Her Öğretmen Bir Yüreğe Dokunsa...

Altı yedi yıl aradan sonra ilk defa bugün sınav görevi aldım. Ve görevli olduğum  o güzelim okulun yenicecik sıralarının her birinde öğrencilerin hayallerinin izlerini gördüm. Yazık dedim, o çocuklara değil bize yazık dedim. Onlara hiç bir şey öğretememeninin acısı altında ezildim kaldım. Demek ki yüreklere dokunamadık hiç. Biz nerede hata yaptık. Ne oldu bize....

Biz eğitim işini bir yana bırakıp, sadece öğretim işine yöneltildik. Müfredat içinde boğuşurken, gülen gözlerdeki açlığı göremedik. Istedik ki, kendi kalıplarımızda yetişsinler, oysa onların kalıpları bize şekil verecek kadar güçlüydü, bunu da göremedik.
Yüreğe dokunmak, onları mutlu etmekden de geçer. Düşündük mü ne yapmaktan hoşlanır bu çocuklar, ne mutlu eder onları. Sınavda alacakları yüksek notlar mı, yoksa minik ellerini tuttup yalnız değilsin, senin için burdayım, tutumu mu?

Yazacak çok şey var...

Sorguluyorum.

"Eğitim, çocuğu sevmekle başlar." Bariz bir ifade gibi görünebilir, ama o kadar önemli ve doğru ki... Örneğin bebeklikte anne sevgisinin ileri yaşta IQ skorunu arttırdığını biliyor muydunuz? Sevginin okul başarısına etkisi ile ilgili birçok bilimsel araştırma var. Hepsi aynı sonuca varıyor: Eğitim, sevgiyle başlıyor.

Eski öğrencilerimden biri mezun olduktan birkaç yıl sonra yanıma gelip ellerimi öptükten sonra :Bize yaşattığınız çocukluğumuz için teşekkür ederim  öğretmenim    demişti bu beni çok mutlu etti .Bu yıl güzel liselere yerleşmişler mutluyum

İyi ki öğretmenim diyorum...
Diyorum çünkü;
Sorgulayan, düşünen, aklını kullanan bireyler yetiştirmeye,
Adaletli olmanın, hakkın yanında yer almanın en büyük erdemlerden biri olduğunun altını çizmeye,
Hiçbir güçlük karşısında yılmadan, sabır ve metanet göstermenin gerekliliğini anlatmaya,
Nefret dili yerine, sevgi dilini kullanmaya-kullandırtmaya,
Cehalet yüzünden kan akmasın diye mürekkep akıtmaya,
Devam edeceğim.

Biz eğitim işini bir yana bırakıp, sadece öğretim işine yöneltildik. Müfredat içinde boğuşurken, gülen gözlerdeki açlığı göremedik. Istedik ki, kendi kalıplarımızda yetişsinler, oysa onların kalıpları bize şekil verecek kadar güçlüydü, bunu da göremedik.
Yüreğe dokunmak, onları mutlu etmekden de geçer. Düşündük mü ne yapmaktan hoşlanır bu çocuklar, ne mutlu eder onları. Sınavda alacakları yüksek notlar mı, yoksa minik ellerini tuttup yalnız değilsin, senin için burdayım, tutumu mu?

Yazacak çok şey var...

Sorguluyorum.

Ellerinden değil, kalplerinden tuttuğumuzda,
Kulaklarına değil, kalplerine seslendiğimizde,
Sınıfın duvarları içine değil, dışarı taşıdığımızda 
Olmuş demektir.