Sevdiğimiz Şiirler

Dönsen ne çare, perde kapandı…

Gelirim demiştin…
Eğer aradığımı bulamaz isem.
Gelsen ne çare, bulabilir misin bıraktığın beni?
Görür mü gözlerin gözlerimi, bakabilir mi derinlere
Tanır mı ellerin bu teni, hisseder mi nefesin nefesimi
Yok, artık geciktiktik kaçırdık trenleri.
Biletler bitti, yolcular gitti…
Son sigarımı senle içtiğimi sanıyorsan yanılıyorsun
Nice paketler bitti...
Sen gibi birçoğu da dumanlara karışıp gitti.
Her gidene bir çentik vursaydım, hoş bir resim olurdu dört duvarımda
Yaktığım ruhumun küllerinden yeni bir ruh olur mu?
Yeniden hayat bulur mu söyle?
Gençlik zamanı geçti diyorlar
Kapatmak zamanıymış eski defterleri, eski hatıraları
Ruhumun külleri birer toza dönüşüp kaplasın geçmişi
Gün gelirde, eski raflardan inerse hayaller
Üflenir tozlar, yüzlerde bir acı, bir tatlı tebessüm
Yaşandı, güzeldi ve zamanı gelince de bitti…
Kalanlar sabredenler, gidenlerse kaybetti.
Herkesin bu oyunda bir rolü vardı.
Oyunlar oynandı perdeler kapandı
Hayat bu…
Kimsenin kimseye kızmaya yok ki hakkı…

DÜŞTÜĞÜM YERDE BIRAK BENİ
Düştüğüm yerde bırak beni
Küstüğüm kaderden istemem artık mutluluğu
Kalmadı bir adım atacak halim
Nasıl anlatayım bu yorgunluğu

Düştüğüm yerde bırak beni
Elimden düşürüp son kadehi
Sızdığım yerde bırak beni
Kızdığım sen değilsin asla
Savaşa savaşa bunca acılarla
Tükendiğim, yenildiğim yerde bırak beni

Düştüğüm yerde bırak beni öylece
Uzatma ellerini, dokunma bana
Ayrılığın hüznü düşsün bakışlarına sadece
Acıma olmasın o gözlerde, kaldıramam onu
Kader en baştan hazırlamış bu sonu

Düştüğüm yerde bırak beni
Bitsin artık bu savaş
Olsun
Dünya galip, ben mağlup olayım
Oyuncak etti ya elinde
Öleyim de, oyuncaksız kalsın
Hiç değilse şu kaderden hıncımı öyle alayım
Düştüğüm yerde bırak beni canım
Sana bir anı, bir hatıra olarak kalayım…


Gürsel İLERİ

 

NEYLERSİN

Bazen acı dinmez, bazen de yağmur
Sevgilim gülümse, her şey unutulur
Suskunuz bu akşam üstü
Hasrete yanmışız, neylersin

Bir gün, bu mahzun sevdadan geriye
Kalırsa, sadece o hüzün kalır..
Sen de anladın ki yapa-yalnızız...
Buluşmamız yasak,
Görüşmemiz uzak...
Devrilmiş kadehler gibi, dönüyor başımız,
Neylersin...

Ah güzelim,
İncinmiş bir sesi vardır yağmurun;
Yanaklarına vurduğunda hissedersin.
Ve bir veda sözcüğü, saçlarına,
Titreyen bir öpücükle dokunduğunda;
Bu anı dondurmaya yetmez nefesin.
Bir film sahnesi gibi
Akar gider ayrılık,
Neylersin...

Biz zaten hiçbir romanda
Kendi hayatımıza rastlamadık.
Bütün şarkılar bizi yanlış anlatmıştı.
Ve bitin bulmacalar yarım bırakılmıştı.
Tenha sokaklarda üşüyüp durdu sırtımız.
Oysa, tuttuğumuz balıkları bile
Yeniden denize bağışlamıştık.
Biz, hayata dair
Hiçbir yanlış yapmamıştık...
Neylersin...

Biz bu sonucu hak etmedik,
Hayır etmedik...
Ömrümüz bu talana lâyık değildi.

Bazen acı vurdu, bazen de yağmur
Hiç gülmedi yüzümüz,
Hiç büyümedi gülümüz...
Bizi yalnızca akşamlar kucakladı,
Biliyorsun,
Sabaha çıkmayan bir yoldu yürüdüğümüz...

