konuk35 hocam benim hiperaktif aynı zamanda epilepsi hastası bir öğrencim var.geçen sene 1.sınıftaydı bu sene 2.sınıfta.geçen sene pek gelmedi okula aralıklı geldi.bu sene hiperaktifliği ilaçla tedavi ediliyor.hiperaktifliği bu sene çok düzeldi.ancak hala dikkat eksikliği var dikkatini toplayamıyor. hala okuma yazmada e ve l seslerindeyiz.en son el eleyi verdim ama karıştırıyor.bu öğrencim için bir tavsiyeniz olabilir mi??
Öğretmenim gerçekten zor bir durum. İkinci yılında da aynı tutumu sergilemesi; biraz da rölünü kanıksamış sanırım. Bu durumdaki çocuklar gerçekten çok hassas olur. Ailenin de ilgi derecesine bağlı olarak çoğumuzun kolay kolay anlayamacağı davranışlar geliştirebiliyorlar. Bu özel durumuna karşı ailesinin tutumu neyse, sizinde ona iş yaptırtmak, çalışmasını sağlama başarınız o oranda olur öğretmenim.
Daha kestirmeden söylemek gerekirse ''ben böyleyim, dokunmayın bana'' tarzını bir rol olarak da sürdürüyor olabilir. Ramlık bir durum (gerçek bir öğrenme güçlüğü) yoksa, hiperaktif olması öğrenmesine engel değil ki. Bu rolünü oynamasına neden olan, olanaklı hale getiren sebepleri (hiperaktifliği dışında) aile tutumu, yaklaşımı v.b sebepleri öğrenirseniz belki durum değişebilir.
Birgün bile hasta iken bir çocuk, gördüğü aşırı ilginin devamı için hastalık halini sürdürmeyi alışkanlık (çünkü karşılığı var) haline malesef getirebiliyor. Bu vb. etkenleri farkederseniz, aile ile ölçülü tutum (korumacı değil) konusunda bazı girişimlerinizin sonucu etkili olursa, çocuğun bu red etme (rahatını bozmama) pozisyonunu değiştirmeniz mümkün.
Bununla birlikte ''öğrenirsen de kendin için, öğrenmesen de...) noktasına getirilmesi, ikna olması lazım ki, bunu gerçekten hissetmesi lazım.
Öğrenmeye karşı merak ve istek bu noktaya gelmesini kolay yoldan sağlayabilir. Öncelikle kendisinin istemeyi öğrenmesi lazım. Neden hep ''red'' buna sebep etkenleri bulmanız (aile tutumu, çocuğun edindiği alışkanlıklar v.s) güzel bir başlangıç noktası olur kanımca.
Kuyuya düşen çıkmak istiyorsa (ki aslında bu yaşamsal bir iç güdüdür), biraz da kendi çabası (ipe sarılması en azından...) şart. Normal bir çocukta bile bu iç güdü bazen tamamen yok olmuş görüntüsü almamızın en önemli etkenlerinden biri yanlış tutum ve eğitim malesef. Öyleyse çocuğun, o kaybettiği özelliğini biraz da kaynağında aramak ve yerine doğrusunu koymak lazım. Çünkü normal iken kavramayı red etmek nasıl ki ''öğrenilmiş'' ise, değiştirilebilir de. Çocuğumuzun öğrenmeye karşı doğru tutum geliştirmesi için aile desteği de şart...
İnşallah o başlangıç noktasını bulursunuz öğretmenim.