İlk Öğretmenlik Yaptığınız Yerden Hangi Anılarla Ayrıldınız?

Ben 1985/1986 Öretim yılında vekil öğretmen olarak çalıştığım köyü unutamıyorum.Orası benim 8 ayda kanıma işlemiş.Sonra sonra anladım.

Şuan ilk atandığım yerde görev yapmaya devam ettiğim için heybeme mutlu anıları depolamaya başladım 

Umarım,ayrılırken de hep gülümseten anılarım bana eşlik eder...

Ben görev yaptığım yerden ayrılmadım ama diğer öğretmenlerin beni yadsımaması,bilgi ve becerilerini benim gibi stajer öğretmenlere aktarması beni son derece mutlu etti.Bu sene tayin istedim.Görev yaptığım okuldaki kazanımları,dostluğu,arkadaşlığı,bilgi paylaşımını hiç unutmayacağım.

2 yaşındaki kızımın kapı ve pencerenin aralıklı olan yerlerinden giren kocaman böcekleri(korku filmi gibi değil mi)' anne böbü' diyerek  hiç korkmadan terlikle peşinden koşarak öldürmeye çalışmasını hiç unutmuyorum.

23 nisanda imkansızlıklar içerisinde o kadar güzel bir bayram kutlamıştık ki hiç unutamam

Valla daha ilk öğretmenlik yaptığım yerdeyim çünkü bu benim 2. yılım daha yeniyim yani bu eğitim yolunda....Ama vekil öğretmenlik yaptım İzmir'in Bergama ilçesinde ordaki öğrencilerimin arabanın arkasından bizi bırakma öğretmenim diye ağlayarak koşmalarını,ve gözü yaşlı olarak ordan ayrılışımı unutamıyorum ve ilşk öğrencilerim olarak onları sayıyorum ve onları çok özledim (((

ben de hala ilk çalıştıgım yerdeyim.
Çocuklarımı çok seviyorum ilk göz ağrım onlar..
Bu yıl mezun olacaklar.
Sınıfta öyle güzel şeyler yaşıyoruz ki..

Ben ilk görev yaptığım yerden gerçekten çok güzel anılarla ayrıldığımı düşünüyorum.İlk göz ağrılarımı halen unutabilmiş değilim.Hem çalışkanlıkları hem terbiyeleri ile beni çok etkilemişlerdi.4 ve 5 sınıf öğrencileri idiler.Görev yaparken ''Bir köy yerinde böyle öğrencilerle ,hemde ilk yılımda karşılaşmış olmam benim içinde büyük şanstı'' diye hep sevinmişimdir.Hiç unutamadığım iki anımı sizlerle de paylaşmak isterim.
İlkinde , çalışkan ve terbiyeli olarak düşünüp  başkan diye seçtiğim bir öğrencimin sıranın altına eğildiğini gördüm.Derste başka işlerle ilgilendiğini zannedip tam azarlamayı düşünürken ne yaptığını sorduğumda :
-Nezle olmuşum öğretmenim size karşı burnumu temizlemeyi uygun görmediğim için  sıranın altına eğilip mendilimle temizlik yapmak istedim.''demesini hala unutamıyorum.
İkincisi ise beni hala derinden yaralamaya devam eden bir anı. İlçede okullar arası bilgi yarışması düzenlendi.Bizde okul olarak katılacağız.Tüm imkanlarımızla çalışıyoruz. Ancak birleştirilmiş sınıf olmamız sebebiyle o yıl 4. sınıf üniteleri işleniyor.Bizimkiler derslerde gördüğümüz konularda çok iyiler.Fakat 5. sınıf konularında eksiklerimiz çok.Onlarıda cumartesi , pazar  veya ders çıkışlarında tamamlamaya çalışıyorduk. Bende yeni öğretmen olduğum için bazı konularda kendimi yetersiz hissediyordum. Tam yarışmaya gideceğimiz gün bir arkadaştan yardım istedim ve o da  bizim sınıfa bazı konuları anlattı.İki konuda takıldı bana sordu doğrusunu.Bende tam hatırlamıyorum hocam deyince .Kendisi ağırlıklı olarak tahmin ettiği cevapları öğrencilerime öğretti.Biz hep birlikte yarışmaya gittik.Yarışma başladı , Türkçe ve matematikte bizim okul süper gidiyor. Türkçeden bir soru kaçırdılar o kadar. En yakın okula 3 soru fark attık.Sosyal Bilgilerden ilk soruda tamam. İkinci soru arkadaşın emin olamayıp tahmini öğrettiği soru olmasın mı? Bir öğrencim ayağa kalkıp bunuda biliyoruz der gibisine bir oley çekti .  Ancak cevap şıklarında arkadaşın öğrettiği şıkkın olmadığını duyunca bir yıkılışı vardı kiiiii inanın hala gözlerimin önünde.

