Her Öğretmen Bir Yüreğe Dokunsa...

Hocam böyle karamsar bir cümle? Aydinlatin lütfen !

Önü ve arkası olmayan bir cümle kurdum.
Olasılık diyelim.
-Bazen sıradanlaştırdığımız davranışlarımızı değiştirmeli...

-Bazen gülen yüzün yerine onay çizgisi çekmeli...

-Bazen yıldız yerine bulut gibi değişik heyecan oluşturacak şekiller yapmalı.

-Bazen sınıfta var olduğunuzu yaşamalı öğrenciler.

-Bazen sıradışı sevinçler yaşatmalı çocuklara...

-Çocuklar evden geldği gibi geri dönmemeli.

-Bir kelime bile olsa, bir sevinç bile olsa onunla dönmeli.
...

...Hep anlatırız ya...Peygamber Efendimizin Güzel Bir Sözünü...
"İki günü eşit olan ziyandadır"

-Her çocuğu kendi çocuğumuz gibi değerli bilmeli.

-Her anne için ve baba için -durumu ne olura olsun- çocuğunun değerinin paha biçilmez olduğunu yaşamalı.

-Her an ve her zaman heyecanımızı yitirmeden devam etmeli.

...Eğitimci olmak tüm diğer işlerin 10 metre ilerisinde ve önündedir... Eğer bu bilinçte değilsek çok söze gerek yok.

...

Bu ilkeleri hepimiz uyguluyoruz. Buna asla şüphemiz yok.

Hatta eğitimhane de bu satırları okuyorsak belki bunları paylaşmaya da gerek yok.

Bu alana uğramak ve "acaba diğer meslektaşlarım neler yapıyor" demek birçok olayın çözümü zaten.

...Bu bağlamda zaten ben bunları yapıyorum diyen çok değerli eğitimcileri birkez daha alkışlamak gerek...

Kimbilir...
Atılan bir tohum tutar ve belki de, bir gün yemyeşil diyarlarda ne güzellikleri görür, ne güzellikleri yaşar ve " güzel'i" yazarız. Olur mu, olur...

Her egitimcinin izlemesi gereken bir film
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

5. sınıfa giden ama okumaya bir türlü geçemeyen bir arkadaşımın oğluna kaç zamandır eğitim veriyorum. Epey bir yol kat ettik. Benim için de önemli bir tecrübe oluyor.

Çocuk biraz geç kavrıyor ve bir miktarda konuşma problemi yaşıyor o kadar. Hafızası iyi sayılır görselle desteklenen kelime ve cümleleri unutmuyor. Çocukta gözlemlediğim şeyler ise başlıca; okumaya karşı geliştirdiği olumsuz düşünceler, öz güvensizlik, kaçınma, utanma ve öğrenilmiş çaresizlik. Çünkü ailesi başta olmak üzere okuyamaz dendikçe çocukta okuyamam düşüncesi pekişiyor.

Öncelikler bu duyguyu aşması için yardımcı oldum  basit kelimelerle cümleler yaptırdım ona ben yapabiliyorum duygunu kazansın diye. Babasının yanında okuttum başta utandı çekindi, ama okudukça güveni gelmeye başladı. Onun için büyük adımlardı bunlar, ilk önce tereddütle yaptı tabii. Şimdi gayet iyi cümleler yazabiliyor. Eğer okumaya geçirebilirsem çok mutlu olacağım.

Öğrencimde gözlemlediğim en önemli problem okumaya karşı geliştirdiği olumsuz duygular, yetersizlik ve yapamam ön yargısı. Buna ailesi, okulu ve çevresi  neden olmuş. Hep bu ön yargıyla bugüne kadar gelmiş. Öncelikle bu ön yargıları kırmakla işe başladım, yapabileceğine inandırdım, gerisi gelecektir inşallah.

Not: Henüz yolun başındayız. Bana tavsiyesi olan, tecrübesini paylaşmak, katkıda bulunmak isteyenlere şimdiden teşekkür ediyorum.

Çalışmaya başladığımız tarih, burada yazdığım mesaja bakarsak 01 Şubat 2015 a takabül ediyor, yani bir ayı doldurduk. Çok yol kat ettik diyebilirim.

Her Öğretmen Bir Yüreğe Dokunsa... konumuzun başlığında belirtilen şeyi gerçekleştirdik galiba.

Öncelikle çocuğun öz güveni yerine geldi, yapamam okuyamam duygusunu aştı, utangaçlık v.b kısıtlayıcı yönlerini de düzelttik. Babasının deyimiyle; çocuktaki gelişim, bakımsız kalan bir ağacın düzgün bir budamadan geçirilmesi, toprağının çapalanması ve sulanması şeklinde oldu.

