Nasıl Oldu Da Hayatta Kalmayı Başardın ?

‎50 - 60 - 70 - 80' li yıllarda mı büyüdün ?

Nasıl oldu da hayatta kalmayı başardın ?

1.- Arabaların emniyet kemeri, kafalıkları, ve kesinlikle hava yastıkları yoktu.
2.- Arka koltuk tehlikeli değil de eğlenceliydi.
3.- Bebek yatakları ve oyuncaklar renkliydi. Ya da en azından kurşunlu, muhtelif zehirli maddeler ile boyanmıştı.
4.- Prizlerin, araba kapılarının, ilaç şişelerin ve kimyasal ev temizliyicilerinin üzerinde çocuk kilitleri yoktu...
5.- Kasksız bisiklete biniliyordu.
6.- Steril su şişelerinden değil de bahçe hortumundan yada muhtelif başka kaynaklardan su içiliniyordu...
7.- Oyun oynamaya çıkmanın tek şartı hava kararmadan önce eve dönmekti.
8.- Cep telefonu yoktu ve hiç kimse nerelerde gezdiğimizi bilmiyordu. İnanılmaz ...
9.- Okul öğlen bitiyordu... Ve öğlen yemeği için evimize geliyorduk.
10.- Bir sürü yaramız, kırılmış kemiğimiz ve kırılmış dişimiz vardı, fakat hiçbir zaman birileri bu yüzden mahkemeye verilmiyordu.Kendimizden başka kimse sorumlu değildi.
11.- Bolca tatlılar ve tereyağlı ekmekler yiyorduk, ve gerçek şekerli içecekler içiyorduk ve hiç kilo sorunumuz olmazdı - çünkü hep dışarda oynardık , aktif olarak ...
12.- Dört çocuk bir limonatayı paylaşabiliyorduk... aynı bardaktan içebiliyorduk, ve kimse bu yüzden ölmüyordu.
13.- Playstation, Nintendo 64, X boxes, Vídeo oyunlarımız, 99 kablolu kanalımız , Dolby surround, Cep telefonumuz, Bilgisayarımız, Internet de Chat odalarımız YOKTU.
onun yerine ARKADAŞLARIMIZ vardı bolca!!!
14.- Yürüyerek veya bisiklet ile uzakta oturan arkadaşlarımızı ziyaret edebiliyorduk, kapılarını çalıp hatta çalmıyarak içeri girip onları oyun oynamaya çağırabiliyorduk!!!
15.- Evet dışarda, o acımasız korkunç dünyada! Korumamız olmadan! nasıl mümkün oluyordu bu?
Tek kale üzerine maç yapardık ve birisi takıma alınmadığında psikolojik travma oluşmuyordu ya da dünyanın sonu gelmiyordu.
16.- Bazı öğrenciler diğer öğrenciler gibi başarılı değildi ve sınıfta kalabiliyordu. Fakat bu yüzden kimse Psikoloğa ya da Pedagoğa gönderilmiyordu. Kimsede Dislexia, konsantrasyon sorunu veya hiperaktivite yoktu, basitçe o okul yılını tekrarlıyordu.
17.- Özgürlüğümüz , üzüntülerimiz , başarılarımız , görevlerimiz vardı
ve bunlar ile yaşamayı öğreniyorduk.


Soru: nasıl oldu da bütün bunlara rağmen hayatta kalmayı başardık ?


Ve daha da önemlisi kendi kişiliğimizi bu şartlar altında nasıl oldu da geliştirebildik ?

Sen de bu jenerasyondan mısın ? Şimdiki çocuklar büyük bir olasılık ile bizim yaşama şeklimizi sıkıcı bulacaklar - fakat- bizler çok güzel ve mutlu yaşadık !

Değil mi ? ?

konu çok güzel.. teşekkürler öğretmenim..

kesinlikle evet...özlüyorum...teşekkürle r paylaşım için...eskileri hatırladım sayenizde...şimdikilerde yaşadığını sanıyor...

haksız değiliz ve bende çok özlüyorum çocukluğumu...

okulun bahçesinde çocuklarla beraber çamurdan pastalar yapıyor ve minik göletler olusturuyoruz...

biraz tebessüm ettiryor en azından...

  Yaralarımızı deştiniz öğretmenim.Çocuklarımız için çok üzülüyorum ben.

  Yaralarımızı deştiniz öğretmenim.Çocuklarımız için çok üzülüyorum ben.

emin olun buradaki birçok öğretmenimiz aynı şeyleri düşünüyor ve hissediyordur...

emin olun buradaki birçok öğretmenimiz aynı şeyleri düşünüyor ve hissediyordur...

