Eskiden...

Hasret kaldığımız bir lezzet...

Dostlar birbirine çok güvenirdi.

   her şey uzaktı ölümden,
   yollarımız geçerdi gül bahçelerinden....
     

Dışarıda kar,
İçeride kanaat,
İçeride huzur...
Televizyon yoktu.
Gazete de her zaman olmazdı.
Öyle güzel cahildik ki, keyfimiz bozulmazdı hiç!
Portakal kabuklarını sobanın üzerine dizer,
kokusuna râm olurduk.
Kestane közlemek
Büsbütün bir gecenin akıllara seza mutluluğuydu.
Sonra illa ki, büyüklerin anlattığı hikâyeler, hatıralar...
Ne güzel cahildik,
Mutluluğun resmini çiziyorduk...

Şimdi sokaklar boş... 
Eskiden sokak aralarında oyun oynayan çocuklar vardı.

Yarıyıl tatil ödevi vardı

Suyu çeşmeden içerdik

Yokluktan mıdır bilmem, kendi oyuncağını kendimiz yapardık. Şimdi uçurtmalar dahi hazır.
Taşlardan araba, kozalaklardan tren yapıp oynadık biz.

.......
Eskiden iyilik yaparlardı, söylemezlerdi.
Sonra hem yapmaya hem söylemeye başladılar.
Şimdi ise sadece söylüyorlar.
.....

Biz küçükken
Kaşlarımızı almayı bilmezdik, makyaj çok büyüklerin işiydi sevmezdik.Arkadaşlarımızla beraber bir gece uyuyabilirsek eğer velinimetti bizim için, lükstü, zenginlikti. Eve beş dakika geç kaldığımızda. Otobüsu Kacirdim bile diyemezdik, otobüsle bir yere gidemezdik. Otobüs lükstü, zenginlikti. Koşa koşa eve varana dek nefes almazdık ve nerdesin sen sorusunu duymadan cevabı verirdik.

Biz küçükken çok büyüktük.
Mesela kollarımızı bir açardık,dünyayı kucaklardık.
Güzeldik biz küçükken.

Eskiden hesapsız önceden söylemeden girip çıktığımız komşularımız vardı.Şimdi ise çok az kaldı.Önceden söylenmesi gerekiyor.Müsaitse kabul ediliyor.
Müsait olmama gibi durum hiç olmazdı.Kapılar her daim gelene açıktı.

Eskiden emizde güğümlerle çeşmeden su getirirdik.

Eskiden çocukluk arkadaşı demek can kardeş demekti... Ama şimdi cocukluk arkadaşından geç çocukluk bile yaşanmıyor..

İnsanlar vardı eskiden. Birbirini ziyaret eden, birbirini seven. Hani adamın adam kadının kadın insanın insan olduğu zamanlar .! Eskiden diyorum eskiden ....!Ve şimdi eski çamlar bardak olmuş..

Doğa güzel bana çok haz verir. Uzakta aramamak gerek. Çünkü deniz ve suyu ne zaman görsem hep Melih Cevdet Anday'ın Teknenin Ölümü şiiri yankılanır hafızamnda. Çok ta severim. Orda der ki ''Bütün ölüler unutulur, Yaşayanlar kalır tek başlarına.''  Yaşıyorlar mı bunlar? Yaşam sürdürdükleri?Yoksa akrabalardan kopuk bir hayal mi sürdürdükleri?İnsanlarda dilsiz birer tanık olmuşlar. Dışa kapalı. Selamlaşmadan. Kiminin kırık panjurları inik, kiminin soluk perdeleri kapalı. Her zamanda içime dokunur elleriyle yüzünü kapatan ve ağlayan bir yaşlı anne gibi. Geçmişteki anlık durumları sonra duygulanan ama yeri geldiği zaman acımasız, öfkeli kişileri anlamak zordur.