Çalışmaya başladığımız tarih, burada yazdığım mesaja bakarsak 01 Şubat 2015 a takabül ediyor, yani bir ayı doldurduk. Çok yol kat ettik diyebilirim.

Her Öğretmen Bir Yüreğe Dokunsa... konumuzun başlığında belirtilen şeyi gerçekleştirdik galiba.

Öncelikle çocuğun öz güveni yerine geldi, yapamam okuyamam duygusunu aştı, utangaçlık v.b kısıtlayıcı yönlerini de düzelttik. Babasının deyimiyle; çocuktaki gelişim, bakımsız kalan bir ağacın düzgün bir budamadan geçirilmesi, toprağının çapalanması ve sulanması şeklinde oldu.

Tebrikler öğretmenim.
Zaman ilerledikçe dokunulan yürekler artacak.
Tüm zamanlar da kolylıklar.

Tebrik ederim hocam. Allah yemeklerimizi yemez. Yüreğimize sağlık.

Çalýþmaya baþladýðýmýz tarih, burada yazdýðým mesaja bakarsak 01 Þubat 2015 a takabül ediyor, yani bir ayý doldurduk. Çok yol kat ettik diyebilirim.

Her Öðretmen Bir Yüreðe Dokunsa... konumuzun baþlýðýnda belirtilen þeyi gerçekleþtirdik galiba.

Öncelikle çocuðun öz güveni yerine geldi, yapamam okuyamam duygusunu aþtý, utangaçlýk v.b kýsýtlayýcý yönlerini de düzelttik. Babasýnýn deyimiyle; çocuktaki geliþim, bakýmsýz kalan bir aðacýn düzgün bir budamadan geçirilmesi, topraðýnýn çapalanmasý ve sulanmasý þeklinde oldu.

Hergün bu sayfaya bakmadan edemiyorum. Çalışan, önemseyen ve duyarlı arkadaşların görüşleri yüreğime şu serpiyor.

Önü ve arkasý olmayan bir cümle kurdum.
Olasýlýk diyelim.
-Bazen sýradanlaþtýrdýðýmýz davranýþlarýmýzý deðiþtirmeli...

-Bazen gülen yüzün yerine onay çizgisi çekmeli...

-Bazen yýldýz yerine bulut gibi deðiþik heyecan oluþturacak þekiller yapmalý.

-Bazen sýnýfta var olduðunuzu yaþamalý öðrenciler.

-Bazen sýradýþý sevinçler yaþatmalý çocuklara...

-Çocuklar evden geldði gibi geri dönmemeli.

-Bir kelime bile olsa, bir sevinç bile olsa onunla dönmeli.
...

Vicdan, merhamet eder.

Bir çocuğun yüzündeki tebessümün sebebi olduğunuzu bilmek, ibadetlerin en güzelidir.

O tebessumu görmek.için bugün ne kadar yüreğim tükendi anlatamam.

O tebessumu görmek.için bugün ne kadar yüreğim tükendi anlatamam.

Emeğinize yüreğinize sağlık öğretmenim sizler sayesinde o yürekler gelecekte pırıl pırıl ışıl ışıl olacaklar ...
Bedeninizden sağlık, ruhunuzdan huzur, kalbinizden neşe ve sevgi eksik olmasın Allah razı olsun sizlerden...

Sevgi; Kusur gören gözü kapatır, Güzellik gören gözü açar..!
Seveceksen öylece sev..!
Ne kusursuz insan ara, Ne de insanda kusur..!
~Hz. Mevlana~

 Ne güzel demiş.

    Ortaokula başlayacağım sene 15 yaşındaki ağabeyim ile kayıt olmaya gittim.Bizi öyle gören müdür yardımcısı ağabeyime "senden veli nasıl olur?Onun velisi benim" dedi ağabeyime, Galip öğretmenim.
     3. sınıfta parasız yatılılık sınavına elimden tutup götürmüştü ailemin bile haberi olmadan Halil öğretmenim.
    Lisede veremediğim matematik dersi için bir hafta bir labatuvarda sadece babasının ruhuna  yasin okuma karşılığında ders vermişti İsmail öğretmenim.
    Çocuğumun hastalığı uzun sürünce baş edemeyeceğimi düşünüp istifa dilekçemi yırtarak, "kadınların çalışma hayatından çıkmasını istemem, bu günler geçecek" diyerek kabul etmeyen Zehra öğretmenim.
   Her birisi bende birer iz bıraktı.Hepsini minnetle anıyorum. Ben de şimdi öğrencilerimin gözlerine bakarak bir fark yaratmaya çalışıyorum, hem öğrencilerimde hem de velilerimde.Umarım yüreklerine dokunabiliyorumdur.