Nazım Hikmet Ran'ın Şiir Ve Sözleri

...çoktan unuttum şaşıp kalmayı.
Şaşkınlık, alabildiğine yuvarlak açık ve alabildiğine genç gözleriyle bırakıp gitti beni.
Yazık.

 
NAZIM HİKMET

"Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim. Dağlara çarptım her esişimde. Yollara küfrettim her gidişinde. "
 
Nazım Hikmet Ran

...Kalbe bir bıçak gibi giren hatıraların
dilsiz olduklarını anlıyorum.
Kar yağıyor
        ve ben hatırlıyorum.

Bahar Gülü

Akşamdı adı bahar mı gül mü güz mü ilk görüşte gülmeye başlamıştı biraz dalgın sesi titrek selam vermemiştim oysa belkide kırdım istemeyerek hızlı hızlı yürüyordu kaşını almış dudağını boyamıştı yüzü sonbahar hüznü güneşe benziyordu gülüşü birden bire geldi beklemiyordum keskin bir bıçak gibi saplandı aklıma hep böyle cana yakın mı bakar acaba? Akşamdı uzak bir deniz kenarında oturmuş efkar yakıyordum karanlık tutmuştu yolları kimbilir kimin k boynundaydı kolları gecelerdir kötümserdim sakallarımı uzatmış durup durup uzakları dinlemiştim belki de bir zehirli göz tarafından zehirlenmiştim telofonu geldi aniden dilinde kelimeler sişeyler söylüyordu dilinde kelimeler silerek bilmeyerek bişeyler söylüyordu gülerek yaz geçti kış geçti benden bir bahar geçti ben bahardan geçmedim Akşamdı Uyanıktım yatağımda oturuyordum İstanbul mışıl mışıl uyuyordu.Şimdi ne yapıyordu ne yemiş ne içmişti nerede dans etmişti gözleri dolu muydu yoksa düşleri dolu muydu neyse neyse bunları düşünmek istemiyordum kanıma girmişti bir kere sanki başı göğsümde eli elimdeydi yaşamak sevmekten geçer diyerek belkide sevdim isteyerek Sabahtı O yoktu ben yıkılıp gitmiştim bir daha ne zaman nerede ne olacağımızı ikimizde bilmiyorduk.Belki yeni başlayacaktık belki hiç başlamayacaktık belki de başlayıp bitirmiştik Belkide Belki de...

Sevmek, Sevdiğin kişiyle birlikte olmak değildir unutma!
 Çünkü aşk; onunla yaşamak değil, onu yaşamaktır aslında.. .
 ~ Nazım Hikmet Ran ~

Ne güzel şey hatırlamak seni:
 ölüm ve zafer haberleri içinden,
 hapiste
 ve yaşım kırkı geçmiş iken...
 
Ne güzel şey hatırlamak seni:
 bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin
 ve saçlarında
 vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının...
 İçimde ikinci bir insan gibidir
 seni sevmek saadeti...
 Parmakların ucunda kalan kokusu sarduya yaprağının,
 güneşli bir rahatlık
 ve etin daveti:
 kıpkızıl çizgilerle bölünmüş
 sıcak koyu bir karanlık...
 
Ne güzel şey hatırlamak seni,
 yazamak sana dair,
 hapiste sırt üstü yatıp seni düşünmek:
 filanca gün, falanca yerde söylediğin söz,
 kendisi değil
 edasındaki dünya...
 
Ne güzel şey hatırlamak seni.
 Sana tahtadan birşeyler oymalıyım yine:
 bir çekmece
 bir yüzük,
 ve üç metre kadar ince ipekli dokumalıyım.
 Ve hemen
 fırlayarak yerimden
 penceremde demirlere yapışarak
 hürriyetin sütbeyaz maviliğine
 sana yazdıklarımı bağıra bağıra okumalıyım...
 
Ne güzel şey hatırlamak seni:
 ölüm ve zafer haberleri içinde,
 hapiste
 ve yaşım kırkı geçmiş iken...
 
Nazım Hikmet RAN / Ne Güzel Şey Hatırlamak Seni..

'' Birgün bensizlik çalar kapını. Benli dünleri düşünür, avunursun... Sanma ki yalanlar içinde, ben gibi bir doğru bulursun ...''

Önemli olan zamana bırakmak değil,
Zamanla bırakmamaktır.
 
