Sevdiğimiz Şiirler

Altı üstü aşktı…
En kârlı zarardı, en nimetkar ziyan.
Altı üstü, sevdafeza…
En fazla bir kez çalardı kapını, en hevesli yanın sağırken.
Ahh’tı!
Kovulmuştu cennetten bir kez, dünyaya biçilmiş süslü kaftandı.
Aşk’tı!
Ölmek için yaratılmıştı!


Züleyha Çay

Saçların uçuşurdu rüzgârdan.
Yanından seni seyrederdim.
Güneş yakardı, deniz yanardı..
Sen konuşurdun, dinlerdim.Gülerdin..
Susardın, düşünürdün.
Benimle el - ele yürürdün..
Yol biterdi.Görmezdim seni..
Zaman yıl yıl geçerdi.
Uzaktan, çok uzaklardan
Seni seyrederdim.

Yarıda kalmış aşklarının hesapları içinde
Denizlere açıldı içimizden biri
Niçin gittiğini söylemeden.
Doyulmamış arzularla doluydu yelkenleri.
Yıpranmış kelimelerin verdiği güvenden.
Bulacak sanıyordu yenilikleri.Her an bir yeni su vardı,
Her yeni suda bir yeni an.
Deniz, dalgalarıyla gösteriyordu dışından
Yaşananla düşünülenler arasındaki farkı.
Bitmeyordu köpüklerle renkler
Bir başka damlada, bir başka ışıkta başlamadan.Gözlerinin önünde bir oyun,ardında bir oyun.
Dışında ne varsa yeni, ne varsa gerçek.
Yeni manzaralarla gelen yeni duygular
Hani, eski keLimelerle olmasa
İnsanın ömrünce devam edecek.
Gözlerin önünde bir oyun, ardında bir oyun.Anladı, ölmekle yaşamanın birleştiği noktada
Yeni rüzgârlarla esen yeni korkulara
Yeniliklerini bağışlamayan kelimelerin
Nasıl düşman sığınaklar halinde direndiğini.Anladı, bütün olmuşlarla olanların
Ve bütün olacakların
O kelimelerin içinde
Kendisine varmadan eskidiğini

Küs Kuşu

Çiçeği kötülemişler,
Rüzgara yaprağını çiğnetmişler,
Suyu yatırıp en uzak türkülere
Yağmurunu, kuşunu,
Hiç acımadan, hiç acımadan
Karanlığa dizmişler!

Denizi incitmişler
Küstürmüşler gideni; rıhtımında müphem bakışlar mezarlığı
Sebebini de vurmuşlar bu şehrin yalnızlığının
El sallayanlar şizofren bir uygarlık
Susanlar aklıselim bir melodi
Ve ağlayanlar ne muhteşem bir sızı,
Kalbimin ortasında kanamış bir siste.

Gözyaşlarıyla arındırmaya çalışıyor denizi, nafile
Şairin yalnızlığını hırpalayan yaşam telaşı
Nafile bir gülüş, tırnağını kırıyor düşümde
Ve kalemini, ve kağıdını, ve sözünü umudun
Ve yüzünü, ince ince dökülen göğün küs kuşunu
Yusuf’un kuyusuna zincirlemişler!

Koptu ateşin üşüyen yanından kor
Bir ince ağrıdır almış başımı gidiyor
Yüzümde geçmişin alengirli sisi, gözlerimde acı bir dalgınlık
Sesime yırtık pırtık bir eskimişlik giydirmiş
Suskunluğumdaki ferfecir umur
Ve kirletilmiş şiirin gözyaşı defteri,
Kaossuz bir hikayeye başlarken
Pencerem kırılmış, yastığımda gecenin kadife kuyusu.

Acıyı kötülemişler, yetinmeyi incitmişler
Düş dökmüşler ölülerin çatlamış bakışlarına
Beni ne çok üzmüşler; kalbimde ısırgan bir sükun
Dudağımda bir çiçeğin sonbaharını taşıyorum
Kavgaları yatıştırıp kanlı bir tesbihle
Nankör bir teşbihle ruhumu süngülüyorum
Ne yapıp etmişler, kirletmişler sözü, özü, közü
Beni sakin bir gülüşe çürütmüşler.



