Bazı mesajlara bakınca insan ne diyeceğini şaşırıyor.
Özellikle bazı arkadaşlarıma sesleniyorum; Allah aşkına yazdıklarınıza, anlattıklarınıza gerçekten kendiniz inanıyor musunuz?
Öğretmek, başarıyı yakalamak ayrı bir konu.Onu herkes yaşıyor.
Ama yorulduğunuzu,yıprandığınızı kabul edin.
Kesinlikle yoruluyorum,yıpranıyorum da öğretmenim.Zaten tersi mümkün değil.Hem okulda hem evde çalışıyoruz,devamlı düşünüp,üretmeye çalışıyoruz hepimiz.Hayal kırıklıklarımız oluyor,umduğumuzu bulamıyoruz bazen,aynı yerde uğraşıp duruyoruz.
Fakat yine de her gün aynı enerji ile,umut ile yeniden başlıyoruz.Bu da yaş ne olursa olsun hissettiğimiz yaşta olmak gibi bir şey.Şahsen bu açıdan bakıyorum.
Bir de yaşımız genç daha,şimdiden yaşlanmaya başlıyorum dersem,yaşlanınca ne diyeceğim.
Genç kalmak istiyorum hep.
Çocuklaşıyoruz derken,onların gözüyle bakarak,zamanla ,görevde olgunlaştıkça onları daha iyi anlıyoruz,bu da işimize yarıyor demek istemiştim ben.
Saygılar sunarım öğretmenim.