  Evet gelişmeleri sadece seyrediyoruz.Birileri uzaktan kumanda eder gibi yaşatıyor bize istediğini sanki.

tek kelime '' süper''.........


yazıkki yeni nesil bunlardan yoksun büyüyor
bence hayatın asıl tadını alamadan..............

evet hocam aynen deiğiniz gibi ama dediğiniz şey sadece çocuk bünyelerimizin algıları şu anki kirlilik hep vardı, insanlık tarihi boyunca sürmekte idi insanlar boşu boşun aher daim çok basit sebeplerden ölüyordu ama iletişim yoktu tüm dünya artık elinizin altında ve olanca yalan isteyen istediği kötü yahut iyi şeye ulaşmakta ve artık hiç birimiz güvende değiliz çünkü hiç birimiz eşit değiliz.

Sevooş Öğretmenim kesinlikle yazdıklarınıza katılıyorum.
Benim çocukluğumda iki katlı bahçeli ahşap bir evde geçti.Evimiz çıkmaz bir sokaktaydı.Mahallemizde büyük küçük hep bir arada top oynardık ,ip atlardık, bilye ,beş taş ,üç taş,yedi kiremit zehirli kuyu ... ve şu an aklıma gelmeyen bir sürü oyun oynardık.O yıllarda bile rahmetli babacığım bana ilkokulu bitirme hediyesi olarak aldığı bisiklete bile binerdim.Okula koşarak giderdik.Öğretmenimiz bizi asla ödevlerle boğmazdı.Test soruları nedir bilmezdik.Test sorularını ilk defa üniversite sınavlarına kazanmak için gittiğim dersanede görmüştüm.Gerçi dersane bir taneydi ve öyle herkeste gitmezdi.Ben üçüncü denemede gitmiştim.Hiçte öyle psikolojimiz bozulmamıştı.Şimdi öyle mi ya.
Herkes kendi çocukluk dönemini özler ya ben kesinlikle kendi çocukluk dönemini özlüyor şimdiki çocuklara çok üzülüyorum.Benim yaşadığım çocukluk dönemi gerçekten çok güzeldi.Ah Öğretmenim yazacak o kadar şey var ki Neyse o günleri döndürdüğünüz için size teşekkür ederim.

Kocaman bir AHHH çekiyorum o zaman ki sefilliğimize,cahilliğimize rağmen.
En azından bilgi kirliliği,teknoloji kirliliği,duygu kirliliği yoktu.
Her şey saf ve bir o kadar da değerli...
Ablasının küçük gelen kıyafeti ile bayram yaşarken bile mutlu olabilmek...

Teşekkürler Sevooşum.

Aynen öğretmenim...Öğretmenimiz bizi bolca döverdi...Bi kemiğimizi kırmadığı kalmıştı...Walla bomba gibiydik...Psikoloji nedir bilmezdik o yüzdendiydi ki bozulmazdı makine...Çokda mutluyduk...
Bugünde mezuniyet töreninde öğrencilere not ortalalmasına göre plaket dağıttık..Velilerin yıl boyuncaki pohpohlamaları bir anda nefrete dönüştü...İnanamadım...Beni el üstünde tutan,kardeşimiz gibi seviyoruz diyen ablalarım...Belki farkında değildiniz çok üzdünüz beni.Değil plaket ilk 3.sınınfta aldığım yıldızı pekiyiyi 25 yıl geçti unutamadım..Ben ne diyeyim size...

haksız değiliz ve bende çok özlüyorum çocukluğumu...

okulun bahçesinde çocuklarla beraber çamurdan pastalar yapıyor ve minik göletler olusturuyoruz...

biraz tebessüm ettiryor en azından...

ben de çamurdan pastalarımızı anlatmıştım özlemle.Benim çocuklar ertesi gün teneffüs sonu ısrarla bahçeye çağırdılar.Bir de ne göreyim çamurdan doğum günü pastamı yapmışlar.Nasıl mutlu oldum anlatamam.(2. sınıf benim bebeler)

Kocaman bir AHHH çekiyorum o zaman ki sefilliğimize,cahilliğimize rağmen.
En azından bilgi kirliliği,teknoloji kirliliği,duygu kirliliği yoktu.
Her şey saf ve bir o kadar da değerli...
Ablasının küçük gelen kıyafeti ile bayram yaşarken bile mutlu olabilmek...

Teşekkürler Sevooşum.

Hakikaten beni çocukluğuma götürdünüz ya.gözlerim yaşardı.
Aynı yorganı paylaşmak zorunda kaldığımız abim ve rahmetli kardeşim......

  Sokaklarda korkmadan ve saatlerce oynardık.Kimse de nerde bunlar diye merak etmezdi.Akşam karanlık  olunca  eve  çağırırlardı. Eve girmemek için yalvarırdık.