Bir gün, bu öykünün sonuna gelince
Ansızın desem ki: hoşça kal canım!
Unutursun,
Mecburen unutursun...
Yıldızlar söner, bu aşk da biter!
Bazı gün hatırlayınca, sessizce ağlarız.
Neylersin...

Ah bebeğim, ah.. .
Kekremsi bir tadı vardır gözyaşının,
Dudaklarına sızınca fark edersin.
İçindeki vurgun aşklar mezarlığında,
Ayrılık, ölümden üste yazılınca,
Gideni durdurmaya yetişmez sesin...
Bir inme gibi
Dolanır bedeninde pişmanlıklar,
Neylersin...

Biz zaten hiçbir sinemaya
Tam vaktinde yetişemedik.
Bütün vapurlar bizden önce kalkmıştı.
Ve bütün biletler biz gelmeden satılmıştı.
Boşuna telaşlarda yorduk günlerimizi.
Oysa Nuh'un gemisinde bile
Bize yer kalmamıştı.
Ve hiçbir mutluluğa adımız kaydolmamıştı.
Neylersin...

Biz bu aşkı sürdüremezdik,
İnan, sürdüremezdik...
Kalbimiz bu heyecana müsait değildi.

Bize hep acılar kaldı, bize hep yağmur...
Unutmasan bile artık
Unutur gibi yapacaksın.
Ve buruşturup-buruşturup attığım kağıtlarda,
Hiç bitiremediğim
Bir şiir olarak kalacaksın...

 Yusuf Hayaloğlu

Sevdim Bu İhaneti Hem de Çok Sevdim
Sustu dalgalar
Martılar donakaldı
Yağmur durdu.

Bir gece ihanetiydi...
Dünya durdu Sandım...!
Nefes al… Nefes al
Nefess.... Hadii...... Dönmek zorundasın yaşama...! Dönnnn!!!

Hiç acımadı yüreğim...
Bir ihanet=iki ölü...!

İhanete uğratan ''İstisna'' öldü...
İhanete uğrayan ''Kaide'' öldü...

Anlık bir ölümdü paramparça cesetler bulundu sabah ayazında.
Ve donmuştu kızın gözyaşları dudaklarında.
Buram buram pis bir koku yayıldı.
Adamın biri damardan ihanet çekti aşırı dozdan öldü diye yazdı gazeteler....
Senden hiç söz etmediler....

Ağzında çiğnediğin o kelime çok büyüktü:
''AŞK''
İstemezdim boğazında kalmasını.

Çöplüklerden topladığın onur kırıntılarını gördüm o gece.
Senin onurun sanıyordun onları. Değildi... Düşürdün hepsini.

Ve o iğrenç gülümseme!!
O gülümseme
Gülümseme!!
Gülme!

İhanet sana çok yakıştı.
Üstünden düşen masumiyet entarisinin altında bir adam gördüm.
Adam olmamış bir ADAM

İhanete tutkuyla bağlanmış bir adam sevmişti...
Ve aşka tövbeler yasakmış meğerse... Ki aşk çoktan karaborsa.

Sevdim bu ihaneti...
Çok sevdim.
Öyle sevdim ki ağlıyorum mutluluktan

İnan bana!
Ben hiç böyle güzel ölmemiştim

Aslında.. Her şey ne kadar kolay gelir insana..
Çoğu zaman gözlerimiz dolar, boğazımızda düğümler
oluşur,söyleyemeyiz içimizden geçenleri



Git.. git demek elimde olsa kolayca derdim herhalde.
ama git demek benim elimde değil,kaderimde..
Sevmeyi bilmeden olmuyor,gideceği yere yol yetmiyor.
Yağmurlar yağsa da , fırtınalar kopsa da hayatının
ortasında, tutunacak dal aradığın anda, bulduğun
çıraysa tutunmana yetmez. Umut o çırayı da yakar;
kör eder hayatını.. Geriye dönüp baktığında kimse
olmayacaksa ; bırak canın yansın, alevler içinde
kavrulan ruhun olsun. Bu sefer acı çeken bedenin
değil benliğin olsun


Hadi şimdi git gidebiliyorsan..


Zerre kadar pişmanlık duymuyorum ;
eğer ki gidersen...


Git, kendini çok sevdirmeden. Canımı acıtmadan,
bir kez daha yaşamıma son vereyim! anlamsız
dünyanın anlamsız bakışlarına dur diyeyim gitte.



