Sevdiğimiz Şiirler

         h.n.a.

SANA GİDEN YOLLAR KAPALI..

Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni

Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi

Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini

Sen Bayan Nihayet, sen ölümüm kalımım
Ben artık adam olmam bu derde düşeli

Şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya
Yoksa gururlu bir kişiyim aslında, inan ki

Anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi
Ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği

Kaç kez sana uzaktan baktım 5.45 vapurunda;
Hangi şarkıyı duysam, bizimçin söylenmiş sanki

Tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor
Nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini

Çocukça ve seni üzen girişimlerim oldu;
Bağışla bir daha tekrarlanmaz hiçbiri

Rastlaşmamak için elimden geleni yaparım
Bu böyle pek de kolay değil gerçi...

Alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;
Bunun verdiği mutluluk da az değil ki

Çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,
Sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki

İnan belli etmem, seni hiç rahatsız etmem,
Son isteğimi de söyleyebilirim şimdi:

Bir geceyarısı yazıyorum bu mektubu
Yalvarırım onu okuma çarşamba günleri

___ Cemal SÜREYA

...

Aldanma insanların samimiyetine!
Menfaatleri gelir her şeyden önce...
Vaad etmeseydi Allah cenneti;
O'na bile etmezlerdi secde!..
                                        Mehmet Akif ERSOY

1071 MALAZGİRT

Bir kumandan bilirim, hem arslan, hemde alpti,
Îman dolu, yurt dolu, ülkü dolu bir kalpti...

Çağrı Beg'in evlâdı, Kınık boylu kumandan,
Cengaver, cesur, yiğit, bozkurt soylu kumandan!

Oğuz'un öz kanından, Turan doluydu içi,
Bir erendi ki, sorma... Kur'ân doluydu içi...

Adı Muhammed Davud, ama derler Alp Arslan,
Yürü kızıl elmaya! Hazır erler Alp Arslan!

O asrının Kür Şad'ı olmaya andlar vermiş,
Türklük için, din için ölmeye andlar vermiş!

Kutlu bir dava için, devleti, dîni için,
Çıktı yola; bilenmiş, onurlu kîni için!

Bir gün ulu bir mektup göndermişti bir kurum...
Demişti ki; “Bizimdir diyâr-ı iklîm-i rûm!”

Alp Arslan bu mektuptan, buyruğunu almıştı,
Selçuk diyârlarına, gizli haber salmıştı...

Toplamıştı bir ordu, îman dolu erlerden,
Yardım aldı kırklardan, yedilerden, üçlerden...

Ordusuna katarak, asrın erenlerini,
Yakarmıştı Rabbi'ne, açmıştı ellerini:

“Duâmız sana Rabbim! Bizleri kılıçlandır!
Bu cengi, Türk-İslâm'a zaferle sonuçlandır!

Yolumuz sana Rabbim, değilse galib etme!
Nefis için burdaysak, zafere talib etme!

Alınca bu beldeyi, halkına zûlmedersek,
Yerle bir eyle bizi, zulümle hükmedersek!

Ey yücelerden yüce, en yüce, ulu Rabbim!
Küfüre karşı mahcûb etme bu kulu Rabbim!

Rızân için birleşti, bozkurt soylu bu ordu!
Türk-İslâm yurdu yapmak istiyorlar bu yurdu!

Güç, îman, cesaret ver, ordumu güldür Rabbim!
Buyruğundan çıkarsak, leş eyle, öldür Rabbim!

Rızân içindir bu cenk! Yalansa zafer verme!
Sadece toprakları, talansa zafer verme!

Şânına sığınmışız! Yardım buyursan Rabbim...
“Bu zaferi sizlere, verdim” buyursan Rabbim...”

Bu kutlu yakarışa, “Amin!” dedi on binler;
Bakışlarında korku bulunmayan son binler...

Bir ordu düşünün ki, eren dolu içinde,
Devlet için canını, veren dolu içinde...

Muhammed Alp Arslan'ın ordusuydu gürleyen,
Tekbirle, cesaretle, azimle ilerleyen...

Ve Malazgirt... Müjdenin geldiğine işaret...
Türk'ün haç duvarını, deldiğine işaret...

Peygamber övgüsünü hak eden uluğ Türkler,
Ümmetin tâlihini ak eden uluğ Türkler...

