Sevdiğimiz Şiirler

sessiz oturabilir miyiz seninle
aramızda yaprakların hışırtısından
ve ceylanların hayata çıkışından
başka bir ses olmadan

beni sessiz de sevebilir misin
yağmur almış toprağı
ve üşüyen kainatı dinlerken
araya dünya sözleri karışmadan

biliyor musun çekirgelerin
unutulmuş ülkelerin
kahrından kuruyan nehirlerin
diliyle konuşabilirim seninle
duyabilirim seni hiç konuşmadan

kalbinin atışlarını duyabilirim
içinde bir yaz gezmesine çıkan çocuğu
ve dudağın en uzak sokağında
biriken dilini hayatın
sökebilirim, öğrenebilirim
sözcükler bağırtılar klaksonlar
ona karışmadan

ay sesiyle, gün sesiyle, gül sesiyle
tırmanırım kalbinin tepesine ve işte
zakkumların diliyle konuşabilirim seninle
rüzgarın ve acının bildiği dilde
acelesiz, hiç yarışmadan

sessiz oturabilir miyiz seninle?

ben kendime derinim, -sana!
bir uzun ´kaybol! ´ gibi olduğum;
kalbim kül dağları, yüklenir
ateşten kayıklara odunum...

orda geçti ´geç kaldınız! ...´ günleri;
bağlar bahçeleri gibi yokluğum;
anımsarım, öyle sor ki kolay mı
âh, o sarı anılarda sönen mum!

aşklar durdu, ben de artık dururum;
yolculuk musun, öyleyse içeriye gir;
gök bir ip midir, kuşlar kaç boğum?
yüzümün yerinde bulut... çoktanberidir"

Hilmi Yavuz'

ŞAŞKIN DÜNYA

Değil, işlerimiz yolunda değil;
Kaybettik eski düzen havasını.
Dağda çoban, denizde kaptan dahil,
Şaşıran şaşırana pusulasını...

Daha sürer mi dersin bu şaşkınlık?
Yarını ne olacak dünyamızın?
Biz yaşımızı, başımızı aldık,
Allah çocuklarımıza, acısın.

Cahit Sıtkı Tarancı

.

SEVMEM

Kalender meşrebim, minnetim yoktur,
Yükseklerde uçan meleği sevmem.
İzzet-i nefsime hürmetim çoktur,
Öpülmek isteyen eteği sevmem.

Zelilin kâniim hamâkatine,
Kulak vermem laf-ı liyakatine. 
Dünya şâhit iken sadâkatine,
Kurdu severimde köpeği sevmem.

Ezelden mâilim nüktedanlığa,
Hürmetim büyüktür kahramanlığa.
Nispetim yoksa da pehlivanlığa,
Kolayca bükülen bileği sevmem.

Hilkatten almıştır yüksek bir pâye,
Gönül pek âlîdir bakmaz ednâye,
Meylederim sanma denî dünyaye,
Elin kokladığı çiçeği sevmem.

Bin derde uğradım ben bile bile,
Neler çektim neler, bu kafa ile.
Eğer sevmiyorsam babama bile,
Seni seviyorum demeyi sevmem.

Tâlihin kahrına göğsümü gerdim,
Dergâh-ı rızâya postumu serdim,
Yolumdan dönersem ben de nâmerdim
Dönmek menfurumdur, döneği sevmem.


Tokadizade Şekip

KİM DELİ?

Âşk oduyla ciğerini dağlayan
Biri benim diğer deli kim acep
Yâr uğruna gece gündüz ağlayan
Biri benim diğer deli kim acep

Harabatı denk düşürüp hasınan
Su taşınmaz dibi delik tasınan
Karşı köyün lambasından ısınan
Biri benim diğer deli kim acep
 
Ferman saklar hatem yüzük kaşında
Mühür vardır foyasında taşında
Sermayesi Erciyes’in başında
Biri benim diğer deli kim acep

Kamburuna derdi gamı yükleyen
Çektiğine hasretini ekleyen
Sarıçamdan elvan çiçek bekleyen
Biri benim diğer deli kim acep

Yaza çıksa belenlerde kışlayan
Bayram eder düz ovayı düşleyen
Gül dalına karaçalı aşlayan
Biri benim diğer deli kim acep

Mihmansız Han’ında ahmaktır duran
Tevekküldür kulun boynunu buran
Dere yatağına evini kuran
Biri benim diğer deli kim acep

Bir hevesle avlağına varalı
Özcan’ımı yordu dağın maralı
Kâinatta iki bahtı karalı
Biri benim diğer deli kim acep

Yusuf ÖZCAN

Aslında sen...
Beklediğimi bilmediğim her şeydin...
Geldiğinde anladım.
Yarımdım...
Seninle tamamlandım.
Camdandı kalbim…
Bir sen anladın.
Kırılmıştım.
Kanamıştım.
Kabuk tutmuş yaraydım.

Sen...
Öyle güzel öptün ki yaralarımdan...
Ben…
Tuz basanları bağışladım.