Nedim KARDAŞ

“..elini son defa yanağıma koy../..istemiyorsan giderim..”
inandığım değerleri kaldırdım çeyiz sandığıma
sakladım../..kenarlarını tığla ördüğüm umutlarımın arasına
parmaklarımda naftalin kokusu
alışamadım unutulmaya
kaç yaşında sevdim ben bu yalnızlığı.?
hangi yürek öncüsü oldu ezinç taşkınlıklarımın..?
bana düşen artık susmaktır
toplamından taşıyorum iç acılarımın
defterimin arasında kurutulmuş anılar
yüzlerinde palyaço gülüşleri
kimbilir../..hangi sevdadan kalma
“..serin bir sonbahar akşamında söz../..ismini unutur silerim..”

Pelin Onay -

Zenginlik;

Merdivenleri yardımsız çıkabilmektir.
Pencereden bakıp, yoldan geçenleri görebilmektir.
Her akşam kendi kapını kapatabilmektir.
küçük ve büyük tuvaletini rahat bir şekilde yapabilmektir
Saçının okşanmasıdır.

Ağlayabilmektir.
Gülebilmektir.
Özleyebilmektir.
Özleyecek birisinin olmasıdır.

Güneşin sıcaklığını hissedebilmektir
Yağmurda ıslanabilmektir.

Evde bir ses olmasıdır.
Sevinebilmektir.
Yürüyebilmektir.

Derin bir nefes alabilmektir.

Aranabilmektir.
Telefonunun çalmasıdır.

Kolundaki saatin geleceği göstermesidir.
Bir sonraki hafta için plan yapabilmektir.

Güzel günleri bekleyebilmektir.

Bazen bir tabak makarnadır.
Yerken bunun tadına varabilmektir.
Bazen iki tane domates ve bir taze ekmektir.

Kendine inanabilmektir.
Özgüvendir.

Espri yapabilecek ruh haline sahip olabilmektir.

Zenginlik varlığından mutluluk duyabildiğin her şeydir.

Fakirlikse ;
Bir kez tanıyıp,
Sonra yokluğunu öğrenmektir.

         h.n.a.

Ey, benim iyimser hâllerim, 
Çabuk aldanışlarım, 
Hep inanışlarım, 
Alttan alışlarım, 
Hatayı hep kendimde buluşlarım, 
Değmeyecekleri kafama takışlarım, 
Yoktan yere, akıp giden gözyaşlarım, 
Herkesi, insan yerine koyuşlarım, 

Hepinize elveda…
 
Artık ben kimsenin, 

Hiçkimsesi olmayacağım!

Nazım Hikmet Ran

Ben seni bir okyanusun derinliğinde buldum da sevdim
Parlak bir inciydin benim için
Paha biçilmez bir inci
Ben seni soğuk ve yağmurlu bir günde
Seni düşünürken gülüşündeki sıcaklığın içime dolup ta
Beni sardığı bir anda sevdim
Seni sadece selvi boyun, siyah saçların ya da kara gözlerin
Güzel bir yüzün var diye değil
Fikirlerinle, konuşmandaki güzelliğin ve benim o kor halde yanan yüreğimle sevdim
Ben seni derinden ve hissederek sevdim
Her kalp atışımda vücudumun dört bir köşesine yayıldığını
Beni sardığını her nefes alışımda ciğerlerime işlediğini bilerek sevdim
Seni kış gecelerinin o soğuk yatağında birlikte uyuyup beni ısıttığın
Yaz sıcağında uyuyamayıp sıkıntılarım olduğun
Ve rüyalarımda buluştuğumuz gecelerde sevdim
Seni ellerinden tutup kanımın kaynadığı
Kalbimin yerinden fırlayacağını hissettiğim anlarda
O ıslak dudaklarınla beni sevdiğini söyleyeceğin anları düşünerek sevdim
Ben seni o sensiz anlardaki boş ve değersiz geçen dakikalarda
Kayıp zamanlarımızda, seni arayıp bulamadığım
Çaresizlik içinde olduğum, içki sofralarını dost bildiğim anlarda sevdim
Sen ne kadar uzak olsan da,
Aramızdaki kilometreler nasıl çoksa
Ben de seni o kadar yoğun ve o denli çok sevdim
Seni kalbimde yanan ateşin ile
Zihnimde oluşan hayallerin o ay parçası çehrenle
Bana derinden bakan o gözlerindeki ışıltıyı göreceğim anları beklerken
Kalbimin yanıp tutuştuğu anlarda
Gelip bu ateşi alevlendirerek
Bana sarılarak beni sevdiğini söyleyeceğin anları düşünerek sevdim
 
Korkuyorum!
Hakettiğin mutluluğu sana verememekten korkuyorum.
Seni beni sevdiğinden fazla sevememekten korkuyorum.
Senin sevgine layık olduktan sonra başkaları tarafından o sevgiyi kaybetmekten korkuyorum.
Seni kazanayım derken kaybetmekten korkuyorum.
Aramızdaki maneviyat haricindeki uçurumlardan korkuyorum.
Senin kalbini daha fazla kırmaktan korkuyorum.
O temiz ve masum göz yaşlarını daha fazla akıtmaktan korkuyorum.
 
