Sevdiğimiz Şiirler

Leyla sevmek hoştur amma
Mecnun olmak başkadır başka
Şarap içmek hoştur amma
Ayık olmak başkadır başka
Yare varmak hoştur amma
Yaren olmak başkadır başka
Ateş olmak hoştur amma
Yanık olmak başkadır başka
Talip olmak hoştur amma
Dengin bulmak başkadır başka
Aşık olmak hoştur amma
Sadık olmak başkadır başka

Ona her gün rastlardım, kuyruğun bir ucunda
Bir minibüs parası, sımsıkı avucunda
Uykusuna doymamış, kırpışan gözleriyle
Anlarsa baktığımı, başı inerde öne.
Bildiğim kadarıyla ölmüş anne babası
Okulundan koparıp işe koymuş ablası
Ne rüyalar görürdü kim bilir yol boyunca
Hep gülümserdi yüzü ansızın uyanınca.
Bir minik kız çocuğu, saçları darmadağın
Yollarda yalın ayak üşür.. üşür... üşür elleri...
Meraklandım bir kaç gün durakta görmeyince
Tanıyanlar söyledi inanmadım ilk önce.
Dalmış bir gün rüyaya mavi önlük içinde
Fabrika değil sanki, bir okul bahçesinde.
İşte o an dişliler kapmış iki elini
Böyle ödemiş yavrum rüyanın bedelini.
Tebessüm donup kalmış ağzının kenarında
Solu vermiş minik kız henüz ilk baharında.
Bir minik kız çocuğu, bir minik kuş yüreği
Ölümün kucağında üşür... üşür... üşür elleri.
                      Y.Hayaloğlu

                           Bir Ses Ver Ne Olur
 
Koca şehrin çıkmaz sokaklarında
Kalp atışlarım umut ışıklarını arıyor
Kafamda, umarsız bekleyişler içindeyken.
Yağmurla birlikte hicranımı akıtırken
Geçmişteki günlerden
Kalan ne varsa içimde.
Ulu ağaçların yatıştırıcı kokusu bile
Sakinleştiremez beni artık
O, büyüleyici manzara bile yetmez gönlümdeki hüzne.
Dinginlik içindeyken sarmıştı beni hüzün
Sanki,
Yaşama kurban edilmiştim, kimsesiz
Sorguluyorum kendimi, yaşamı
Vefasızlık mı,
Çeresizlik mi,
Umutsuzluk mu,
Kadere isyan mı,
Yaşama sevincini mi kaybetmek
Bilmiyorum,
Bahaneler arıyorum kendimce, kendime.
Hayat ne garip,
Yaşanan ve yaşatılan
Acımasız yaşamın kendisi mi?
Kelepçe mi vurmak istiyorum umuda
Bilmiyorum,
Tanıyamıyorum kalbimi
Kafam karma karışık.
Bazen umutlar yok olur
Kalbimin anaforundan süzülüp
Gözlerimden, bir damla olup akmak ister sanki.
Gökyüzüne ağıt yakan hüzün
Aklım ile yüreğim arasında kaybolmuş
Adım, adım yazgımı kendim yazarken kaderime
Dip notlar atıyorum
Belki de yüreğimi azat etmek için bu sevdadan.
Bilmiyorum,
Hayatıma anlam katamadım
Günler hüzne, hüzün yıllara düştü
Deldi geçti içimi.
Mazimden kalanları silemedim
Biriktirdim dertleri, içim yanarak
Sözün bittiği yerdeyim
İçimdeki beni bırakmak için sonsuzluğa.
Yoksa,
Yaşadığım hayat bana ait değil miydi
Bunu da bilmiyorum.
Bir ses ver ne olur...

Bir dal verdi sevdigim ustunde sari yapraklar
yil desen gecer gider sevdaysa yeni baslar.

                                       = BU GECE =

Bütün dertlerime bir çizik çektim
Kendimi sahile attım bu gece
Umut tarlasına mutluluk ektim
Hüznün anasını sattım bu gece.


Dilim de şarkılar sevdaya dair,
Uzandım kumsala yattım bu gece,
Umurum da değil rüzgar vesair,
Vuslat batağına battım bu gece.


Saçımı okşarken imbat yelleri,
Ruhumu huzura kattım bu gece,
Tutarken elimi aşkın elleri,
Kıskanç kaderime çattım bu gece.


Mehtabın büyüsü sarhoş etti de,
Yıldızlara işmar çaktım bu gece.
İçimden korkular çekip gitti de,
Maziden ne varsa yaktım bu gece.


