiniz, tek bir aileye hizmet veren yetersiz lojmanı olan köy mü dersiniz, ya da hiç lojmanı olmayan köy mü dersiniz,
hepsinden biraz var ülkemizde. Maalesef ne kullanan temiz kullanıp bakımını yaptırmış. Ne de bu işlerle görevli bir kurum var. Dolayısıyla ücra bölgelere atanan öğretmenler ya kendi kaderleriyle baş başa bırakılmışlar. Ya da yörenin halkının insafına bırakılmışlar.
Bir başka mesele ulaşım sorunu. Geçmişe nazaran biraz daha çözülmüş görünse de yine de ücra bölgelerde olan köy okullarımız mevcut. Buralarda görev yapan öğretmenler ya kilometrelerce yol yürüyor ya da haftada bir merkeze gelen köy arabalarını bekliyor. Herhangi bir sağlık sorunu çıktığında zamanında merkeze gidip tedavisini yaptıramıyor.
Ve son yıllara kadar birçok öğretmenin hayatına mal olan birçoğunun bu yüzden istifa ettiği güvenlik, terör sorunu. Aydın ve kalkınan bir toplum oluşturabilmek için belki de yurdun bir köşesinden diğer köşesine cehaletle savaşmak için gönderilen öğretmenler okulu dağ başında olan köylerde göreve başlıyorlar. Yaptıkları öğrettikleri ya oranın ağasının, siyasi ileri gelenin çıkarlarına ters düşüyor. Ya yurdu bölmek isteyenlere ayak bağı oluyor. Ya da şahsi menfaatlere ters düşüyor. Kendini koruyacak bir alternatifi olmadığı için ya canından oluyor. Ya korkudan mesleğine yakışmayan hareketlerde
bulunuyor. Ya da öğrenimi için harcadığı o kadar emeğini zamanını bir tarafa itip bırakıp geliyor.

Bir Eylül akşamında kavak yapraklarının o bildik tınısında çay içmeyi bulunmaz nimet biliyorsanız, bir Nisan seherinde, taze ot kokularını fark edince şükrünüz katlanıyorsa, esmer çocukların, kar üstünde yalınayak dünyayı umursamaz gezdiklerine tanık olunca çok da üzülmez olduysanız artık, kasketli amcaların kasvetli yüzlerinde hayatı algılar olduysanız köyde çalışmak için başka güzellik aramanıza gerek yoktur...