Nazım Hikmet Ran'ın Şiir Ve Sözleri

Sevebilirim,
hem de nasıl,
dile benden ne dilersen,
canımı, gözlerimi

Kızabilirim,
ağzım köpürmez,
ama devenin öfkesi haltetmiş benimkinin yanında,
devenin öfkesi, kinciliği değil.

Anlayabilirim
çoğu kere burnumla,
yani en karanlığın, en uzaktakinin bile kokusunu alarak
ve döğüşebilirim,
doğru bulduğum, haklı bulduğum, güzel bulduğum herşey için, herkes için,
yaşım başım buna engel değil,
ama gel gör ki çoktan unuttum şaşıp kalmayı.
Şaşkınlık, alabildiğine yuvarlak açık ve alabildiğine genç gözleriyle bırakıp gitti beni.
Yazık.

1963 Şubat, Tanganika Maranga oteli

Nazım Hikmet Ran - Şaşıp Kalma Üstüne

YOL TÜRKÜSÜ

Alnımızda yanar gençliğin tacı
Yorgunluğun anasını satarız
Elimizde neşemizin kırbacı
Ufukları önümüze katarız

Göğsümüz kuvvetli, gönlümüz temiz
Tükenmez yolları tüketiriz biz
Ne saray, ne hamam, ne han isteriz
Nerde gün batarsa orda yatarız

Sabah burdaysak, akşam ordayız
Günlerin peşinde bir hovardayız
Bazı mısra gibi dudaklardayız
Bazı 'kimsin' diye soran bulunmaz

Hey anam hey! Yolcu yolunda gerek
Bazı altımızda kuştüyü döşek
Bazı örtünecek yorgan bulunmaz!

NAZIM HİKMET RAN

İkimiz de biliyoruz, sevgilim,
öğrettiler :
aç kalmayı, üşümeyi,
yorgunluğu ölesiye
ve birbirimizden ayrı düşmeyi.
Henüz öldürmek zorunda bırakılmadık
ve öldürülmek işi geçmedi başımızdan.

İkimiz de biliyoruz, sevgilim,
öğretebiliriz :
dövüşmeyi insanlarımız için
ve her gün biraz daha candan
biraz daha iyi
sevmeyi...

Nazım Hikmet

Bir şair yolculuk ediyor
bir denizinde dünyamızın
bakarak bir yıldıza.

Yolculuk ediyor şairin biri
yıldızlardan birinde bir denizde
bakarak dünyamıza.

Yolculuk ediyor şairler
denizlerinde kâinatın
bakarak birbirine.

1960, Akdeniz

YALNAYAK

Kafamızda güneş
                     ateş
                         bir sarık.
Arık toprak
        çıplak ayaklarımıza çarık.
İhtiyar katırından
        daha ölü bir köylü
                            yanımızda,
yanımızda değil
                    yanan
                       kanımızda.
Omuz yamçısız
bilek kamçısız
atsız, arabasız
                jandarmasız,
ayı ini köyler
          balçık kasabalar
                          kel dağlar aştık,
İşte biz o diyarı böyle dolaştık!
Hasta öküzlerin
             yaşlı gözlerinde
dinledik taşlı tarlaların sesini.
Gördük ki vermiyor
             toprak altın başaklı nefesini
                     kara
                        sapanlara!
Rüyada gezer gibi gezmedik
                             Hayır,
bir çöplükten bir çöplüğe ulaştık.
İşte biz bu diyarı böyle dolaştık.
Biz
biliriz
     o memleket
                neye hasret çeker.
Bu hasret
       bir materyalist kafası kadar
                                              çizgileşmiştir,
bu hasrette
     madde var
                   madde!


Basık
     suratı asık
                evler
köstebek yolu sokakların üstünde
                        vermiş kafa kafaya.
Cin gözlü
     güvercin sözlü
               abani sarıklılar
dükkânlara bağdaşmış
Yarık
     tabanı çarıklılar
                  önlerinde.
Yarma
     bir jandarma
tarlada zina eden
                    bir çifti sürür.
Kahvede
     piri mugan dede
                sulanırken çırağa
"Lâhavle ve lâ" çekip derin derin
                               bu geçenlerin
                                   suratına tükürür.
İşte şu
ekşimiş uyku kokan çömlek gibi şehrin
kara sevdası değil öyle romantik,
                onun
                  ruhunun
                            iki kıvrak kelimelik
                                         hasreti var:
                                                 BUHAR
                                               ELEKTRİK!


