Öğretmenler De Tükenir Mi?

Bir görüşe göre sıfır çeken öğrenciler tükenmiş öğretmenlerin sonucu...

Direk bağlantılı olduğu görüşüne katılmasam da etkisi var diye düşünüyorum.

Eskiden insanları kafama takar, öğrencilerin yapamadıkları etkinliklerde üzülür, kendimi beceriksiz görürdüm. Diğerlerinin nasıl olup da cahil cesaretiyle boyundan büyük işlere kalkıştığına şaşardım. Okul sonunda savaştan çıkmış gibi olurdum. Sonra bir yol buldum ve demedim, işe yaradı: Tamamen öğrenciler için ne yapabileceğime ve kendimi geliştirmeye odaklanıyorum. İdare, veliler ve diğer öğretmenler iyi niyetle veya art niyetle; ne kadar engellemeye uğraşırsa uğraşsın, çocuklar için en iyisini yapmaya çalışıyorum. İşime organize oluyorum. Gerçekleştiremediğim işler öğrenci kaynaklıysa neyi daha farklı yaparsam değişebileceğini düşünüyorum, değiştiriyorum da. Tutulmayan sözler için hep bir B planım oluyor. İnsanlardan hiçbir şey beklemiyorum. Çok da rahatım. Çözümü bunda buldum.
İki tane de felsefeme uygun atasözü bırakayım:
Kurda ensen neden kalın demişler, her işimi kendim yaparım demiş.
Tırnağın varsa kasın, yoksa düşün.
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.] , 39 yaşındayım.

+++
Beklentiler sadece üzer 

Eskiden insanları kafama takar, öğrencilerin yapamadıkları etkinliklerde üzülür, kendimi beceriksiz görürdüm. Diğerlerinin nasıl olup da cahil cesaretiyle boyundan büyük işlere kalkıştığına şaşardım. Okul sonunda savaştan çıkmış gibi olurdum. Sonra bir yol buldum ve demedim, işe yaradı: Tamamen öğrenciler için ne yapabileceğime ve kendimi geliştirmeye odaklanıyorum. İdare, veliler ve diğer öğretmenler iyi niyetle veya art niyetle; ne kadar engellemeye uğraşırsa uğraşsın, çocuklar için en iyisini yapmaya çalışıyorum. İşime organize oluyorum. Gerçekleştiremediğim işler öğrenci kaynaklıysa neyi daha farklı yaparsam değişebileceğini düşünüyorum, değiştiriyorum da. Tutulmayan sözler için hep bir B planım oluyor. İnsanlardan hiçbir şey beklemiyorum. Çok da rahatım. Çözümü bunda buldum.
İki tane de felsefeme uygun atasözü bırakayım:
Kurda ensen neden kalın demişler, her işimi kendim yaparım demiş.
Tırnağın varsa kasın, yoksa düşün.
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.] , 39 yaşındayım.

geçmiş öğretmenim baksana... neymiş insanın büyümesi gerekiyor nice yaşlara ogretmenim 😊

Eğitim psikolojisinden hatırladığım kadarıyla insan 30-40 yaş arasında kendini faydasız tükenmiş olarak hissedebiliyor yani 40 li yaşlara doğru insanlardan bu duygu geçiyor

Bence yasadigi seylerin yogunluguna bagli bu.Daha genc birileri de yasayabilir bunu.

Eskiden insanları kafama takar, öğrencilerin yapamadıkları etkinliklerde üzülür, kendimi beceriksiz görürdüm. Diğerlerinin nasıl olup da cahil cesaretiyle boyundan büyük işlere kalkıştığına şaşardım. Okul sonunda savaştan çıkmış gibi olurdum. Sonra bir yol buldum ve demedim, işe yaradı: Tamamen öğrenciler için ne yapabileceğime ve kendimi geliştirmeye odaklanıyorum. İdare, veliler ve diğer öğretmenler iyi niyetle veya art niyetle; ne kadar engellemeye uğraşırsa uğraşsın, çocuklar için en iyisini yapmaya çalışıyorum. İşime organize oluyorum. Gerçekleştiremediğim işler öğrenci kaynaklıysa neyi daha farklı yaparsam değişebileceğini düşünüyorum, değiştiriyorum da. Tutulmayan sözler için hep bir B planım oluyor. İnsanlardan hiçbir şey beklemiyorum. Çok da rahatım. Çözümü bunda buldum.
İki tane de felsefeme uygun atasözü bırakayım:
Kurda ensen neden kalın demişler, her işimi kendim yaparım demiş.
Tırnağın varsa kasın, yoksa düşün.
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.] , 39 yaşındayım.

Güzel bir yaklaşım öğretmenim . 👏👏(+1)

Konunun takipcisiyim, eğitimci olmayanların tavsiyelerindense burda gerçek tecrübeleri dinleyerek kendime daha çok şey kazandıracağımı hissettim.

