Bizde Yer Eden Öğretmenlik Anılarımız

Hatırlamaz olurmuyum kardeşim   sen şu 7 Nisan 2002'de köyden ilçe merkezine gidemediğimiz,sonra yollarda perişan olduğumuz hafta sonumuzu hatırlıyormusun

Hangi birisini anlatalım burada?? Köy dolmuşunu iterken çamurun içinde bir yandan da söylenip duruyorduk:) Üstümüz başımız çamur içinde kalmıştı.

kütahya'nın en son köylerinden birisinde vekil öğretmenlik yapıyordum. köye 3 araç değiştirerek giderdik benden sonraki köyün öğretmeniyle. 3. araçta sonraki köyün öğrenci servisiydi. servisci kafası esince bırakıp gidiyordu. bi gün kar tipi o kadar soğuktu ki anlatamam . servisci bizi bırakıp gitmiş. kala kaldık ortada. benim veliler merak etmişler aradılar böyle böyle kaldık dedim. çok sevdiğim ayşe ablam kayın pederiyle motora atlamış gelmişlerdi. motorun arkasında tahtadan oturma yeri yapmışlar hayatımda ilk defa gördüm köy çocuğuyum ama:) sonra biz öğretmen arkadaşla oturduk oraya. gidesiye kadar gülmekten ve soğuktan bitmiştik artık. tahta sallandıkça biz gülmekten ve korkudan ölüyorduk artık:) sonra arkadaşı bırakalım dedik ilk önce benim köy biraz içeride kalıyordu.arkadaşı bıraktık tam köye döneceğiz bu seferde motor bozulmuştu gül gül ölmüştük

bu arada bu başlığı çok sevdim harika bi başlık

elimde valizim kara bata çıka okula varmam

2 yıl Köy okulunda servisimiz olmadığı için şehirden başka köyün minibüsleri ile gider, anayolda iner kestirme olduğu için zeytinlik ve humbeles bitkilerinin arasından keçi gibi tırmanır 15 dk da çıkabilirdik o yokuşu.. Daha uzun bir yol vardı asfalt ama derse geç kalmamak için bu yolu seçerdik.. Ve yanımızda yedek ayakkabı.. Gider sobamızı yakar, tenefüste ayakkabılarımızı yıkar soba yanında kuruturduk.. E akşam yine çamura batardı, bu defa da evde yıkardık.. Dönüşümüz başka bir hengameydi.. Araç olmadığından yolda bekler köy minibüsü bulursan çok şanslısın, gelmezse, öğrencilerimizin babaları taşocağında kamyoncu çoğu, "Hocam, minibüs gelmez artık şehre bırakayım sizleri" der.. 2.yılımda hamileydim de, iyi o virajlı yollarda düşmedi çocuğum, dirençliymiş

  Doğuda köyde görev yaparken sömestre tatili ertesi gün yola çıkacağız,gece öyle bir kar yağdı ki yollar kapandı,tabii bizim moral sıfır,halimizi gören köylüler acıdılar karşı köyden donmuş olan köyü geçip kızak getirdiler,ilçeye kızakla inmiştik.Şimdi hoş bir anı oldu,kaç kişiye kızağa binmek nasip olur ki
   
 

sene 99. ağrı'nın çok görülesi, tarihi, turistik köylerinden birinde göreve başladım. okulda 3 kişiyiz. çok değil 2-3 ay sonrasıydı. müfettişler geldi. o kadar kar olmasına rağmen nasıl geldiler, inanamadık. müfettişlerden birisi çok genç heyecanlı, biz onlardan heyecanlı. okul, sınıflar dolaşıldı, planlar kontrol edildi. duvarlardaki panolar, üzerindeki kağıtlar, resimler rutubetten iki büklüm. yapacak bir şey yok, ama fırçayı yedik. arabadan bi tepegöz getirdiler, perdeyi kurdular. hocam hayırdır falan dedik. bize örnek ders işlemeyi göstereceklermiş. her şey hazır. biz öğrencilerle beraber oturduk sıralara. fakat tepegöz çalışmıyor. ötesi-berisi ııhh, çalışmıyor. ne oldu buna yaa derken güç bela el kaldırdım. "hocam elektrik gelmiyor. "
-neden gelmesin işte fiş takılı.
-hocam 15 gündür elektrikler yok. köyün trafosu patladı. bu gidişle en az bir ay daha gelmez. müfettiş bey dumur vaziyetinde.
-niye söylemediniz?
-eee sormadınız ki. hepimiz koptuk.
soba üstünde demli çay, sıcacık tandır arası peynir. hey gidi günler. şimdi sadece güzellikler kaldı aklımda. ne soğuk, ne kar, ne tezek. sadece güzellikler...    