Git! çek git yaşamımdan! ağlayarak elveda demek istiyorum
ve bir kez daha acıtmak istiyorum canımı!
hadi çek git şimdi! hiç sevmediysen çek git,
daha fazla vermeyeyim hayallerimi, düşlerimi sana.
Bana kalan tek şeyi de alma benden.
Hayallerimin noktası olmaktan vazgeç.
Seninle bitmesin düşlerim,
bir sabahta sensiz uyanayım rüyamda!


Git! git kendini çok sevdirmeden!!!

Bilmez Misin? (Günün Şiiri) Gözleri yokluk denizi olan dilber
Beni kendine yar bilmez misin?
Ne olur bana bir teselli ver
Seni de bir seven var bilmez misin?

Gönlümün çikmaz sokaklarinda gezen
Bir bakişiyla ruhumu ezen
Kalmadi dünyamda dirlik ve düzen
Seni sevmek ne kadar zor bilmez misin?

Ne olur gitme kalbi yaralim
Dünyada kalmadi tutacak dalim
Farketmez artik ölüm ve kalim
Bu ayrilik bana kor bilmez misin?


Salih Köse

Anlattıkça kış vuruyor satırlarıma

Anlattıkça üşüyor, anlattıkça ısınıyor yüreğim.
Bugün sardunyalarım da açmadı
Belki de küskün renklere
Ellerimde günah gibi yaşayamadıklarım
Sensiz soluyorum anlayacağın
Mavi mavi ölüyorum

Duyuyor musun, orada mısın,
Var mısın, yok musun?
Bir tek şeyi unutma!

Seni sevdim ben.

Yanarak, yıkılarak
Aklıma her geldiğinde ağlayarak....

 KAR ŞİİRİ 

Karın yağdığını görünce
Kar tutan toprağı anlayacaksın
Toprakta bir karış karı görünce
Kar içinde yanan karı anlayacaksın

Allah kar gibi gökten yağınca
Karlar sıcak sıcak saçlarına değince
Başını önüne eğince
Benim bu şiirimi anlayacaksın

Bu adam o adam gelip gider
Senin ellerinde rüyam gelip geçer
Her affın içinde bir intikam gelir gider
Bu şiirimi anlayınca beni anlayacaksın

Ben bu şiiri yazdım aşık çeşidi
Öyle kar yağdı ki elim üşüdü
Ruhum seni düşününce ışıdı
Her şeyi beni anlayınca anlayacaksın

 SEZAİ KARAKOÇ

Yıkılma Sakın    
     
Sana durlanmış kelimeler getireceğim
pörsümüş bir dünyayı kahreden kelimeler
kelimeler, bazısı tüyden bazısı demir
seni çünkü dik tutacak bilirim
kabzenin, çekicin ve divitin
tutulduğu yerden parlayan şiir.

Zorlu bir kış geçirdim, seninki gibi neftî
acıktım, bitlendim, bir yerlerim sancıdı
sökmedi ama hoyrat kuralları faşizmin
çünkü kalbim aşktan çatlayıp yarılırdı.
Her sabah çarpışarak çekilirdi karanlık alnacımdan
acılar bile duymadım kof yürekler önünde
beynim her sabah devrimcinin beyniydi
ayaklarım donukladı gelgelelim
sağlığın yerinde mi?

Yaraların kabuğu kolayca kaldırılıyor
halkın doğurgan dünyasına dalmakla
onların güneşe çarpan sesini anlamaytan
dört duvarın, tel örgünün, meşhur yasakların sahipleri
seyir bile edemezken içimizdeki şenliği
yılgı yanımıza yanaşmazken
bizi kıvıl kıvıl bekliyorken hayat
yıkılmak elinde mi?
Boşuna mı sokuldu bankalara
petrol borularına kundak
kurşun işçinin böğrünü boşuna mı örseledi
varsın zındanların uğultusu vursun kulaklarımıza
yaşamak
bizimçün dokunaklı bir şarkı değil ki.
Bu yürek gökle barışkın yaşamaya alışmış bir kere
ve inatla çevrilmiş toprağın çılgarına
yazık ki uzaktır kuşları, sokaklarıyla bizim olan şehir
ama ancak laneti hırsla tırpanlayamamak koyuyor insana
öpüşler, yatağa birden yuvarlanışlar
sevgiyle hatırlansa bile hatta.

