Eski Zamanları Özleyen Var Mı?

ESKİDEN
Çember çevrilir, Su musluktan içilir,
Ağaçlara tırmanılırdı.
Bebekler bezden, Silahlar tahtadan,
Resimler kömür karasından yapılırdı.
Kızlara ninelerinin, erkeklere dedelerinin
İsimleri konulur,
Saatli maarif okunurdu.
Komşuda pişen, Bize...
Bizde pişen komşuya düşerdi.
Geceler ayaz, Sokaklar karanlık,
Yıldızlar parlak olurdu.
Turşu, salça, mantı, Evde yapılır,
Karpuz kuyuda soğutulurdu.
Erik ağacının çiçeği, Pencere camımıza yaslanır,
Güz yaprakları bahçemize düşerdi.
Kardan adam yapılır, Evlerde soba yakılır,
Kış gecelerinde masal anlatılırdı.
Merdiven çıkılır,
Aidat ödenmez, Yönetici seçilmezdi.
Evler badanalı, Sokaklar lambasız,
Mahalleler bekçili olurdu. Ajans radyodan dinlenir,
Çizgi roman okunur, Defterlere kenar süsü yapılırdı.
Hayat, Arkası yarın gibiydi,
Kesintisizdi.
Her gün yaşanacak bir şey vardı. Herkes kendi düşünü kurar,
Kendi hayatını oynardı.
ŞİMDİ

Başlığı baştan sona okudum. Çok güzel yazılar vardı. Gittim, geldim, hüzünlendim.

Çocukluğum babamın memuriyeti sebebiyle yurdun dört bir yanında geçti. Hepsi güzeldi, her yer özeldi.

Biz dört kardeş arkadaş gibi büyüdük. Akşamları yattığımız yerden isim şehir oynardık. Kafadan,  sırası gelen söylerdi. Okuldan sonra radyoda arkası yarın kuşağı en sevdiğimiz eğlencelerimizden biriydi.

Bizim civciv tutkumuz, annemin de buna sızlanmaları hiç bitmezdi. Bir keresinde her birimizin 3 er civciv almıştık. Onları herkes istediği renge boyadı. Sabah onların kutularından çıkıp bahçeye koşmaları inanılmaz güzeldi. Bahçeye açılan yerdeki keskin virajı alamayıp düşen civcivlerin görüntüsü hala aklımda.

Civciv anıları çok fazla, biz pazarda görüp alıyoruz biraz büyüyüp sesleri kalınlaşınca babam onları bir yerlere veriyor, annemim baskısıyla. En son olayı anlatayım: Ben lise üçteyim... Dört civciv alıyoruz. Kız kardeşimin civcivi hastalanıyor. Gitti gidecek ve gidiyor. Yağmurlu bir gün, üç kardeş dışarı çıkıp cenaze namazı kılıp defnediyoruz. Ablam gelmiyor bu defa, az büyüdü ya. Ölen civcivin adını "şair" koymuş kardeşim. Şiir yazıyor ardından "şairin ölümü".

Of, hangi birini yazayım. En iyisi derleyeyim ben bunları unutmadan. Evde dergi bile çıkarmıştık kardeşimleayrı ayrı. Evdeki olaylardan şundan bundan... Bir A4 ikiye katlanmış, dört sayfalık dergi. Birbirimize laf atıyoruz dergilerimizden. Ortaokuldayız...

Yani sözün özü özlüyorum eskiyi. Sadece bunlar değil bir çok şey var yazacak da, hayat hızlı kim okuyacak. Günün hızlı tüketim çılgınlığını, samimiyetsizliğini, kadir kıymet bilmezliğini görünce hayatı dalgaya almayım da n'apayım. Ben de böyleyim.

Bu arada ERGENEKONCELAL hocam nerelerde, onu da merak ettim eskilerden...

eskiler özlenmezmii..

arkadaşlar yazdıklarınızı okurken o kadar duygulandım ki.
evet ben de çoğumuz gibi geçmişi özlüyorum.
çocukluğumu babaannemin, dedemin, anneannemin , amcamın yaşadığı çocukluğumu . Ne kadar da çok kişi kaybetmişiz ne kadar güzel günleri tüketmişiz diyorum.

