Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Karanlığın içinden
Bir ışık doğar belki!
Sabah olmadan
Aydınlatır benliğimi...

karanlığa boğulmuş günleri,
apaydınlık gecelere bağlayanlara...
ölenlere değil de,
doğanlara ağlayanlara...
bildiği cevaplara,
sorular arayanlara...
konuşarak susup,
susarak konuşanlara...
imkânsızlık haraç mezat satılırken,
imkânı; bir pula sayanlara...
koskocaman dünyada,
dünyadan büyük yürek taşıyanlara...
olanlara/ olmayanlara/
ne yaparsa yapsın olduramayanlara...
ağustos ayazını
zemheri sıcağıyla karşılayanlara...
herkesi " herkes" bilip,
kendini bilip/ tanıyanlara...
çocukluklarından " bin selâm..."
yaşlılıklarından " bin teşekkür..."

biz ki akşam ile ilmik ilmik dolaşık
gül sarı safran çiçeğine yengi
nerde beklemek varsa orda
özlem sana ayan beyan
bir sonraki eylül'de .."

Şairler hissizliğe ,  şiirler rüzgara kapıldı
Umuttan bahsediyorsun umutsuzluğu örnek göstererek
Ve  sonra yorgunum diyorsun , ayrıntılarda kendini arayan insanlar gibi

Gitmedim sandılar beni,
Gelmedim sandılar sana.
Oysa ben hep sana geldim,
Kendime gelemedim...

Eller vardı
Açılmasını bilen
Göz yaşını silen.
Öpülesi eller.
Çalışanhelale alışan
Duada yarışan eller.
Paylaşmaya can atan
Kardeşine  destek
Hainliğe köstek
Yoruldukça yüreğe giden
Soludukça serinleyen
Kalem tutan
Alkış yapan
Yürekle hareket eden
Ana eli ,yar eli
Bu ellere
Allah ağrı sızı göstermesin
 Demeli..

Dün gece,
Seni gördüm düşümde.
Buğulu bir camın ötesinde.
Bakıyordun,susuyordun,
Konuşur gibi gözlerinle.
Bir tanem gitme ,
Ne acılar yaşadık ikimiz de
Yılmadık, yıkılmadık,
Dimdik ayaktayız bugün de.
Tuz buz olsun
Camlar, camekanlar.
Kalmasın engel aramızda
Mazide kalsın çıkmaz sokaklar
Gülümseyelim
Canımız yanmadan

Mendiller değiştikçe Aşklar da değişti.

Hayat bana şanssız
Ben hayatta şanssız
Bir kere gün yüzü görmedik
Allah uçak kazası vermesin

Gülüşün düşmüş eylüle
Ve içimde bi eylül havası
Kozalağından düşer gibi
Heybemde koca bi mazi
İyimserlikten israf olmuş ömür
Muhtemelen….
Buralarda huzur denize atılmış

ben uçuyorum diye;
"mavi" gökyüzü...
ben yüzüyorum diye;
" mavi" denizler...

Bu gün hazan; sonbahar
Bitmeyen sevdalara gelmiştir bahar.
Ayların rüzgarı silemezken kaderi
Bir çırpıda götürdü
Mevsimin hası; devi.
Yağmur tanesi kadar bereket artar
Sevgiye susamışlar toprağa akar.
Şemsiye tutmaz bereket bolluk diye
Ne güzel şeydir Sevgili'den hediye.
Sarıverir kışında beyaz bir kefenle
Süsler bütün gönülleri çiçekler kadifenle.
Göçmen olup gidemez sürüdeki kuşlar
Ne umutlar doğurur yürekteki aşklar.
Yol O na çıkar,yolculuklar kutsal
Bir ömür döngüsünde hepsi  bize misal..

Gördüğüm düştü,
Gülüştü
Kulaklarımda çınlayan.
Ama hep senin sesin,
Parlayan gözlerin
Bulanık ve dağınık.
Duyduğum sesti,
Nefesti hissettiğim
Gerdanımda.
Ve beni benden alan,
Düşüncelerimin
Karanlık ve kuytu sokaklarında dolaştıran
Yokluğundu.
Saçımda dolaşan elindi,
Tenindi hissettiğim.
Çok zamandır beklediğim,
Varlığımın her hücresinde,
Ve her ayrıntıda gizlediğim
Sendin.
Yüreğimi ele geçiren
Ve hiç bırakmayan.
Bıraksa da
Hayalinden vazgeçemediğim

GECE  YOLCUSU

Her gece böyle, bir tren geçer geceden,
Üç yolcusu var, gittikleri yön bilinmez.
Belki her biri ayrı hülyalar içinden
Geçerler de, yaradandan  başkası  görmez.

İstasyondan ayrıldıkları an hemen de,
Aynı,  başlangıç; flu bir sabah mı  ki?
Sıkıştırmış acılı hülyalar cenderesinde,
Yol uzar acılarla birlikte cenderemde!..

Kapalı,çapraşık,anlaşılmaz ,koridor.
Çıkılacak yönü göremeden dönerim,
Ellerim,ayaklarım tutmazken; yüreğim kor!
Bu acıyla söndü,başlamadan ümitlerim….
                                             
                                      Hikmet   BAŞ

SON KURBAN

Bu sonbahar bildiğim hayal içinden,
Çıkarttığım hisler erguvani renk demetinden,
Mahzun bakışlar olmuş gaybın pelerini.
Sarmaktayken acımasızca bedenimi,
Ömrüm sararan yaprakların bahçesi!
Bu depreniş ruhumun giyotini.
Anlaşılan o ki: bu labirentten çıkış yok gibi?
Duygularım bilmiyorum bugün neden asi?
Biliyorum ki sabır ömrün en büyük erdemi!
Gecenin girift kaldırımlarında gezinirken;
Sırlı büyülü hayalin iksirini ararken,
Kaybolan ilk gençliğimin bahar bahçelerini,
Yüreğimin o en derin köşelerinde özlerken,
Birden bir fırtına sildi tüm hayallerimi
Bu acı bu anıt mezar hayatın imgesi.
İstediğim: benimde belki her insan gibi;
Yaşanası hayattan küçük sevinç demeti!
Belki her ömür bir parça acılı kare taşır,
Belki bir kısmın acıları sabırları taşırır.
Çile ,sabır ,isyan, dua  iç içe geçmiş hançeremde,
Zelzeleler şiddetini arttırarak artarda bedende
Yağmur olmuş ince ince hüzün taneleri düşerken,
Duyulmayan feryat asra dalalet edemeden,
Bitiyor ömrün şarkısı mahzun, son mısraı söylemeden!
Ne yazar, çekmişim bir kere daha hayata restimi!
Yazsın bildiği kadar bundan böyle istediğini!
Hangi maddi güç cezalandıracak asi bedenimi?
O beden ki asil mazinin içindeki yüreğin fenomeni
Bu ruhla fırlattığım bakışlar oldu ateşten izler,
Bu hale şahit bedendeki çehreler oldu sararmış benizler.
Asil yüreğimden kopan isyan sanki bir tufan;
Son kurban zamanın somut zerrelerinden akrep ve yelkovan!

                                                                  Hikmet  BAŞ