Bir görüşe göre sıfır çeken öğrenciler tükenmiş öğretmenlerin sonucu...

Direk bağlantılı olduğu görüşüne katılmasam da etkisi var diye düşünüyorum.

Bence sifir ceken ogrenciler,ogretmeni tuketir 😊

Tükenmeyen öğretmen var mıdır ben de merak ediyorum.

Hocam başlıktan ziyade içerikte bu duygudan kurtulmak için neler yapılabilir onları konuşalım istiyorum.

Bu duygudan tam anlamıyla kurtulmak bizim elimizde değil gibi geliyor. Kısa süreli kurtulabilirsiniz. Üzerinizdeki baskı ve stres arttığı zaman yaşadığınız mutlu anları,güzel anıları aklınıza getirerek belki bir süre rahatlayabilirsiniz.Ben öyle yapıyorum ama bir süre sonra tekrar aklıma geliyor : Acaba ne zaman müstakil bir sınıfım olacak? Ne zaman bende evime yakın bir okulda çalışabileceğim? Neden bazı çocuklar beni anlamıyor? Ben mi anlatamıyorum? gibi gibi bir çok sorular beni tekrar o duygunun içine sürüklüyor. Açıkçası sanki kendimi kandırabildiğim an mutlu oluyorum

Özellikle ilkokul düzeyinde çalışan öğretmenler bu duyguyu daha fazla yaşıyor sanırım.

Bence yasadigi seylerin yogunluguna bagli bu.Daha genc birileri de yaaayabilir bunu.

bunu uzmanlar söylüyor ogretmenim yaş kısmını yani ben anlamam zaten bu konulardan. Işime bakarim

Bence sifir ceken ogrenciler,ogretmeni tuketir 😊

Katılıyorum, etkileri daha büyük 👏👏

Tabii ki.Hem de en çok tüketen mesleklerden biri bence..

bir insanın tükenmesinin öğretmenlikle ilgisi yoktur.hayatında başarısız olan her kes tükenir.sebeplerini iyi bilip bilinçli yaşamak gerekir.ruhunu doyurmayan günlük dedikodularla yaşayan herkes tükenir.baktın bazı şeyler kötü gidiyor birşeyleri değiştirir devam edersin körü körüne yaşayan herkes tabi tükenir.

Güzel bir yaklaşım öğretmenim . 👏👏(+1)

Konunun takipcisiyim, eğitimci olmayanların tavsiyelerindense burda gerçek tecrübeleri dinleyerek kendime daha çok şey kazandıracağımı hissettim.

Öğretmenim alan değiştirdim artık özel eğitimdeyim.Bu duyguyu daha yoğun yaşıyorum.
Tecrübelerden yararlanmak,o ışığı tekrar yakalamak için önemli diye düşünüyorum.

Daha mesleğin basinda olmamiza rağmen okulda idare, ayni ortami paylastigin insanlarin kaprisleri ve herseyi yanlış anlama cabalari , bazen veliler ... bunun adi tukenmislik sendromumu olur yada uzun süreli depresyon mu olur bilemem ama her insanin davranissal olarak kendini sorgulaması gerektigine inaniyorum.bu saydiklarimi sahsen yasamiyorum ama ortamlari guzellestirmek , pozitif olmak her konuda...bu o kadar zor olmasa gerek..hadi veliyi bir yerde anlarim..fakat ayni meslek grubundaki insanlarin ( ogretmen yada idare farketmez ) birbirini yipratma çabasını bir türlü anlamış değilim! !! ( duyumlarima göre yaptığım bir yorum bu )
...Ve çok önemli bir not :
İnsanlardan bi beklentin olmazsa onlarin yaptığı şey asla umurunda olmaz! 

Bu duygudan tam anlamıyla kurtulmak bizim elimizde değil gibi geliyor. Kısa süreli kurtulabilirsiniz. Üzerinizdeki baskı ve stres arttığı zaman yaşadığınız mutlu anları,güzel anıları aklınıza getirerek belki bir süre rahatlayabilirsiniz.Ben öyle yapıyorum ama bir süre sonra tekrar aklıma geliyor : Acaba ne zaman müstakil bir sınıfım olacak? Ne zaman bende evime yakın bir okulda çalışabileceğim? Neden bazı çocuklar beni anlamıyor? Ben mi anlatamıyorum? gibi gibi bir çok sorular beni tekrar o duygunun içine sürüklüyor. Açıkçası sanki kendimi kandırabildiğim an mutlu oluyorum

Öğretmenim harika bir özet olmuş  👍
Bu duygudan kurtulmak sadece bizim elimizde değil.
Eğitim politikalarından tutun da sınıfların kalabalık olmasına kadar her şeyin değişmesi gerekiyor.