Yazık etmişim ben kendi kendime,
Ömrün zararından çıktım bu gece.
Kazma kürek vurup gönül bendime,
Azat olsun diye yıktım bu gece.


Şurada ne kaldı ömürden geri?
Acılara kurşun sıktım bu gece,
İlk defa mutluyum doğalı beri,
Hicranı zindana tıktım bu gece.


Kanatlanıp uçtum başka aleme,
Diyardan diyara, aktım bu gece.
Yüreğimde yer yok artık elem’e
Hayata gülerek baktım bu gece.

                          = SEN MECBUR ETTİN =

Tutarsız hallerinle iğneli sözlerinle,
Kalbimi kıra kıra kendinden ittin beni.
Bakışında kar yağan üşüten gözlerinle,
Vedasız ayrılmaya sen mecbur ettin beni.


Bir gün yirmi dört saat henüz tamam olmadan,
Güller yollardın bana tek yaprağı solmadan.
Verdiğin mutluluğun tam tadını almadan,
Vedasız ayrılmaya sen mecbur ettin beni.


Kurulu düzenimi sevgim için yıkmıştım,
Ağlarken hatıralar dişlerimi sıkmıştım.
Bırakıp neyim varsa bu şehirden çıkmıştım,
Vedasız ayrılmaya sen mecbur ettin beni.


Kendin ayrılamazken köyünün kucağından,
Demedin ki bu garip ayrıldı ocağından.
Mutluluğu umarken teninin sıcağından,
Vedasız ayrılmaya sen mecbur ettin beni.


Unuttururum dedin bütün acılarını,
Aşkımla dindiririm yürek sancılarını.
Saldın da üzerime kalleş yancılarını,
Vedasız ayrılmaya sen mecbur ettin beni.


Sefil aciz perişan ,yolda mı buldun beni?
Kurtlardan kuşlardan mı kurtardın bu bedeni?
Özün sözün bir sanıp inanıp sevdim seni!
Vedasız ayrılmaya sen mecbur ettin beni.


Mazinde kalmış senin aşka verdiğin değer,
Sevmeden sevilmekmiş arzun isteğin meğer.
Cennetini bulmuştun kıymet bilseydin eğer
Vedasız ayrılmaya sen mecbur ettin beni.


Fazla söze ne hacet? ben sana yaramadım,
Demek merhem olup ta yaranı saramadım.
Çünkü sende gücünden fazla şey aramadım,
Vedasız ayrılmaya sen mecbur ettin beni.


Seven olmadı sanma yalnızım diye böyle.
Senden sonrası ölüm; demiştim hala öyle,
Hangimiz delikanlı,hangimiz dönek söyle,
Vedasız ayrılmaya sen mecbur ettin beni.

aşk yorar

çünkü sorar

niyetin halis mi diye

aşk yorar

dayanır mı buna yürek diye

aşk yorar

nihayete kadar gider mi diye

aşk yorar

önce bir sorar

yüregin var mı diye

yar mısın diye

yoksa hem kendine hem bana

bar mısın diye

aşk yorar

sorar

Dostları olmalı insanın,
Aynen gemilerin limanları gibi
Zaman zaman uğradığın
Yükünü boşalttığın
Dalgalar dininceye kadar beklediğin koynunda

Sonra açık denizlere uğurlamalı seni,
Geri döneceğin günü bekleme umuduyla
Bazen rüzgara o açmalı yelkenini
Yanağına konan bir öpücüğün coşkusuyla
Halatlarını çözmeli
Seni çok ama çok özlemeli

Dostları olmalı insanın,
Ermiş, bilge, hayatı ezbere okuyabilen
Düşünmediklerini düşündüren
Seni bir cambaz ipinde güvenle tutabilen
Gerektiğinde senin için ateşi yutabilen
Yolunu ısıtan ustan olmalı,
Şekillendirmeyi öğretmeli hayatın çömleğini
Sana verebilmeli soğuk bir kış gününde
Üzerindeki tek gömleğini.


