Nazım Hikmet Ran'ın Şiir Ve Sözleri

21-1-924

Lambayı yakma, bırak,
sarı bir insan başı
düşmesin pencereden kara.
Kar yağıyor
karanlıklara.
Kar yağıyor
ve ben hatırlıyorum.
Kar...
Üflenen bir mum gibi söndü
koskocaman ışıklar..
Ve şehir
kör bir insan gibi kaldı
altında yağan karın.
Lambayı yakma, bırak!
Kalbe bir bıçak gibi giren hatıraların
dilsiz olduklarını anlıyorum.
Kar yağıyor
ve ben hatırlıyorum.



Nâzım HİKMET

.

DÜNYANIN EN TUHAF MAHLUKU

Akrep gibisin kardeşim,
korkak bir karanlık içindesin akrep gibi.
Serçe gibisin kardeşim,
serçenin telaşı içindesin.
Midye gibisin kardeşim,
midye gibi kapalı, rahat.
Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim.
Bir değil,
           beş değil,
                      yüz milyonlarlasın maalesef.
Koyun gibisin kardeşim,
gocuklu celep kaldırınca sopasını
sürüye katılıverirsin hemen
ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye.
Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,
hani şu derya içre olup
                            deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf.
Ve bu dünyada, bu zulüm
                                    senin sayende.
Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
                      kabahat senin,
                                     — demeğe de dilim varmıyor ama —
                      kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!
 

                                                                                                    1947

 

Dostlarım,
Çay olsun, demli olmasa da olur.
Siz olun, çay olmasa da olur...!

Nâzım Hikmet Ran

YÜRÜMEK...

yürümek;
yürümeyenleri arkasında boş sokaklar gibi bırakarak,
havaları boydan boya yarıp ikiye
karanlığın gözüne bakarak yürümek..

yürümek;
dost omuzbaşlarını omuzlarının yanında duyup,
kelleni orta yere
yüreğini yumruklarının içine koyup yürümek ..

yürümek;
yolunda pusuya yattıklarını,
arkadan çelme attıklarını bilerek yürümek ..

yürümek;
yürekten gülerekten yürümek ...

NAZIM HİKMET

Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme.
Bakış açım belli oldu yine.
Geride kalan, ardından bakar gidenlerin.
Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim.
Dağlara çarptım her esişimde.
Yollara küfrettim her gidişinde.

 

Fırtınalar koparıyor gözlerim, ve gözlerin aklıma mühür.
Özlemek ne demek?
En delisinden sonsuzundan, akla zarar deliye kár...

Nazım Hikmet

Mutlu olmak için büyük nedenlere gerek yok.
 Cebimde yetmiş beş kuruşum var, havada bahar..

 N.Hikmet Ran

ve benim,
birdenbire yüzünü değil, gözünü değil,
senin sesini göresim geldi..

N.Hikmet

Akşam nerde bitiyor nerde başlıyor şehir
Şehir nerde bitiyor sen nerde başlıyorsun
Ben nerde bitip nerde başlıyorum?
.
Nazım Hikmet Ran

Ne güzel şey hatırlamak seni :
ölüm ve zafer haberleri içinden,
hapiste
ve yaşım kırkı geçmiş iken...

Ne güzel şey hatırlamak seni :
bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin
ve saçlarında
vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının...
İçimde ikinci bir insan gibidir
                                            seni sevmek saadeti...
Parmakların ucunda kalan kokusu sardunya yaprağının,
güneşli bir rahatlık
ve etin daveti :
                    kıpkızıl çizgilerle bölünmüş
                                                             sıcak
                                                                koyu bir karanlık...

Ne güzel şey hatırlamak seni,
yazmak sana dair,
hapiste sırtüstü yatıp seni düşünmek :
filânca gün, falanca yerde söylediğin söz,
                                                        kendisi değil
                                                                   edasındaki dünya...

Ne güzel şey hatırlamak seni.
Sana tahtadan bir şeyler oymalıyım yine :
                                                            bir çekmece
                                                                        bir yüzük,
ve üç metre kadar ince ipekli dokumalıyım.
Ve hemen
             fırlayarak yerimden
penceremde demirlere yapışarak
hürriyetin sütbeyaz maviliğine
                                sana yazdıklarımı bağıra bağıra okumalıyım...

Ne güzel şey hatırlamak seni :
ölüm ve zafer haberleri içinden,
hapiste
ve yaşım kırkı geçmiş iken...
 

*MAVİ GÖZLÜ DEV, MİNNACIK KADIN*  *VE HANIMELLERİ*    *O mavi gözlü bir devdi.*  *Minnacık bir kadın sevdi.*  *Kadının hayali minnacık bir evdi,*  *                       bahçesinde ebruliii*  *                                 hanımeli*  *                                              açan bir ev.*
*Bir dev gibi seviyordu dev.*  *Ve elleri öyle büyük işler için*  *                          hazırlanmıştı ki devin,*  *yapamazdı yapısını,*  *                         çalamazdı kapısını*  *bahçesinde ebruliiii*  *                   hanımeli*  *                             açan evin.*
*O mavi gözlü bir devdi.*  *Minnacık bir kadın sevdi.*  *Mini minnacıktı kadın.*  *Rahata acıktı kadın*  *            yoruldu devin büyük yolunda.*  *Ve elveda! deyip mavi gözlü deve,*  *girdi zengin bir cücenin kolunda*  *           bahçesinde ebruliiii*  *                     hanımeli*  *                               açan eve.*
*Şimdi anlıyor ki mavi gözlü dev,*  *dev gibi sevgilere mezar bile olamaz:*  *bahçesinde ebruliiiii*  *                         hanımeli*  *                                   açan ev..* 

Hadi ansızın çık gel.
Beraber dağıtalım hüzünlerimizi;
Bir bardak çayın buğusunda ...
Nazım Hikmet

İçimde ikinci bir insan gibidir
Seni sevmek saadeti...