Birhan Eroğlu

Seni böyle seversem asarlar beni...
Bir deniz fenerinin söndüğünü görürsün
Evlerine kapanır gemiler
Sis basar bütün limanları

Seni böyle sevdiğimi bilseler....
Asarlar beni...
Yokluğunu anlatırlar önce bir güzel...
Dudaklarım çatlayınca susuzluğuna...
Sabah beş buçukta ipe çekerler.
Seni böyle sevdiğimi bilemezler...
Bilseler de bilemezler
Ay batar
Gün doğar
Yer oynar yerinden
Duyamazlar...

"Uzun bir öyküden geliyorum
Yorgunum,
Korkmaktan yoruldum,
Yorulmaktan yoruldum!
Anlatamıyorum,
Sen iyisi mi beni kısa bir şiirde anla
İçimi açar,
Dökerim zamanla!.."

         h.n.a.

..

ÇİRKİN YOK

Gururlanma sen ey güzel
Yaratılan her şey güzel.
Bir tarafta süslü gitar
Bir yerde sade ney güzel.
Yaratılan her şey güzel.

Kartalda pençe mi çirkin?
Ağaçta serçe mi çirkin?
Baharda gece mi çirkin?
Semada yıldız, ay güzel
Yaratılan her şey güzel.

Ot, orman, bulut, taş, toprak
Ağız, burun, göz, kaş, kulak
Yerli yerinde muhakkak
Ana at, yavru tay güzel
Yaratılan her şey güzel.

Her varlık Allah eseri
İnsan onun şaheseri.
İlimdir salâh eseri
Şehir; şehir, köy; köy güzel
Yaratılan her şey güzel.

ABDURRAHİM KARAKOÇ

Hala eskizaman sözleriyle sesleniyorum sana,

İpeğin ipek olduğu ,kozanın koza ,dutun dut olduğu zamanın,

Feraceden saçılan ışığın ,gurubu kızıl gül bahçesi ettiği

Bir imanın yettiği zamanın sözleriyle,

Sen her zamanda aynı güzelliksin,

Aynı bülbüller çiler senin için

Aynı göğüsler kanar,

Gel

Kim nerede nasıl yanarsa yansın

Orda mutlaka sen varsın
 Mürsel SÖNMEZ

Eylül ' dü .
Dalından kopan yaprakların
Sararan yanlarına yazdım adını
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa .
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu.

Eylül 'dü .
Di 'li geçmiş bir zamandı yaşadığımız
Adımlarımızın kısalığı bundandı
Bundandı gözlerimin durgunluğu .
Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan ,
Ellerin kadar ıssız ,
Sen kadar zamansız molalar veriyordum
Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz .

Eylül ' dü .
İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin ,
Şimdi yoktu bir anlamı suskunluğun .
Çırılçıplak kalakaldım sessizliğin orta yerinde .
Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman
En çok sesini aradım .
Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hala .
Gözlerini sildi zaman..

Dedim ya... Eylül ' dü.
Savruluşu bundandı kimsesizliğimin .

                                Cemal Süreya

Bir eylüldü başlayan içimde
Ağaçlar dökmüştü yapraklarını
Çimenler sararmıştı
Rengi solmuştu tüm çiçeklerin
Gökyüzünü kara bulutlar sarmıştı
Katar gidiyordu kuşlar uzaklara
Deli deli esiyordu rüzgar
Dağılmıştı yazdan kalan ne varsa
Yaşanmamış bir mevsim gibiydi bahar

Neydi o bir zamanlar
Sevmişliğim, sevilmişliğim
O heyheyler, o delişmenlikler neydi
Ne bu kadere boyun eğmişliğim
Ne bu acıdan korlaşan yürek
Ne bu kurumuş nehir; gözyaşım
Önümdeki diz boyu karanlıklar da ne
Ne bu ardımdaki kül yığını; elli yaşım

Beni kötü yakaladın haziran
Gamlı, yıkık eylül sonuma
Bir ilk yaz tazeliği getirdin
Masmavi göğünle
Cana can katan güneşinle
Pırıl pırıl engin denizinle girdin içime
Çiçekler açtı dokunduğun
Çimler büyüdü yürüdüğün
Ve güller katmer oldu güldüğün yerde

Başımda senin kuşların kanat çırpıyor şimdi
Oldurduğun yemişlerin ağırlığından
Dallarım yere değiyor
Güneşi batmadan saçlarının
Bir dolunay doğuyor bakışlarından
Gün boyu senden bir meltem esiyor yanan alnıma
Uykusuz gecelerim seninle apaydınlık
Başım dönüyor, of başım dönüyor yaşamaktan
Ölebilirim artık

Ölme diyorsan; gitme kal öyleyse
Sarıl sımsıkı, tenim ol, beni bırakma
Baksana; parmak uçlarım ateş
Lavlar fışkırıyor göz bebeklerimden
Hadi gel, tut ellerimi, benimle yan
Benimle meydan oku her çaresizliğe
Benimle uyu, benimle uyan
Birlikte varalım on üçüncü aylara

                     Ümit Yaşar Oğuzcan