Nazım Hikmet Ran'ın Şiir Ve Sözleri

Sevmek ve sevilmek güzeldir sevebilirsen şunu sorucam; sen seversen mi güzel olur yoksa sevilirsen mi?

Ben bir bahçıvanım sen benim yedi yılda açan gülümsün.
Erişilmez oluşun yıldırmıyor beni,belki bilhassa bundan dolayı makbulsün.

Nazım Hikmet Ran

"Söylesene Vera, çocuklara sıkılan hangi kurşun kahpe değildir?"
Nazım Hikmet

"Önemli olan ‘zamana bırakmak’ değil, ‘zamanla bırakmamak’tır..” Şimdi bana, geçen o zamanın unutulmaz sancısı kalır..."

Nazım Hikmet Ran

...

Artık ben de sıkıldım güçlü görünmekten,
İçim düğüm düğümken başka düğümleri çözmekten...
Herkese yetişmekten ama hep kendime geç kalmaktan...
Eskiden olsa bir şekilde yakasından tutardım hayatın,
Ama şimdi tutunduğum her hayat elimde kalıyor...
Ya benim gücüm tükenmiş, ya da hayatın karşıma çıkardığı yürekler çok acımasız...
Haketmeyenler en konforlu kalplerde sefalarını sürerken,
Nedense ben hep iyi halden tahliye ediliyorum yüreklerden...

- NHR -

Son haddine gelen felaketlerin kendi zıtlarına dönerek bahtiyarlığa inkılap etmeleri lâzım...
 
Nazım Hikmet

SEVİYORUM SENİ
 
Seviyorum seni
 ekmeği tuza banıp yer gibi
 Geceleyin ateşler içinde uyanarak
 ağzımı dayayıp musluğa su içer gibi
 Ağır posta paketini
 neyin nesi belirsiz
 telaşlı, sevinçli, kuşkulu açar gibi

 Seviyorum seni
 denizi ilk defa uçakla geçer gibi
 İstanbul'da yumuşacık kararırken ortalık
 içimde kımıldayan birşeyler gibi
 Seviyorum seni
 Yaşıyoruz çok şükür der gibi.
 
~Nazım Hikmet Ran~

Kim bilir belki bu kadar sevmezdik birbirimizi uzaktan seyredemeseydik ruhunu birbirimizin.....
 
Nazım Hikmet RAN

Sebebi ne
 Seni bir bıçak yarası gibi hatırlamamın
 Sen böyle uzakken senin sesini duyup
 Yerimden fırlamamın sebebi ne?
 
Nazım Hikmet Ran


Hep aşktan Nazım Usta, Hep aşktan işte...

Ne kötüdür insanın aklıyla yüreği arasında çaresiz kalması.
Ne kötüdür ona an kadar yakın, bir asır kadar uzak olması!

O, bensizliği göze aldıysa,
Ben onsuzluktan bir şey kaybetmem... (N.Hikmet

Yeryüzüne tohum gibi saçmışım ölülerimi,
Kimi Odesa'da yatar, kimi İstanbul'da, Prag'da kimi.
En sevdiğim memleket yeryüzüdür.
Sıram gelince yeryüzüyle örtün beni.

DÜNYANIN EN TUHAF MAHLUKU

Akrep gibisin kardeşim,
korkak bir karanlık içindesin akrep gibi.
Serçe gibisin kardeşim,
serçenin telaşı içindesin.
Midye gibisin kardeşim,
midye gibi kapalı, rahat.
Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim.
Bir değil,
           beş değil,
                      yüz milyonlarlasın maalesef.
Koyun gibisin kardeşim,
gocuklu celep kaldırınca sopasını
sürüye katılıverirsin hemen
ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye.
Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,
hani şu derya içre olup
                            deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf.
Ve bu dünyada, bu zulüm
                                    senin sayende.
Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
                      kabahat senin,
                                     — demeğe de dilim varmıyor ama —
                      kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!
 

                                                                                                    1947

 

Nâzım Hikmet

[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]