 şimdi de mutluyum iki tane dünyalar tatlısı evladım var. ama sanki eskiden herkes daha samimi daha içten aileler bile daha bağlıymış birbirine.
şimdi bir yabancılaşma var  kopma var .

dünya mı çirkinleşiyor yoksa ben mi bu çirkinliklerin farkına yeni varıyorum.

Yaşanmış her zamanımız eskiyecek ve ileride hatıra olarak anılacak.Biz bulunduğumuz anın kıymetini bilelim.Herşeye rağmen bazı değerlerimizi geçmişte bıraktık.Günümüze taşıyamadık.Üzüldüğüm nokta burası.

ben o eski saf duyguları özlüyorum.

Eskiler özlenmez mi?Çocukluğuma ait yaşadığım herşeyi özlüyorum.Çok şanslıymışım diyorum o güzellikleri tattım.Şimdi diyebiliyoruz ah eskiden yok  mu eskiden diye....Şuan dünya ya gelenler yeni yetişenler çok şanssız..

  Çocukluğuma dönüp baktığımda o günlerle şimdi arasında o kadar çok fark var ki.Keşke yeniden o günlere dönebilsem, o günlerin tadını bu zamanda da bulabilsem

Bu arada aklıma bir şey takıldı.Sormadan edemeyeceğim.konuyla çok alakasız ama merakımı mazur görünüz lütven.:-[Üyelik seviyesinde B grubu ne oluyor?
Sayfanın başındaki üyede B grubu yazıyor ?

eski zamanlardan hatırladığım şeytan uçurtmalarım ve çemberlerim..çember çevirirdik arkadaşlarla, yoncalığa çiçek toplamaya giderdik..şimdi ne çember çevirmek kaldı ne de o yoncalık...bazen çocukluğumun geçtii yere giderim...bütün evler yıkılmış harabe olmuş.yolu kırıkkaleden geçenler mutlaka görmüşlerdir.çevre yolu oradan geçer çünkü.her gördüğümde içimden bir şey kopuyor.

benim çocukluğumda okul günde 5 dersti. okuldan çıkıp sokakta, bahçede oyun oynardık. şimdi ise 9 saat ders üstüne bir de etüt yapıyor öğrencilerim. bence çok üzücü. çocuklukları okul binasının içinde geçiyor...

 arkadaşlar zamanlarının okulda geçmesi bence iyi çunku istanbulda sabahcı öğleci muhabbeti vardı.çoçuklar 7 de okulda oluyorlardı uykulu uykulu saat 12 de kovar gibi çabucak sınıfları boşaltıp öğleciler geliyordu.dışarda herşey yapılabilir sokaklarda herturlu insan var bence zamanlarının çoğunun okulda geçmesi sokaklarda internet cafelerde geçmesinden iyidir diye duşunuyorum.ne yapılabilir okullarda sosyal etkinlikler artırılabilir.bizler istanbulda çoçukları okulu çekmenin yollarını arardık...

1988-1997 arasını çok özlüyorum.

özlenmez mi?

bitmesini istemediğimiz bir film gibiydi geldi geçti 80 li yılların sonu ve 90 lı yılların başı unutulmaz çocuğum olunca alıcam karşıma anlatıcam .öğrencilerime devamlı anlatıyorum zaten.

Çelik çomak oynardık, topaçlarımız vardı. Bizim yaştaki insanların  mutlaka çenesinde bir kaç dikiş izi vardır. Bir yerlerden düşmeyene kız vermezlerdi neredeyse.
Kardeşimle halı üzerinde futbol maçı yapardık misketlerle. Yaratıcıydık. Bisikleti merdivene sürerdik, her dakika yanıbaşımızda büyüğümüz yoktu. Merdivenlerin hepsini birden atlardık. Kapıya pencereye çıkardık. Beş katlı apartmanda pencereden balkona atlardık.

Çok orjinal bir oyunumuz vardı. Leğene su doldur. içine kağıttan gemi yap koy.
Leğen kenarlarına düğme diz. Ve rakibin gemisini düğmelerle batırmaya çalış. Harika oyundu, biz bulmuştuk.