[ Nazım Hikmet Ran

Beyazıt Meydanı'ndaki Ölü

Bir ölü yatıyor
      on dokuz yaşında bir delikanlı
      gündüzleri güneşte
      geceleri yıldızların altında
      İstanbul'da, Beyazıt Meydanı'nda.

Bir ölü yatıyor
      ders kitabı bir elinde
      bir elinde başlamadan biten rüyası
      bin dokuz yüz altmış yılı Nisanında
      İstanbul'da, Beyazıt Meydanı'nda.

Bir ölü yatıyor
      vurdular
      kurşun yarası
      kızıl karanfil gibi açmış alnında
      İstanbul'da, Beyazıt Meydanı'nda.

Bir ölü yatacak
      toprağa şıp şıp damlayacak kanı
      silâhlı milletimin hürriyet türküleriyle gelip
                                            zaptedene kadar
                                                      büyük meydanı.

Mayıs 1960

Geliyorum dedi. Benden bile kovdum ben'i. Ama ne o geldi nede kovduğum ben geldi geri. Sensizdim birde bensiz bıraktın beni.
 
Nazım Hikmet Ran

Ne ah edin dostlar, ne ağlayın!
Dünü bugüne
bugünü yarına bağlayın!

Nazım Hikmet Ran

Geliyorum dedi. Benden bile kovdum ben'i. Ama ne o geldi nede kovduğum ben geldi geri. Sensizdim birde bensiz bıraktın beni.
 
Nazım Hikmet Ran

Özledin, içtin, ağladın, güldün, şarkılar söyledin.
"Peki o ne yaptı?" deme.
Herkes kendinden sorumludur aşkta!
 
Nazım Hikmet Ran

CEVAP NUMARA DÖRT

Bu yazı gizli bir din halinde bir nevi Neo-faşist bir ideoloji yaptıkları halde bunu ikrardan sakınanlara aittir. Böyle bir halt karıştırmıyoruz, diyenler üzerlerine alınmayabilirler.
Onlar istiyorlar ki
çift ağızlı baltalarıyla
yuvarlansın kafalarımız önüne yarın -
o kara gömlekleri beyaz kordonlu
golf pantolonlu
kadroların..
KARDEŞLER!
Onlara sokakta rastlarsanız eğer
ölümü görmüş gibi çevirin başınızı.
Kirpiksiz sarı gözler gözünüze bakarken
arkadan sırtınıza bir
bıçak girebilir...
Onlar istiyorlar ki
kara toprağın kalbi durana kadar
biz pazarda kelepir bir mal gibi satalım
kafamızın ışığını, gücünü kolumuzun..
Kadınlarımızı karşılarında oynatalım.
Ve dumanlanmağa başlayınca
gözümüzün bakışı,
yavaşlayınca
damarlarımızda kanın akışı
karaya vurmuş balıklar gibi
köprü altlarında yatalım..
KARDEŞLER!
Onlara elleriniz dokunmuşsa eğer
yedi tas su dökün ellerinize.
Yırtarak bayramlık gömleğimi ben
peşkir yaparım size...
Biz
ayrı dillerde aynı şarkıyı okuyanlar,
Biz
aynı yastıkta yatar gibi
toprağa başlarını yan yana koyanlar,
Biz,
yüzümüzün derisi koyu açık yanmış diye,
saçlarımız ayrı ayrı boyanmış diye
barsaklarımızı birbirimizin avucuna dökerek
birbirimizin gırtlağını dişimizle sökerek
gebereceğiz...
Ve kadrolar
parlatarak
kara gömleklerinin beyaz kordonlarını
gömecekler kadife koltuklara
golf pantolonlarını...
KARDEŞLER!
Onların adına benziyorsa adınız eğer
adınızı değiştirin.
Vebanın girdiği kapıdan girin
onların evine atmayın ayak....
Onlar istiyorlar ki
çift ağızlı baltalarıyla
yuvarlansın kafalarımız önüne yarın -
o kara gömlekleri beyaz kordonlu
golf pantolonlu
kadroların......
 

Nâzım Hikmet

Her Gelen Sevmez Ve Hiçbir Seven Gitmez
 Unutma. Bil Ki; Giden Dönüyorsa Sevdiğinden
 Değil, Kaybettiğindendir Aslında!
 
~Nazım Hikmet Ran~