İlk görev yerlerinde olan arkadaşlar,inanın mutsuz bile olsanız şu anda, ölene kadar hep iyi hatırlayacaksınız ilk görev yerinizi.Gittiğimde okul yoktu.Yıl 1985-1986.Ev gösterdiler 1 km ötede.Harabe bi yer vardı.Eski mescitmiş.Eşyam 1.5 saatte 2 katırla gitti yayan.Eski mescit ha yıkıldı ha yıkılacak.Tahta yok.Sıra yok.Dolap yok.Eski bi samanlığı söktük.Sıra yaptık.Tahta yaptık.Dolap yaptık.Tahataya boya yok.Bezir yağının içine kömürü karıştırıp boya yaptık.Sürdük kurudu.15 cm lik tahtada tepeşiri çekiyosun.Ek yerine geldimi çat kırılıyo.Küçücük 2 tane cam.Tuvalet camı gibi.21 öğrenci.40 dakika öteden gelen öğrencilerim vardı.Bu gün orda 8 yıllık bir okul var.O tarihte benim 5.sınıfımda olan 2 öğrencim bu gün oukdu.Adamoldu ve köylerine sahip çıkıyorlar.Habide benden öncesinin dökümanıda yok.Okulu 15 günde faaliyete soktuk.Çok güzel bir 23 Nisan yapyık o sene.Elektri,telefon,televizyon yok.Kurtlar köye iner.Millet kapı dışarı çıkamaz kar yağdımı.40 dakka ilerden gelen öğrecilerim,yarım metre karda yanlarında 4,5 tüfekli ile tam mevcut gelirlerdi.BU gün bir karış kar yağdımı okulun yanındaki çocuk gelmiyor okula.O çocukların idare lambasıyla bir odada iki dizlerinin üzerinde ders çalışmalarını unutamam.Masa nerde.Heeeeeeey gidi günler.Bu gün herşey var ama tat yok tat.Tadını çıkartın arkadaşlar.Nefret bile etseniz arıycaksınız yemin ederim.

kura çekiminde tanıştığım arkadaşla göreve başladık ve eşyalarımızı köyde kiraladığımız bir eve yarleştirdik. Köy ,Uludağ'ın eteklerinde. Akşam olunca hava soğudu. Biz yorulmuşuz.Erkenden yattık. Bu gece bir ara kapı çalındı. Hemen arkadaşımı uyandıdım. Birlikte kimo diye seslendik. Ev sahibimiz(yaşlı bir nine) benim, üşümüşsünüzdür size yorgan getirdim dedi. Teşekkür ettik ,Yorganımız var dedik gönderdik. 1 saat sonra tekrar kapı çalındı. Kimo dedim. Yine ev sahibi .Tutturdu yorgan getirdim alın bunu diye. Kapıyı açıp anlattım tekrar yorganımızın olduğunu. O zaman bu yorganı yukarı çıkar dedi. Ben taşıyamıyorum dedi. Tamam dedim ,yorganı çıkardım. Tutturdu sen üşümüşsündür, sobam da yanıyor gel ısın diye. TAmam dedim, giridim 5 dakika kadar ısındım. Ben gidiyim dedim Ihlamur kaynattım içelim dedi. Ama ben bir taraftan da korkuyorum. Kadını tanımam etmem, gece yarısı bir türlü bırakmadı peşimiizi. hayır desem de dinletemedim.bu bardaklar pistir.SEn bunlarla çay içmezsin diyerek bana bir bardak yıkattı. Çayı şekersiz içiyorum dedim. Niye şeker pistir diye mi içmiyosun dedi. Anlatmaya çalıştım,anlamadı. Sırf kırılmasın diye bir de çayıma şeker attım.Evin tarafında saat vardı.Fakat çalışan saat yok. Saatin kaç olduğunu merak ediyorum. yorgunum, uykusuzum, gidip yatmak istiyorum. Ama nine bırakmıyor bir türlü. Saatler neden çalışmıyor ,şunları bir ayarlasana dedi.Pil yok, pil olsada benim de saatten haberim yok. Ezan okundu mu,diye sordu. Bilmiyorum ,duymadım dedim. Az sonra ezan okundu.Ben gidip hazırlanayım dedim.Sonunda kurtuldum. Eve gidip kahvaltı hazırladım ve arkadaşıı da kaldırdım. Hazırlanıp okula gittik.
O geceyi bir türlü unutamıyorum.Yorgun, uykusuz bir şekilde ilk dersime girdim.

  çamurunu,kışını,lojmanını,su taşıma bidonumu...vb.Ama  o kadar yokluklar içinde yaşayıp büyük sıkıntılar yaşadığım o yer benim ilk gözağrım olarak kalacak.HER YERİ UNUTSAM ORAYI UNUTAMAYACAĞIM.

2 ay oldu ilk görevim şimdi bazen dert yanıyorum. yıllar sonra özleyeceğim demi?

bende bi kasabada görev yapıyorum ve hergün birbirinden güzel geçiyor.burdaki öğretmenleri ve ilk çocuklarımı asla unutmam mümkün değil..

Ben 2000 - 2004 yılları arası Erzurum iliTekman ilçesi Toptepe Köyü ilköğretim okulunda görev yaptım. 2002 yılında 8 ay askere gittim. Askerdeyken kendi memeleketimden çok görev yaptığım yeri ve öğrencilerimi özlediğimi fark ettim. köy ilçeye 35 ile 180 km uzajklıktaydı.  yılda hiç olmazsa 3 ay yolu kapanıyordu, Elektrik kesintisinin ve Telefon kesintisinin ise haddi hesabi yoktu. su yoktu filan ,,,,,, işte  klasik bölgesel zorluklar. Tayin isterken çok istekliydik belkide zorluklardan usanmıştık veya bizimle aynı derecedeki öğretmenlerin bizim çektiğimiz güçlükleri hiç çekmediğini, hiç yaşamadığını gördükçe....... o anki durumu tam olarak bilemiyorum ama aradan 3 yıl geçti hala oraları, öğrencilerimi, o çileli günleri özlüyorum. Kışın bayram dönüşü yollar kapaıydı biz 3 öğretmen karanlığa kaldık kurtlara yem olma korkusuyla 3 saat diz boyu karda yürüyerek köye ulaşabilmiştik.

ilk görev yaptığı yerin insan için özel bir yeri olduğu kanaatindeyim. Çekilen  zorluklar zamanla güzel birer anı haline geliyor..... ...