Kör değilseniz eğer
                     görürsünüz ki
şu toprak yüzlü rençper
Kafkastan arta kalan
                   kalbur göğüslü oğlu
kel başlarında mültezimin
                               tırnakları oyulu,
                     kızıyla
                        karısıyla
                                  kağnısıyla
son karış toprağına sarılmak,
ölse de burda onlarla ölmek
                        burda
                             onlarla
                                  gömülmek
                                         istiyor.


Dağların tarlaların özlediği,
arzulu bir kadın gibi şehvetle gözlediği
her tırnağında 1000 manda kuvveti
                                       demirleşen
         ve su çalkalar gibi toprağı eşen
                           ruhu buhar
                                makinalar!


Ey cam karınları
              sarı
                nargileler gibi horuldayan,
ey üç atlı yaylısının içinden
                               sağır
                                  burunsuz
                                          kör
                                            köylülere
Pierre Loti ahı çekip geçen
ağzı gemli
              eli
              kalemli
                   efendiler!
Tatlı maval dinlemekten gayrı usandık.
Artık
hepinizin kafasına
               şu
               daaaaaank
                               desin:
Köylünün toprağa hasreti var,
                         toprağın hasreti
                                       makinalar!

                                   (1922)

Analardır adam eden adamı
 aydınlıklardır önümüzde gider.
 Sizi de bir ana doğurmadı mı?
 Analara kıymayın efendiler.
 Bulutlar adam öldürmesin.

 Koşuyor altı yaşında bir oğlan,
 uçurtması geçiyor ağaçlardan,
 siz de böyle koşmuştunuz bir zaman.
 Çocuklara kıymayın efendiler.
 Bulutlar adam öldürmesin.

 Gelinler aynada saçını tarar,
 aynanın içinde birini arar.
 Elbet böyle sizi de aradılar.
 Gelinlere kıymayın efendiler.
 Bulutlar adam öldürmesin.

 İhtiyarlıkta aklına insanın,
 tatlı anıları gelmeli yalnız.
 Yazıktır, ihtiyarlara kıymayın,
 efendiler, siz de ihtiyarsınız.
 Bulutlar adam öldürmesin.


 Şubat 1955
 Nazım Hikmet Ran / BULUTLAR ADAM ÖLDÜRMESİN

...

josef stalin için yazdığı şiir

taştandı tunçtandı alçıdandı kâattandı iki santimden yedi metreye kadar

taştan tunçtan alçıdan ve kâattan çizmeleri dibindeydik şehrin bütün meydanlarında

parklarda ağaçlarımızın üstündeydi taştan tunçtan alçıdan ve kâattan gölgesi

taştan tunçtan alçıdan ve kâattan bıyıkları lokantalarda içindeydi çorbamızın

odalarımızda taştan tunçtan alçıdan ve kâattan gözleri önündeydik

yok oldu bir sabah

yok oldu çizmesi meydanlardan

gölgesi ağaçlarımızın üstünden

çorbamızdan bıyığı

odalarımızdan gözleri

ve kalktı göğsümüzden baskısı binlerce taşın tuncun alçının ve kâadın

  '' Birgün bensizlik çalar kapını. Benli dünleri düşünür, avunursun... Sanma ki yalanlar içinde, ben gibi bir doğru bulursun ...''
 
NAZIM HİKMET RAN

Bence Sen De Şimdi Herkes Gibisin...
                                     
                                        N.H. RAN

Hapşurduğumda; çok yaşa, iyi yaşa yerine benimle yaşa deseydi keşke. Bende; sende gör değilde, emrin olur deseydim sessizce.

Nazım Hikmet Ran

Evet.. Belki umudum kalmadı geleceğimden; ama asla pişman değilim geçmişimden.

...

Bu sarı sıcaklarda seni düşünüyorum
 bu sarı sıcaklarda bir otel odasında seni düşünüp
 yalnızlığımı soyunuyorum
 biraz da ölüme benzeyen yalnızlığımı.
 
Nazım Hikmet RAN

  YİNE YAĞMUR ÜSTÜNE

Serçe kuşları gibi yağmur
çinko dama serptiğim
      ekmek kırıntılarını
      telâşlı telâşlı, tıkır tıkır.
serçe kuşları gibi yağmur.

Nâzım HİKMET RAN