1071 Ağustos, ayın 26'sı...
Bugünü kutlu kılan, Alp'in 40 bin atlısı...

-Vahap Osmanlı

                                 S     E    N

“Sen benimsin” demeseydin de “Ben sana aitim” deseydin..
Başka ellerde olsan da varlığını hissedebilirdim belki…
Söylemedin ki…

“Senin için her zorlukla savaşırım” değil de;
“Senden gelen hiçbir şey zorluk değil” deseydin; inanırdım yüreğinin sadece bana ait olduğuna…
Söylemedin ki…

“Sen olmadan yaşayamam” değil de, “Sensizlik diye bir şey yok; sen var olmasan da benimlesin” deseydin; inanırdım sevginin sonsuzluğuna…
Söylemedin ki…

“Sen benim rüyamsın” değil de “Gerçekleşen rüyamsın” deseydin; uzağında da olsam yaşatırdım bu gerçeği sende…
Söylemedin ki…

“Sen benim eş ruhumsun” değil de ; “Sen aslında Bensin” deseydin;yokluğunda da devam ettirirdim sen olmayı…
Söylemedin ki…

“Seni Seviyorum” değil de “Seni hep seveceğim” deseydin, yalan da olsa sevgin inanırdım bana bir gün döneceğine…
Söylemedin ki…

“Seni çok özlüyorum” değil de “Seni özlemek bile güzel” deseydin; ayrı da olsak inanırdım beni her dem yüreğinde yaşattığına…
Söylemedin ki…

“Sen benim için çok özelsin” demeseydin de; “Özel olan her şey sende saklı” deseydin; kendimi şimdi böyle basit hissetmezdim…Söylemedin ki…

“Bir gün bitecek” demeseydin de “Aslında seni hiç sevmemişim.” deseydin ; en azından delikanlı biri yaşatırdım yüreğimde…
Ama yapamadın ki…

Vedalaşabilecek kadar yürekli olsaydın , aklıma geldikçe gülümseyebileceğim hoş bir anı, güzel bir tat olarak kalırdın bende…
Yapamadın ki……

ANNECİĞİM
Ak saçlı başını alıp eline,
 Kara hülyalara dal anneciğim!
 O titrek kalbini bahtın yeline,
 Bir ince tüy gibi sal anneciğim!

 Sanma bir gün geçer bu karanlıklar,
 Gecenin ardında yine gece var;
 Çocuklar hıçkırır, anneler ağlar,
 Yaşlı gözlerinle kal anneciğim!

 Gözlerinde aksi bir derin hiçin,
 Kanadın yayılmış, çırpınmak için;
 Bu kış yolculuk var, diyorsa için,
 Beni de beraber al anneciğim!..

 [ Necip Fazıl Kısakürek ]

Sana gitme demeyecegim.
Gene de sen bilirsin
Yalanlar istiyorsan,
          yalanlar soyleyeyim,
İncinirsin.

                 YAKLAŞ

Yaklaş; suda bir tohum çatlatıyor gölgeni
O mecnun pervaneler görmüş rüyada seni
Ve ben, yasak meyvenin çürüdüğü daldayım
Okyanuslara kırgın deli bir kumsaldayım
Yaklaş; mağrur savaşçı sadağında ölmeden
Elif lam ülkesini kaf ikiye bölmeden
Yaklaş ki; nağmeleri kan tutuyor şarkının
Yine viran olmasın minnet burcu korkunun
O gün siyah köprüye ağıt yakan kediler
Seninle göğe giden yolları görmediler
Yürü ıssız köşenin en vefalı yerine
Yürü henüz gelmeyen bir günün mahşerine
Kararmayan gündüzün kalbinde sûra yaklaş
Kır bütün zincirleri ey hayal, nûra yaklaş

Uzak dur, uzak duran çiçeğin kokusundan
Işıktan karanlığa süzülüp giden sudan
Dağılan bir yuvanın başını bekleyen kuş
Uzak dur ki, bakarsın tam göğsünde vurulmuş
O nasıl bir bahar ki yollarına kan döker
O nasıl gökkuşağı göğüne perdeler çeker
Uzak dur rahminde küf taşıyan analardan
Ruhunda gölgesini görmeyen aynalardan
Neyi var beyazından mahrum bırakan canın
Neyi var sırkarına gülümseyen fincanın
Beri gel güle katran damlatan aşk kirinden
Uzak dur ihtirasın o mağrur şiirinden
Çemenzarı inciten her beladan uzak dur
İçindeki bin yüzlü karabela'dan uzak dur

