Sevdiğimiz Şiirler

Yazmadım seni daha
Sevmeye ayırdım tüm zamanları
Yazmaya bu yüzden vaktim olmadı
Ben düşünmeye başlayınca seni ki bu bir önceki düşünmenin sonundan çok öncedir
İnan ki dağlar taşlar, inan ki bulutlar yağmur ve kar toprakla su ve gökyüzü, güneş ay ve yıldızlar
Onlar da benimle birlikte ve onlar da benim kadar seni düşünürler
Benim kadar diyemem ama yemin ederim onlar da seni özler
Hep dalgınım bu günlerde
Saati cezveye koyup yumurta tutuyorum
Bir gün takvime bakmasam yılı unutuyorum
Aklım başıma gelmiyor başıma çarpmadan dallar
Yolda yürürken dalıp dalıp gidiyorum
Nisana kaç var diyorum saat sorarken
Hiç böyle olmamıştım
Bilenlere sordum, "aşk bu" dediler.

Yıldız Kenter

Ne seni anlamaya yetti zaman...
Ne Beni anlamana...
Dereden tepeden konuştuk,
Havadan sudan, giyimden, kuşamdan
Ölümden, yaşamdan
Bir olmaktan, ayrılıktan, yalnızlıktan, kalabalıktan, fimlerlerden, kitaplardan, mutluluktan, göz yaşından
Evlerin iç dünyasından söz ettik.
Bu dünyayla, başkalarının dünyasıydı o uzun uzun anlattıklarımız
Bir de dost arkadaş muhabbetleri...
Kendi dünyamızdan söz etmedik hiç!
Başımı alıp dağlara cıkacağım
Avazım cıktığı kadar haykıracağım
Dağlar taşlar yıkanacak göz yaşlarımda
Beni onlar anlayacak derken...
Ben sen anla diyordum aslında...
Baktın öylece.. anlayamadın..
Teselli edecek sözler aradın
Çığlığı duyamadın
Suskun olduğum günlerde yüreğimin neden buz tuttuğunu düşünmedin hiç!
Girip göz bebeklerinden bana bakmaya zaman mı yoktu.. yürek mi... bilmiyorum..
Ben beni anlatmaya yetmedim biliyorum
Seni anladım mı yeteri kadar simdi düşünüyorum

                            Yıldız Kenter

Unutulmuş bir akşamdı,
Solmuş çiçekler arasında
Gölgesi duvara vuran yüzün,
Bir eski fotoğrafta...

Çayı dostla çok severim ben
Şöyle en demlisinden
Buğusu sohbete karışmışken
Gelmişten geçmişten
Konuşurken
Dünyanın en mutlu insanı ben
Gülümsediğim zaman
Benimle gülümseyen
En acılı anımda gözlerini ayırmadan
Gözlerimde nöbet tutan
Çayı dostla çok severim ben
Samimi, içten katışıksız
Çaydan çok dostu severim ,
Canı severim ben!

Ayşe Akdoğan

Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi
Önce aşka çağıran,sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili

Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak

Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kâh çocukça mavi, kâh inadına yeşil
Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar
Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil

Ben senin en çok gülüşünü sevdim
Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran
Unutturur bana birden acıları, güçlükleri
Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman

Ben senin en çok davranışlarını sevdim
Güçsüze merhametini, zalime direnişini
Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında
Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini

Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim
Tüm çocuklara kanat geren anneliğini
Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada
Sensin, her şeyin üstünde tutan sevdiğini

Ben senin en çok bana yansımanı sevdim
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim
Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni...

Ü.Yaşar Oğuzcan

…
Virgül olduğum tüm dar vakitlere,
tüm lisanlarla sitem etsem de
gözümde küçülen,
içimde büyüyen insanları da
o vakitlerde tanıdım.
Yol kenarındaki iki taş arasında açan
yonca olduğum zamanlar olsa da,
engereklere diken olup battığım da oldu sırasıyla.
Şimdi sen söyle.
İnsan eli değmemiş kırgınlık var mıdır?


Seçil Oğuz

Yakamoz delisi gözlerinin inadına,
Toprakta tohum gibi saklayacağım,
Seni sevdigimi kimseler bilmeyecek.
Kış eksi yirmilerde aşkınla yandığımı,
Anılar diye diye hep seni andığımı,
Kimseler duymayacak..
Bir gün yalnız sen duyacaksın
Sana bile söylenmemiş, senin için saklanmış,
Sevda sözlerini..
Bir gün yalnız sen duyacaksın
Bir gülün kokusunda sevdamı..
Sen göreceksin, sen bileceksin, hissedeceksin
Bir gün yolun sonunda saatler durdugunda..
Artık seni sevdiğimi kimseler bilmeyecek.

Doğumda yalan var, ölümde gerçek
Bir şeyler anlatır balık, kuş, çiçek
Kırık gönülleri toplayıp tek tek
Toplayıp göğsüme dizsem kim anlar?
***
Gün geldi zamanı gömdüm kabire
Dağ oldu aklımın verdiği fire
Bağlasam telaşı çelik zincire
Sabrın derisini yüzsem kim anlar?
***
İçte deprem olur dışın düğümü
İhlâssız çözülmez işin düğümü
Aklımdan geçeni, düşündüğümü
Okusam kim dinler, yazsam kim anlar?

Ne güzel insanlar var.
Mütevaziliği elden bırakmayan,
Kimseye tepeden bakmayan, sağ duyulu yaşayan...

Ne güzel insanlar var.
Dürüst olmayı dobralık adı altında, dangalak dangalak konuşmayan.
Kelimelerini özenle seçip, kırmadan dökmeden kelimelere dökebilen incitmeden...

Ne güzel insanlar var.
Nankörlüğün her çeşidini  tattığı  halde,
Yine de yaptığı iyilikleri yüze vurmayan.
Kimse için çizgisini bozmayan...

Ne güzel insanlar var.
Yaptığı iyilikleri aklında tutmayan ama,
Gördüğü iyilikleri unutmayan.
İyiliğin meziyet değil,
İnsanlarda zaten olması gerektiğine  inanan...

Ne güzel insanlar var.
Bilgili olduğu halde, bilgisini görgüsünü göze sokmayan.
Bilgiye görgüye yakışır yaşayan...

Ne güzel insanlar var.
Kötülüğe bile karşı iyilikle karşılık vermeyi ilke edinen.
Canlılar arasında ayrım yapmadan saygı sevgi duyan...

Ve ne kötü insanlar var,
Güzel insanları aptal,
Kendilerini ise, insan sanan...

AHRÂZ SNR

Seni saklayacağım inan
Yazdıklarımda, çizdiklerimde
Şarkılarımda, sözlerimde.
Sen kalacaksın kimse bilmeyecek
Ve kimseler görmeyecek seni,
Yaşayacaksın gözlerimde.
Sen göreceksin duyacaksın
Parıldayan bir sevi sıcaklığı,
Uyuyacak, uyanacaksın.
Bakacaksın, benzemiyor
Gelen günler geçenlere,
Dalacaksın.
Bir seviyi anlamak
Bir yaşam harcamaktır,
Harcayacaksın.
Seni yaşayacağım, anlatılmaz,
Yaşayacağım gözlerimde;
Gözlerimde saklayacağım.
Bir gün, tam anlatmaya...
Bakacaksın,
Gözlerimi kapayacağım...
Anlayacaksın.

Özdemir Asaf

ENANİYET
Yokluk kapısı dar, girmesi zordur.
‘Benim! Ben!' diyorsun, senden habersiz...
Çıkar sırtından, at; ateştir, kordur!
Benlik giysisinde, tenden habersiz...

O.Bilge