Evet korkuyorum;
seni kaybetmekten, seni daha fazla üzmekten …
Sana kendimi ifade edememekten korkuyorum.
Ya da yanlış anlaşılmaktan korkuyorum.
Uçurumun kenarında yalnız kalmaktan korkuyorum.
Dostluğuna doyamadan ulu orta yalnız kalmaktan korkuyorum.
Yüreğimdeki o ince sızının bir gün çoğalmasından ve beni sarmasından korkuyorum.
Sevgi denen güzelliğinin bir gün beni terk etmesinden korkuyorum.
Dostluğun ölüp yerine nefretin yeşermesinden korkuyorum.
 
Korkuyorum evet;
seni kaybetmekten ve seni daha fazla üzmekten…
Bir çiçek misali ne ellemeye ne de koparmaya kıyamıyorum uzaktan seyrediyorum çünkü;
Seni daha fazla incitmekten korkuyorum.
Ömründe yaşadığın mutluluğu huzuru sana yaşatamamaktan korkuyorum.
Sana kalbimden fazlasını verememekten korkuyorum.
Sonunda sana gözyaşından başka bir şey bırakamamaktan korkuyorum.
Seni sevmekten değil;
dostluğunu suistimal etmekten,
Seni kaybetmekten ve değerini bilememekten ve Yüce Rabbime hesap verememekten korkuyorum.
Belki de çok fazla korkuyorum …
 
ÇÜNKÜ; BEN İLK DEFA SEVİYORUM…

Bereket versin.
Gökyüzünün tapusu yok,
Herkes bakabilir.
Bulutlara kimse el koyamaz.
Hayal kurma hürriyeti var...

Cahit Sıtkı Tarancı

Sen gittikten sonra birkaç dost edindim

Iyi anlaşıyoruz sanırım

Beni hiç yalnız bırakmadılar sağolsunlar

Ben de onları tabi

Bu arada bir çok mektup yazdım sana gittikten sonra

Ve her satırı seni anlatan şiirler…

Boş zamanlarımda satırlar boyu sohbet ediyor,

Dertleşiyorum seninle

Nasıl göndersem bilemedim,

Koydum bir kenara

Ben biriktirdikçe

Annem onları toplayıp atıyor çöpe

Onca yaşanmışlık çöpe gittikten sonra

Onca satırın da çöpe gitmesine üzülecek değilim hoş..

Neyse…. Kal selametle…

Yüzünü ıslatmadan ağlayabilir misin
Yarı geceden sonra telefon ettin mi hiç
Karanlık adamlar hüviyetini sordu mu
Ben senin olmadığını arıyorum
Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git
Bana ait ne varsa hepsi seni korkutuyor
Sana ait ne varsa hiçbiri benim değil
Belki ölmek hakkımı kullanıyorum
Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git

............................. ...........
Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince
Günler şu heyulayı da er geç silecektir
Rahmetle anılmak ebediyet budur amma
Sessiz yaşadım kim beni nerden bilecektir?

Mehmet ÂKİF ERSOY

!!!!!!
Sanırdım gündüzdü onlarla gecem
İçimde ümitti dost bildiklerim
Ne zaman yıkılıp yere düştüysem
Bırakıp da gitti dost bildiklerim
Hepsi varken baharımda, yazımda:
Kışın bir burukluk kaldı ağzımda
Seneler senesi oysa gözümde
Cihana eşitti dost bildiklerim
Nerde o sözlere kandığım günler?
Her gülen yüzü dost sandığım günler
Acıdan kahrolup yandığım günler
Ta canıma yetti dost bildiklerim
Meydana çıkalı asil çehreler
Aydınlanmaz oldu artık geceler
Yalanlar tükendi, indi maskeler
Birer birer bitti dost bildiklerim
Korkar oldum bana *dostum* diyenden
Yoksa yok olandan, varsa yiyenden
Ne onlardan eser kaldı ne benden
Beni benden etti dost bildiklerim

"Şimdi rüzgarlar soğuk eser yüzünüze
Hüzün verir yağmur sularından geçen bulutlar
Bayırlarda yol alan posta arabaları
Şimdi birbirinden ayrı yaşar kurtlar, kuşlar
Sular çakıllardan ayrı akar"