Köpüren, köpürtücü bir hayatın nadasıdır kardeşim
bütün devrimcilerin çektikleri
biliriz dünyadaki yorgunluk habire mızraklanır
dağlarda gürbüz bir ölümdür bizim arkadaşlarınki
pusmuş bir şahanız şimdilik, ne kadar şahan olsak
ama budandıkça fışkıranda bizleriz
ölüyoruz, demek ki yaşanılacak...

.

İsmet Özel

.

Siz hiçbir sarrafın bağırdığını duydunuz mu?
Kıymetli malı olanlar bağırmaz.
Domatesçi, biberci bağırır da kuyumcu bağırmaz.
Eskici bağırır ama antikacı bağırmaz.
İnsan bağırırken düşünemez.
Düşünemeyenler ise hep kavga içindedir.
Popçular, folkçular boğazlarını patlatana kadar bağırıp duruyor...
Ama..!Dede Efendi’yi okuyanlar bağırmıyor.İnsanın kazandığı paradan değil, paranın kazandığı insandan korkulur....

Necip Fazıl KISAKÜREK

YALNIZLIK ŞİİRİ

Bilmezler yalnız yaşamayanlar,
Nasıl korku verir sessizlik insana;
İnsan nasıl konuşur kendisiyle;
Nasıl koşar aynalara,
Bir cana hasret,
Bilmezler.

Orhan Veli Kanık

yalnızlık demişken-şiire benzemese de kendi şiirim-
YALNIZLIK
yalnızlık
hep yalnızlık.
daima yalnızlık.
kalabalıklar içindeyken bile yalnızlık.
sadece bir köy patikasında yaşanan,
bir yalnızlık değildi bu.
yalnızlık kucağımdan hiç ayırmadığım üvey annemdi.
yabancılığımın,uyumsuzluğumun,aykırılığın nişanesiydi yalnızlık.
yaşadığım her mekan,
bir zindan avlusu kadar asık çehreli.
hayata,anlamaya,anlamamaya susuz,
bedeniyle örtüşmeyen bir yürek.
ve mapushane dostlarının ihaneti.
Toplum tarafından bir hamamböceği gibi ezilmemek için,
zırhımı kuşanmışım ve
şöhretlerin gecekondu gibi inşa edildiği
bir ülkede,içerken soğuk intikam çorbasını
korkusuz güllerle solgun menekşelerin
yabani otlarla sarmaş dolaş oldugu bir buket deriyorum.
Bütün yaşadıklarım akıp giderken,
Gözlerimi kısıp bakıyorum uzaklara.
Boyun eğdiklerimle,yenildiklerimin çetelesini tutuyorum.
Yakındır kusacağım hepsini……..
  ş.c

GELMEDIN
Gelmedin, son hayal de yanıp kül oldu
Bu deruni kavgada kırılan gönül oldu
Şimdi menziller elem; yürek duman; sine çak
Devleri mahkum eden hayatım şimdi helâk

Gelmedin; yıldırımlar düştü hülyalarıma
Nasıl kıydın be zalim, masum rüyalarıma
Sana doğru her adım neden hep ölüm sunar
Seni her andığımda renk solar desen yanar

Hangi rüzgar böyle sabırla koşar ardından
Hangi el nakış nakış gergef dokur ardından
Susarsam anlatır mı seni göklere tarih?
Bensiz olur mu sabah, güler mi kara talih

Gelmedin koptu zincir parçalandı anılar
Sardı bütün ruhumu tükenmeyen ağrılar
Kalbimin pembe köşkü harab oldu gelmedin
Bahçesinde açan gül türab oldu Gelmedin

Bil ki kıyamet kopsa bu ateş sönmeyecek
Heyhât! Şair mehtaba bir daha dönmeyecek
NURULLAH GENÇ

ÇOCUKTUM
Çocuktum
Hep kardan adamlar süslerdi düşlerimi
Büyüdüm
Hep kandan adamlar oydular yüreğimi

Çocuktum
Hep ölümsüz aşkları okurdum masallarda
Büyüdüm
Ne aşklar satıldı o körkütük masalarda

Çocuktum
Şerefti itibardı bütün kapıları açan anahtar
Büyüdüm
Hiçbir güç tanımadım para kadar

Çocuktum
Saçlarından yakalardım ümitleri
Büyüdüm
Ezberledim bütün ihanetleri

Çocuktum
Yaşam bir yağmur gibi düşerdi avuçlarıma
Büyüdüm
Şimdi hep çocukluğum geliyor aklıma

Sakın
Sen büyüme çocuk!