bugün sınıfımın en iyi öğrencilerinden biri tüberküloz olmuş annesi raporunu getirince söyledi üstelik bir de sıkıntıdan saç kıran olmuş . çok ama çok üzüldüm . annesi çok üzerine gittiğini biran önce okusun diye çok çalıştırdığını söyledi . bu çocukları okutmak için hem onları hem kendimizi yıpratıyoruz 7 yaşındaki çocukların çektiği sıkıntıya bakın. bugün ödevlerini iyice azalttım .ne yapayım her şey olduğu kadar
Hocam öncelikle geçmiş olsun.Öğrencinize üzüldüm.
Üzücü olan bir diğer şey ise bahsetmiş olduğunuz, öğrencilere yüklediğimiz ve kendimizi boğazımza kadar içine batırdığımız stres.
O kadar çok ileri görüşlüyüz ki,alışkanlıkları şimdiden kazanmalı diye 1. sınıf öğrencisine sayfalarca ödev veriyoruz.Öğrencileri daha ufacıkken dersanelere yönlendiriyoruz, özel ders almalı diyoruz. Bugün en az 100 soru çözmelisin, diye uyarılarda bulunuyoruz. Diyoruz da diyoruz.
Peki bu çocuklar ne zaman çocuk olacaklar da çocukluklarını yaşayacaklar. Paylaşmayı,sevgiyi,sosyalleşmeyi,dostluğu ne zaman öğrenecekler. Ne zaman spor yapacaklar. Oysaki daha bir kaç ay önce olimpiyatlarda neden başarısız olduk diye tartışıyorduk. Gerçi onu da unuttuk da.
Ama şu da bir gerçek ki, ortada bir yarış var. Yarışın kuralları da açık.Sınava girecek,ezberleyecek,dersaneye gidecek,özel ders alacak,okuldaki kurslara katılacak,evde saatlerce ders çalışılacak.
Sonuç olarak ruhen ve bedenen sağlıksız bireyler yetişecek.