Oğuzkan BÖLÜKBAŞI

HIZIR'LA KIRK SAAT'TEN

Ey yeşil sarıklı ulu hocalar bunu bana öğretmediniz
Bu kesik dansa karşı bana bir şey öğretmediniz
Kadının üstün olduğu ama mutlu olmadığı
Günlere geldim bunu bana öğretmediniz
Hükümdarın hükümdarlığı için halka yalvardığı
Ama yine de eşsiz zulümler işlediği vakitlere erdim
Bunu bana söylemediniz
İnsanlar havada uçtu ama yerde öldüler
Bunu bana öğretmediniz
Kardeşim İbrahim bana mermer putları
Nasıl devireceğimi öğretmişti
Ben de gün geçmez ki birini patlatmayayım
Ama siz kağıttakileri ve kelimelerdekini ve sözlerdekini
Nasıl sileceğimi öğretmediniz


Bir kentten daha geçtim
Buğdayları yakıyorlardı
Yedikleri pirinçti
Birbirlerine açılan borular gibi üfürüyorlardı
Sonra birbirlerinden borular gibi çıkıyorlardı
Pirinçler gibi çoğalıyorlardı
Atlarını yalnız atlarını cana yakın buldum
Öpüp çıkıp gittim yelelerini

Sezai KARAKOÇ

Açar,
Kan kırmızı yediverenler
Ve kar yağar bir yandan,
Savrulur Karacadağ,
Savrulur zozan...
Bak, bıyığım buz tuttu,
Üşüyorum da
Zemheri de uzadıkça uzadı,
Seni, baharmışın gibi düşünüyorum,
Seni, Diyarbekir gibi,
Nelere, nelere baskın gelmez ki

Gülüm Demem
Sana yaralarımdan çiçekler ilkyardım geceler birazda
Ve yangında kurtarılması imkansız acılar bırakıyorum
Seni özümün gizinde saklıyorum
Bütün aşklarımın izlerini sayıklayarak
Ve aldatarak tüm sevdiklerimi
Sana cinayetimin ipuçlarını bırakıyorum
Vasiyeti olmayan ölüler ülkesinden
Türkülerin sırtındaki muamma
Yazık bir nakarat bırakıyorum sana
Ben sana gülüm demem gülün ömrü az olur
Öç biter, biter şarkı yaz olur

Ben sana gülüm demem gülün ömrü az olur
Öç biter, biter şarkı yaz olur
Ben sana gülüm demem gülün ömrü az olur
Öç biter, biter şarkı ya
       Y.Erdoğan

Kara Yazı
Geçmedi yare sözümü
Yollarda kaldı gözümüz
Yere sürüldü yüzümüz
Böyleymiş karayazımız.

Çiçekler açılmaz oldu
Pınarlar içilmez oldu
Yar bize gülmez oldu
Böyleymiş kara yazımız.

Yalnız ona yar demiştik
Onda bir şey var demiştik
O bizi anlar demiştik
Böyleymiş kara yazımız.

Hey gönül gene bu gece
Kederim geceden yüce
Gel susalım beraberce
Böyleymiş kara yazımız

Biz zaten hiçbir sinemaya
Tam vaktinde yetişemedik.
Bütün vapurlar bizden önce kalkmıştı.
Ve bütün biletler biz gelmeden satılmıştı.
Boşuna telaşlarda yorduk günlerimizi.
Oysa Nuh'un Gemisi'nde bile
Bize yer kalmamıştı.
Ve hiçbir mutluluğa adımız kaydolmamıştı.
Neylersin...

Biz bu aşkı sürdüremezdik,
İnan, sürdüremezdik...
Kalbimiz bu heyecana müsait değildi.

Bize hep acılar kaldı, bize hep yağmur...
Unutmasan bile artık
Unutur gibi yapacaksın.
Ve buruşturup-buruşturup attığım kağıtlarda,
Hiç bitiremediğim
Bir şiir olarak kalacaksın...
 
Yusuf Hayaloğlu

 Bak tam karşımızda gecenin mumu
 Damla damla nasıl eriyor
 Nasıl doluyor ağzına kadar uyku şarabıyla
 Gözlerimin simsiyah kadehi
 Senin ninnilerini dinlerken
 Ve bak nasıl
 Şiirlerimin beşiğine
 Sen doğuyorsun, güneş doğuyor...''

Furuğ Ferruhzad

Bir gün baksam ki gelmişsin..
Bir güvercin gibi yorgun uzaklardan yar.
Gözlerinde bir bitmez,bir tükenmez güzellik
Saçlarında ilkbahar..
Bir gün baksam ki gelmişsin..
Gülüşünde taze serin bir rüzgar
Ellerin yine eskisi kadar güzel
Çiçek açmış dokunduğun bütün kapılar..
Bir gün baksam ki gelmişsin..
Hasretin içimde sonsuzluk kadar.
Şaşırmış kalmışım birdenbire çaresiz.
Dökülmüş yüreğime gökyüzünden yıldızlar.
Bir gün baksam ki gelmişsin..
Ne yüzünde bir gölge,ne dilinde sitem var.
Tozlu pabuçlarını gözlerime sürmüşüm
Benim olmuş dünyalar. . .

  Yavuz Bülent Bakiler