14 Mart 2003 günüydü. 1 bayan, 3 erkek bir köyde çalışıyorduk. 2 arkadaş yeni atanmışlar daha stajerlerdi. Stajerliğin kalkması için sınava girmeleri gerekiyordu ama yollar kapalıydı. Milli eğitim telefonda mutlaka gelmeleri gerektiğini, aksi takdirde bir yıl daha beklemek zorunda kalacaklarını söyledi. Ne dediysek ikna edemedik. Mecburen bu iki arkadaş, yürüyerek merkeze gitmeye karar verdiler. Biz de onları yalnız bırakmamak için beraber gitmeye karar verdik. Herkes bir çanta alıp yola düştük. Yolda o kadar kar olduğunu tahmin edemedik. Ayağımı atıp çektiğimde altta bir kaç metrelik çukuru görüyordum. Resmen çukur üzerinde yürüyorduk.Bayağı bir yürüdükten sonra bayan arkadaş fenalaştı. Bayan arkadaş fenalaşınca diğer arkadaş onu sırtına aldı, ben de diğerlerinin çantasını sırtıma aldım. Öteki arkadaş biraz kiloluydu o da yürüyemiyordu. Sırtımda dört çanta ile 6 saate yakın yol yürüdük.Bayan arkadaşı son anda böbrekleri iflas etmek üzereyken hastaneye yetiştirdik. Bizim kara batıp çıkmaktan bacaklarımızın derisi soyuldu resmen. O gün, o yol hiç bitmeyecek sandım. Etrafımızda hep kurt izleri vardı. Hayatımda hiç o kadar korktuğumu hatırlamıyorum.

 Kar yolu keserdi hep.Ama biz iki bayan öğretmen inatla o yolu hergün 45 dakikalık süre içinde özel tuttuğumuz taksimizle giderdik.Taksiciyi zengin etmiş olmalıyız ki taksi şoförümüz yol mol dinlemez,kaya kaya,döne döne giderdi...Biz de battığı zaman iki bayan taksiyi iter dururduk.
  Yine yolda kaldığımız bir gündü...Araba kara saplandı bir kere....İnat ediyor karın içinde kalmaya ...Biz arabayı kurtaralım derken, kar dolu boş arsaların kilometrelerce ötesinden bir karartı bize yaklaşıyor.Tilkileri çok sık görürdük de bunların gelişi bir başkaydı...Şoförümüz teşhisi koydu.Aç kurtlar bize doğru yaklaşıyordu...Araba çalışmazsa sonumuz kaçınılmazdı.Kurtulmanın tek yolu kabanlarımızı,berelerimizi çıkarıp,arabanın önünde yakıp ateş çıkarmaktı.Ateşten korkup bize gelmeyeceklerdi...
 Son dakikalardı ve bir anda arabamız kardan kurtuldu.Nasıl arabaya binip,oradan uzaklaştığımızı anlatmak güç...Ağrı mezra köy-2001

çok hoş paylaşımlar..anılar ne çok benziyor birbirine..eylülada öğretmenim gibi yol yürümüşlüğümüz çok oldu:)
her ayın 15 ini takip eden ilk cuma maaş günümüzdü..milli eğitimde buluşurduk..ek ders çizelgemizi verir,maaşlarımızı alıp erzuruma giderdik.yine bir cuma günü zorlu bir yolculuk sonrası arkadaşla milli eğitime gitik..kimse yok öğretmenlerden..şaşırdık..mut emetin odasına girdik..maaşımızı aldık..ilk kez birinci sırada alıyoruz diye sevindik.meğerse kar tatili olmuş bizim haberimiz yok..bir hafta köyde ders yaptık..ve bize ek ders ücreti ödenmedi.

