AŞK, ATEŞSİZ YANMAKMIŞ...
Adı Yusuf Erim. Eski bir öğrencim.
Uzun bir aradan sonra tekrar bir araya gelmek güzeldi onunla.
Ailesini de tanıyordum Yusuf Erimin. İdealist bir babası, iyi kalpli bir annesi vardı. Düşe kalka hayatı ve insanları tanımaya başladığından bahsetmeye başladı. Konuşurken bazen dalıyordu. Dilinin ucunda bir şeyler olduğunu anlamıştım. Dertleşmeyi de paylaşmayı da sever. Belki bu sefer paylaşmak istemiyordur diye üstüne gitmeyecektim.
Baktım olacak gibi değil. Deşilmesi gerekiyor. Biliyordum içinde kalan dertlerin insanın içini acıttığını, paylaşmanın insanı rahatlattığını.
Neyin var Yusuf Erim? diyerek elimi dizine koydum.
Sanki benden bu soruyu bekler gibiydi.
Yanıyorum hocam! dedi ve yutkundu.
Derin derin nefes alıp vermeye başladı. Gözlerini kapalı tuttu bir müddet. Sessizliği bozmam gerekiyordu. Daha doğrusu konuya girmesine yardımcı olmalıydım.
Aşık mısın? dedim.
Gözlerini açtı. Nemlenmişti gözleri. Kelimeler boğazında düğüm olmuş olsa gerek konuşamadı. Sadece kafasını Evet!der gibi salladı.
Yüreğimdekileri anlatabilsem, dinlemeye yüreğiniz dayanmaz. deyince mum gibi yandığını, mum gibi eridiğini anladım Yusuf Erimin.
Duyguları konuşmanın zorluğunu biliyordum. Hele de aşk! gibi bir duyguyu. Nereden başlayacağımı bilmiyordum. Yusuf Erim anlatamayacaktı belki. Ben onu konuşturmalı, ya da rahatlatmalıydım.
Duygularını çok iyi anladığımı anlasın diye Aşk, mumdan bir kayıkla ateşten bir ırmağı geçmeye çalışmak gibidir Yusuf Erim! dedim.
Acı acı güldü. Keşke o kadar kolay olsa! dedi. Şaşırmıştım
Nasıl yani! diye sorup sormamakta tereddüt ettim. Yusuf Erim benim konuşmama müsaade etmeden devam etti.
Mum dediğin ateşin içinde bir kez erir ve yok olur. Aşkla yanan, aşkla yaşayan kişi her gün erir, her gün yok olur. Ben her gün eriyorum hocam! Keşke mum olsaydım? Bir kez yanar bir kez erirdim.
İçim acımıştı. Yusuf Erimin duygusal bir çocuk olduğunu biliyordum. Ancak, ne yalan söyleyeyim, bu kadar yürek acısı çektiğini bilmediğim gibi, duygularını bu kadar güzel ifade edebileceğini de bilmiyordum.
Nasıl başladı? diye sordum.
Tam beş yıl önceydi. İçimdeki özlem ateşi yanmaya başladığında. Onu niye sevdiğimi bilmiyordum. Nasıl sevdiğimi, nasıl yandığımı biliyordum sadece. Sonra çekti gitti.
Yıllar sonra tekrar geldiğinde yorulmuştu. Fırtınalardan sahile vuran geminin kaptanı gibi yorgun
Sevinmiştim! Hem de çoook
Benimde bunaldığım, yorgun olduğum bir zamanda gelmişti. O bana dinlenmeye geldiğinde, benim ona daha çok ihtiyacım olduğunu bilmiyordu. Ben seni, sana kavuşmak için sevmedim. Ben seni sen yokken bile sevdim. İyi ki varsın! dedim ona. Biliyorum! dedi. Şimdi yine gidecek gibi. Sebep sormuyorum. Git ya da gitme de diyemiyorum. Belki bana kızacaksınız hocam ama, bilsem ki bugün evlendi ve evlendiği kişiyle çok mutlu, bende mutlu olurum.
Yusuf Erim konuşurken gözyaşlarımı tutmayı başardım, ancak gözlerimin nemlenmesine engel olamadım.
İdealist bir çocuktu. Aşkla yanınca her şeyden vazgeçti mi? acaba diye içimden geçirdim. Benim soru soramam gerek kalmadan devam etti.
İki defa aşk düştü yüreğime. İlk aşkımın adını dava ikincisinin adını özlem koydum. İkisinden de vazgeçmiş değilim. İki aşkım birleşsin diye dua ediyorum sadece. İlk aşkım için koşturuyorum. İkinci aşkımı bekliyorum.
Ümidin var mı? dedim.
Kavuşabileceğinden emin olduğun birini sevmek aşk değil ki. Aşk, kavuşamayacağını bilsen de sevmektir dedi. - Sonra acı acı gülümsedi. Derin bir off çekti. Ümidini kaybeden insan lokantada bile aç kalır hocam! dedi.
İyi ama yaşında geldi. Beklemek zor gelmeyecek mi? diye sordum. Boşluğa baktı, gülümsedi. Kimi beklediğine bağlı hocam! dedi.
Bu kadar acıya rağmen nasıl ayakta durduğunu sormayı istiyordum. Ama yarasını deşmemek için soramayacaktım. Ama o yine anladı.
İman, ibadet, namaz, kitap, dua, imtihan gibi inançlarım olmasa ne yapardım bilmiyorum? İyi ki dindar bir insan olarak yetiştirmiş beni ailem.
Çok bunaldığı bir dönemde, sensizliğin sarhoşluğunu yaşarım ama senin için sarhoş olmam. Çünkü seni de, beni de, kainatı da yaratan Rabbimi daha çok seviyorum - gibi sözler yazmış.
Yusuf Erimden ayrılınca uzun bir müddet kendime gelemedim. Eve de gidemedim. Üsküdar sahilinde yürüdüm bir müddet. Denize baktım. Mırıldanmaya başladım
Gönül çalamazsan aşkın sazını
Ne perdeye dokun, ne teli incit!
Çekemezsen gülün nazını
Ne dikene dokun nede gülü incit!
Şu koca denizdeki suyun tamamını, Yusuf Erimin kalbine döksem rahatlar mıydı?
Yüreğinde ki ateş söner miydi?
Bilmiyorum!
İnsanların bozulduğu, aşkların kirlendiği bu dönemde böyle gençlerin hala var olduğunu görmek beni çok sevindirdi.
İyi ki varsın Yusuf Erim!
___________Sait ÇAMLICA / Eğitimci Yazar
