milli ruhla sahaya çıkıp, bunu namus meselesi gibi görüp oynayan bir milli takım vardı eskiden. Şimdi ne kadar prim o kadar oyun gözüyle bakan, 11 adam. Bu milli takım değil. Artık milli (?) maçları izlemiyorum. Dünya 3.sü olduğumuz dönemden sonra tek bir başarı yok. Olimpiyat şampiyonu sporcular ödül yönetmeliğine göre ödül alırken, afedersiniz hiçbir halt beceremeyen milli (?) futbolcular tonlarca para alıyor, havalarından, şımarıklıklarından geçilmiyor.
Temsil rolünü üstlenen sporcuların sorumluluklarından ziyade menfaatlerini ve çıkarlarını ön planda tutmaları kadar, bir araç olması gerekirken amaca dönüştürülüp bir spor müsabakasını vatan ve namus meselesi yapmak bana göre yanlıştır.
Kasığımdaki rahatsızlık nedeniyle 2 yıl önce sahalara veda ettim
Dün akşam kendi okulum ve komşu okul öğretmenlerinin halı saha maçını izlemeye gittim. Maçın ortasına doğru kemik sesleri gelmeye başladı. Dedim noluyor, bu arkadaşlar 2 gün sonra seminere gidecek, çoluk çocuk sahibi nedir bu şiddet. Beraber izlediğim arkadaş dedi ki hocam galibiyet sayısı 3-3 ve kim yenerse ertesi gün iyi dalga geçecek bu nedenle böyle hırs yapıyorlar.
Dedim hırs tamam da alt tarafı bir maç ve eğlence... Kazanan sevinecek dalga geçecek, kaybeden üzülecek o kadar. Ertesi gün yine hayat, dostluklar devam edecek bir sonraki macta belki diğer takım galip gelecek...
Velhasılı öğretmen arkadaşlarım bile basit bir spor müsabakasını eğlence aracı olmaktan cok, başka hırslarının amacı yapıyorsa spor kültürümüzde ciddi anlamda sorun var demektir.
