Nasıl Oldu Da Hayatta Kalmayı Başardın ?

öyle güzel anılar var ki okudukça içim bir garip oldu...

unuttuğum oyunları sayenizde hatırladım...

pazartesi çocuklara 5 taş oynamayı öğretcem..bakalım benim kuzularım sevecek mi..


paylaşım için yüreğinize ve ellerinize sağlık

  Bir görüşe göre hiperaktif çocuk yok.Doğayla buluşamayan çocuk var.

öyle güzel anılar var ki okudukça içim bir garip oldu...

unuttuğum oyunları sayenizde hatırladım...

pazartesi çocuklara 5 taş oynamayı öğretcem..bakalım benim kuzularım sevecek mi..


paylaşım için yüreğinize ve ellerinize sağlık

Ben çok severim beştaş oynamayı ben de geleyim mi?iyi de oynarım.

  Bizim köyde okul yoktu.Başka köye giderdik.Yarım saatlik yolu bir, bir buçuk saatte giderdik.Bizim televizyonumuz yoktu.Yolda giderken televizyonu olanlar film anlatırdı.Onları dinlemek büyük zevkti.Çantamız boyumuzdan büyüktü.Benim hiç sırt çantam olmadı.En çok sırt çantam olsun istemiştim.
   Okula giderken öğretmenelere lale toplardık. Öğretmenler okulun bahçesine girince sıra olup 'Günaydın' derdik.Saygımız sonsuzdu...
   Kitaplarımız değerliydi.DE

   Eskiden radyo tiyatrosu vardı.Dinlerken kafamızda canlandırırdık,hayal gücümüz gelişirdi.

İnekleri otlatırken çamurdan oyuncak ve ayakkabı yapardık.Cevizden fırıldak  yapardık.İpini uzun takınca daha çok dönmesi başarılı olduğumuzu gösterirdi.
Akşama annemin yaptığı yemekler asla seçilmezdi.
Bekir hocamın dediği gibi okul radyosu vardı.Ben öğlenciydim ve bayılırdım onu dinlemeye.radyo tiyatrosu vazgeçilmezdi.Dinlemez sanki izlerdik.

Annem ablamla bizi kapıdan içeri sokar zorla, biz  koşarak balkondan kaçardık yine....Çıkmaz sokaktaydı evimiz...Gece yarılarına kadar saklambaç oynardık...Mahallemdeki yaşıtlarım hep erkek olduğu için bir kız olarak en çok bilye kibrit kutusu oynardım...Ve dizlerim hiç yarasız kalmazdı...Annem her hafta köstek keserdi düşmeyeyim diye....

   Eskiden radyo tiyatrosu vardı.Dinlerken kafamızda canlandırırdık,hayal gücümüz gelişirdi.

Tarlada tütün kırarken iyi oluyordu...

Biz de inşaatların ikinci üçüncü katından aşağıdaki kum yığınına atlardık

70 li ve 80 li yıllarda yaşadıklarımızı gururla anlatıyoruz ama bizim çocuklara bunlar macera dizisi gibi geliyor.Gerçek anlamda ilgilerini çekmiyor.

akşam karanlıklara kadar sokakata oynardık. bir kişide de başımıza kötü bir şey gelir düşüncesi yoktu, nerde olduğumuzuda bilen yoktu zaten. yeni nesile acıyorum ben; hiç biri bizim gibi olamıyacak. oğlumu apartman bahçesine bile yalnız gönderemiyorum oysa ben tüm mahallede yalnız dolaşıyordum.

80 li yıllarda bırakın oynamayı sokağa çıkmak bile ayrı bir cesaretti.Ne zaman sorguya alınırım korkusuyla bir çoğumuz evden bile çıkamıyordu.

.......

Evet bizim çocukluğumuz daha güzeldi. Oyuncağımızı bile kendimiz yapıyorduk....

bu hafta cocuklara çöpten (çöpşiş) oyuncak yaptırmayı planlıyorum arkadaşlar..ne dersiniz nasıl olur:))

çamurdan pastalardan sonra güzel olur gibi geldi:))