Nazım Hikmet Ran'ın Şiir Ve Sözleri

  el gibi ağır
ve yıldızlar gibi pırıl pırıl
kelimeler.
Kelimelerin geldiler bana,
yüreğinden, kafandan, etindendiler.
Kelimelerin getirdiler seni,
onlar : ana,
onlar : kadın
ve yoldaş olan...
Mahzundular, acıydılar, sevinçli, umutlu, kahramandılar,
kelimelerin insandılar... NAZIM HİKMET

Özlediğimi sanıyorlar, içip içip delirdiğimi hatta.
Ne özlemesi; Usulca kendimi sana asıp "ölüyorum" işte
kimse anlamıyor...!

GÜZ
Günler gitgide kısalıyor,
yağmurlar başlamak üzre.
Kapım ardına kadar açık bekledi seni.
Niye böyle geç kaldın?

Soframda yeşil biber, tuz, ekmek.
Testimde sana sakladığım şarabı
içtim yarıya kadar bir başıma
seni bekleyerek.
Niye böyle geç kaldın?

Fakat işte ballı meyveler
dallarında olgun, diri duruyor.
Koparılmadan düşeceklerdi toprağa
biraz daha gecikseydin eğer...

"Yani ..Sen elmayı seviyorsun diye elmanın da seni sevmesi gerekmez."

 Nazım Hikmet Ran

Aslında biz hiç kimseyi geride bırakmak istemezdik. Yükte ağır, sevgide hafif olmasalardı eğer. Yüklerine dahi razıydık ama onlar yüreğimizde kalmak yerine, tepemize çıkmayı tercih ettiler....

Bilir misin?
 Ne kötüdür insanın bildiğini anlatamaması..
 Kelimelerin hep yarım kalması.
 'Ben' deyip susması,
 'Sen' deyip ağlaması..
 
- Nazım Hikmet RAN

Ben diyorum ki ona: kül olayım kerem gibi yana yana.
ben yanmasam
sen yanmasan
biz yanmasak,
nasıl çıkar karanlıklar aydınlıga..

Nazım Hikmet Ran

 
 
 
 
 

GÖZLERİMİZ
şeffaf
temiz
damlalardır.
Her damlada
demire can veren dehamızın
bir küçücük
zerresi vardır..

Şeffaf
temiz
damlalarıyla gözlerimiz
bir umman içinde o kadar birleşti ki,
kaynıyan suda buzu
nasıl eritirsiniz,
işte biz de
birbirimizde
öyle kaybolduk.
Yükseldi gözlerimizin şaheseri
demire can veren dehayı bulduk.

Şeffaf
temiz
damlalarıyla gözlerimiz,
bir umman içinde birleşmeseydi eğer,
her zerre
dağılsaydı başka bir yere,
dinamolarla türbinleri çiftleştirerek,
çelik dağları suda kof bir kelek gibi döndüremezdik..
Ve gözlerimizi yakan
gecenin ateşini
şamasız kibrit gibi söndüremezdik..

1922

Nazım Hikmet Ran

 
 

Sende; ben, kutba giden bir geminin sergüzeştini,
Sende; ben, kumarbaz macerasını keşiflerin,
Sende uzaklığı,
Sende; ben, imkansızlığı seviyorum.

Güneşli bir ormana dalar gibi dalmak gözlerine
Ve kan ter içinde, aç ve öfkeli,
Ve bir avcı iştahıyla etini dişlemek senin.

Sende, ben, imkansızlığı seviyorum,
Fakat asla ümitsizliği değil...

(1948)
.

Nazım Hikmet Ran

Ben hem kendimden bahseden şiirler yazmak istiyorum,
hem bir tek insana, hem milyonlara seslenen şiirler.

Hem bir tek elmadan, hem süpürülen topraktan, hem
zindandan dönen insan ruhundan, hem kitlelerin
daha güzel günler için savaşından, hem bir tek
insanın sevda kederlerinden bahseden şiirler yazmak
istiyorum, hem ölüm korkusundan, hem ölümden korkmamaktan
bahseden şiirler yazmak istiyorum.

                                                                            Nâzım Hikmet

Bu sayfa sayesinde her gün bir kaç Nazım şiiri okuyorum ve elim değmişken bazen Cemal Süreya,bazen Melih Cevdet, Orhan Veli, Turgut Uyar, Bedri Rahmi, Edip Cansever...
Şiir ne güzel şey.
Paylaşımlar için hepinize çok teşekkür ederim.
İyi ki varsınız Nazım yürekli dostlar..

SEN
 
sen esirliğim ve hürriyetimsin,
 çıplak bir yaz gecesi gibi yanan etimsin,
 sen memleketimsin.

Sen ela gözlerinde yeşil hareler,
 sen büyük, güzel ve muzaffer
 ve ulaşıldıkça ulaşılmaz olan hasretimsin…
 Nazım Hikmet Ran

Kelebek misalidir aşk;
Anlamayana ömrü günlük,
Anlayana bir ömürlük!

          Nazım Hikmet RAN

Siz de iyi ki varsınız Özisa öğretmenim.. Nazım Hikmet anma sayfası vardı, ona da yılda bir kez yazılırdı.. Baktım Nazım Hikmet bir günde anlaşılacak bir şairimiz değil sayfa açtım, Nazım severler ve şiir severler sayfası oldu.. İyi ki aramızdasınız, okumadığımız şiirlerini görüyoruz okuyoruz sayenizde

  Yaşamayı ciddiye alacaksın,
yani o derecede, öylesine ki,
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut kocaman gözlüklerin,
beyaz gömleğinle bir laboratuarda
insanlar için ölebileceksin,
hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,
hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
hem de en güzel en gerçek şeyin
yaşamak olduğunu bildiğin halde.

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
yaşamak yanı ağır bastığından.
         Nazım Hikmet Ran

Ben diyorum ki ona: kül olayım kerem gibi yana yana.
ben yanmasam
sen yanmasan
biz yanmasak,
nasıl çıkar karanlıklar aydınlıga..

Nazım Hikmet Ran

Bugün pazar.
Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.
Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün
bu kadar benden uzak
bu kadar mavi
bu kadar geniş olduğuna şaşarak
kimildamadan durdum.
Sonra saygiyla toprağa oturdum,
dayadım sırtımı duvara.
Bu anda ne düşmek dalgalara,
bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım.
Toprak, güneş ve ben...
Bahtiyarim...



Nazım Hikmet Ran