Eylülada öğretmenim kurtların yürüyüşü, koşusu daha farklı oluyor. Kardeşim de sizin gibi Ağrıda öğretmendi. Bir hafta sonu onu ziyarete gitmiştim. Gece vakti evine dönüyorduk. Karanlık bir sokakta yürürken, sokağa açılan bir yan sokakta çöplükte bir hareketlilik gördüm. Biraz dikkatlice bakınca, kurt kafasını kaldırıp bana baktı. Bir an göz göze geldik. Meğer kurt, açlıktan şehre inmiş. Bizi görünce, bize doğru koşmaya başladı. Aramızda 50 metrelik mesafe ya var ya yok. O an kardeşim abi köpeğe bak ne tuhaf koşuyor dedi. Ben de oğlum kaç ne köpeği bu kurt diye bağırdım. Hızla kaçmaya başladık. Arkamızda tesadüfen 3-5 kişilik bir grup geliyordu. Kurt onları görünce başka bir sokağa daldı. O günü de hiç unutamıyorum...

7,2 van depreminden sonra birçok artçı olmaya başladı 2-3 ay kadar.kısa çaplı sallantılar olsa da yeni karşılaşan kişiler için çok olumsuz bi durumdu.aralık ayında deprem nedeniyle okulumuza bir kişi atanmıştı.köyde lojmanda beraber kalıyorduk..yeni hoca tabi korkuyor..o gecede şansına 3.7 gibi etkisiz olsa da sallayıp psikolojik etki uyandıran bi artçı daha oldu..garibim  ayakta gecenin ikisinde beni uyandırıyor ..hoca kalk hoca deprem oliyi:) ben tabi alışkın umursamaz bi tavırla yat boşver onlar artçı inşallah bişi omaz diye yatırdım güçbela..neyse sabah 8,30 da ders var ..ben 8 de kalktım,bunun kanepesinin ayak tarafından bi salladım..aman Allahım ne sıçrayıştı..garibim ne kormuştu..neyse ona bi kahvaltı hazırladım da gönlünü aldım

Öğretmenliğimin ilk yılı .Diyarbakır'ın Silvan ilçesinde  çalışıyordum.Ev arkadaşımla okul günü ve  karlı bir kış günü uyuyakalmışız.Demir kapının hızlı hızlı vurulmasıyla uyandık.Öğrencilerimizden birkaçı kapıya gelmişler ''Öğretmenim neredesiniz, hakkımızı yiyorsunuz'' diye bağırıyorlardı.Çok çabuk toparlanıp okula gitmiştik.1993 yılı.

  Zorunlu hizmetin 3. yılıydı o yıl köylülerin deyimiyle kıtlık oldu,köye kurtlar iniyor,minibüsle giderken camın önünden geçen kartallar,yolun kenarında bir hayvanı parçalamış yiyen kurtlar ;köpekler zaten kurttan farksız ,yetmez gibi fareler çıktı..(Safariye gitmedim burası Türkiye   ) Hala fare denilince ürperiyorum,farelerin betonu deldiğini gördüm.
   Lojmanın her yeri yapışkanlı fare tuzağı(arada kendimiz de yakalanıyorduk) her gün çamaşır suyuyla her yeri silip,kap kacakları yıkıyorduk.Yakalanan fare gördüğümüzde biz çığlık çığlığa dışarı,öğrenciler ,köylüler gülmekten yerlerde,onlar gelip alıyorlardı.
  Her yeri dezenfekte ettiğimizi sanırken ,bir gün ilçede çantaya elimi attığımda çantanın dibinde bir eşyamın didik didik parçalanmış olduğunu gördüm,dolabın içindeki çantaya da girmiş   bende içinden kaç defa bir şeyler aldım ,Allah'tan fare olayı uzun sürmedi  ama uzun süre durmadan ellerimi yıkamıştım
  Bir gün de kapı çalındı,asker olduklarını söylediler biz bir açtık bembeyaz giysili birkaç kişi   Askerlerin kar kıyafetli halini ilk kez o zaman görmüştüm.   Dağ devriyesinden inmişler,okulda kalmak için anahtarı istiyorlardı.

  Sizlerin yazdıklarını okuyunca aklıma kendi adıma ekmek bulamadılarsa pasta yesinler diyen  fransa kraliçesi geldi .
      Sizlerin anılarını dinleyince hiçbir şey için kızmaya ve üzülmeye hakkım olmadığını ve doğuda görev yapan kardeşlerimin mutlaka mükafatlandırılması gerektiği konusunun neden hiç gündeme gelmediğini sorgulamak istedim.
   hepinize Rabbim mükafatınızı kat kat verecektir muhakkak bundan emin olun dilerim baştakiler de bu anılarınızı okurlar.