  Nurullah GENÇ

Vardım Ki Yurdundan Ayağ Göçürmüş

Vardım ki yurdundan ayağ göçürmüş
Yavru gitmiş ıssız kalmış otağı
Camlar şikest olmuş, meyler dökülmüş
Sakiler meclisten çekmiş ayağı

Zihni dert elinden her zaman ağlar
Vardım ki bağ ağlar, bağıban ağlar
Sünbüller perişan güller kan ağlar
Şeyda bülbül terk edeli bu bağı

Makam: Şehnaz
Beste: Nevres Paşa
Güfte: Bayburtlu Zihni

          ANSIZIN

seni kaybettiğim o günden beri
içimi dağlıyor hasretin, sızın
kah gönderiyorsun yalnızlığını
kah karşıma çıkıyorsun ansızın

herhangi bir gecede, dumanlı bir köşeden
bazen ayın ondördü kadar şehla ve güzel
bazen bir ejder gibi, bakışları bir kızın
ıztırab şarabıyla ruhumu sarhoş eden
kil renkli gözlerini buluyorum ansızın

herhangi bir zamanda muamma bir şarkının
dalgın nağmelerinde duyuyorum sesini
ağlayan kirpikleri bazen kumral ve kısa
uçurtmalar taşıyor göklere nefesini

bazen karanlıkları örtecek kadar uzun
alevli saçlarında dağılıyor gül ve gün
kalbinden bir karanfil koparıyor sonsuzun
savaşta yenik düşen gemiler kadar üzgün

herhangi bir denizin efsunuyle yeniden
her şey sanki yeniden başlayacak derinde
sönerken mutluluğun nazenin kandilleri
yaralı bir güvercin görürüm ellerinde
hayalinde bulurum solgun karanfilleri
 
Nurullah Genç

dışarda yağmur...
içerde sevdan....
yağmur toprağa düşer..
kavuşmak bana...

ay ışğında  uzak bahçelerde
sen misin esen  yoksa rüzgar mı?

ölüm mü gezinen köşelerde...
sen misin okşayan saçlarımı....

Hicabi  KIRLANGIÇ

Yaşadıklarımdan Öğrendiğim Birşey Var

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği

İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne
Denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa
Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır
Kopmaz kökler salmaktır oraya

Kucakladın mı sımsıkı kucaklayacaksın arkadaşını
Kavgaya tüm kaslarınla, gövdenle, tutkunla gireceksin
Ve uzandın mı bir kez sımsıcak kumlara
Bir kum tanesi gibi, bir yaprak gibi, bir taş gibi dinleneceksin

İnsan bütün güzel müzikleri dinlemeli alabildiğine
Hem de tüm benliği seslerle, ezgilerle dolarcasına

İnsan balıklama dalmalı içine hayatın
Bir kayadan zümrüt bir denize dalarcasına

Uzak ülkeler çekmeli seni, tanımadığın insanlar
Bütün kitapları okumak, bütün hayatları tanımak arzusuyla yanmalısın
Değişmemelisin hiç bir şeyle bir bardak su içmenin mutluluğunu
Fakat ne kadar sevinç varsa yaşamak özlemiyle dolmalısın

Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle
Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı
Kanın karışmalı hayatın büyük dolaşımına
Dolaşmalı damarlarında hayatın sonsuz taze kanı

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe,bütün evrene karışırcasına
Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır
Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana

Ataol Behramoğlu 
 

Öyle bir ilkyaz ol ki korkut yaprakları,
Öylel bir son yaz ol ki tut yaprakları,
Sararıp dökülürken güz rüzgârlarında
Ardında savrulsunlar, unut yaprakları.
Sevinçlerinde onlar vardı,, hüzünlerinde onlar
Seninle yeşerdiler, seninle soldular..
Olsunlar senden sonra da umut yaprakları.

ÖZDEMİR ASAF

Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
“O olmazsa yaşayamam.” demeyeceksin.
Demeyeceksin işte.
Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle o daha az sever seni,
Senin onu sevdiğinden…
Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın.
Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok eşyan olmayacak mesela evinde.
Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin,
Güneşi, ayı, yıldızları…
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
“O benim.” diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasın istiyorsan birşeylerin…
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.
Mesela turuncuya, ya da pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden, Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,
Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın.
Ucundan tutarak…
Can YÜCEL