Sevdiğimiz Şiirler

Değişir yönü rüzgarın
Solar ansızın yapraklar;
Şaşırır yolunu denizde gemi
Boşuna bir liman arar;
Gülüşü bir yabancının
Çalmıştır senden sevdiğini;
İçinde biriken zehir
Sadece kendini öldürecektir;
Ölümdür yaşanan tek başına,
Aşk, iki kişiliktir.
Bir anı bile kalmamıştır
Geceler boyu sevişmelerden
Binlerce yıl uzaktadır
Binlerce kez dokunduğun ten;
Yazabileceğin şiirler
Çoktan yazılıp bitmiştir;
Ölümdür yaşanan tek başına.
Aşk, iki kişiliktir
Avutmaz olur artık
Seni bildiğin şarkılar;
Boşanır keder zincirlerinden
Sular tersin tersin akar;
Bir hançer gibi çeksen de sevgini
Onu ancak öldürmeye yarar:
Uçarı kuşu sevdanın
Alıp başını gitmiştir;
Ölümdür yaşanan tek başına.
Aşk, iki kişiliktir.
Yitik bir ezgisin sadece
Tüketilmiş ve düşmüş gözden;
Düşlerinde bir çocuk hıçkırır
Gece camlara sürtünürken;
Çünkü hiç bir kelebek
Tek başına yaşamaz sevdasını,
Severken hiç bir böcek
Hiç bir kuş yalnız değildir;
Ölümdür yaşanan tek başına,
Aşk, iki kişiliktir.

----Ataol Behramoğlu----

Ay yüzlüm, apaçık sözlüm
Ay yüzlüm, apaçık sözlüm rûhum Sana kurban;
Gönlüm Sana hayran!
Nergis bakışlarının te’siri ne de yaman!
Sultânım el amân..!
Bak sînemde bir ok var, derûnumda bir acı,
Sen’dedir ilâcı...
Ey varlığı nûr, dünyâsı sürûr, sözü Kur’ân!
Her derdime derman...
Pür âteşim bırakma beni hicranda zinhâr!
Rûhumda âh u zâr...
Hem mahzûn, hem de perişan derdlerle kıvrandım;
Kapına dayandım!
Bilmem başka ocak, başka ateş, Sana yandım;
Sen’inle uyandım.
Ey dünyâya arşdan gelen nûr, ey meh-i tâbân!
Aydınlattı ziyân...
Hayâlimle gezip yine dîdârını andım;
Aşkınla kıvrandım.
Ey taptâze gül, kâkülü anber, saçı reyhân!
Câziben ne yaman!
Görmemiştir cihânda gözler Sen gibi dilber...
Güneşlerden enver...
Aç lütufla bağrını aç ki kıtmîr kulundur!
Dergâhın uludur...
Deryalar gibi kereminden bir katre ihsân,
Ey gönlüme Sultân!
Lütfeyle ne olur bildiğim başka kapı yok!
Derdim herkesden çok.

Her insan mutlu olamaz...
Çünkü gereğinden fazla özler dünü, hak ettiğinden fazla düşünür yarını.
 Ve hiç hak etmediği kadar bilinçsizce yaşar bugünü.

Her insan mutlu olamaz...
Çünkü gereğinden fazla özler hayatından çıkanları, hak ettiğinden daha büyük umutlarla bekler hayatına girenleri.
 Ve asla göremez yanı başındakileri.

[ Tolstoy ]

Hoş Geldin Kadınım
Hoş geldin kadınım benim hoş geldin
yorulmuşsundur;
nasıl etsemde yıkasam ayacıklarını
ne gül suyum ne gümüş legenim var,
susamışsındır;
buzlu şerbetim yok ki ikram edeyim
acıkmışsındır;
beyaz ketenli örtülü sofralar kuramam
memleket gibi yoksuldur odam.
Hoş geldin kadınım benim hoş geldin
ayağını basdın odama
kırk yıllık beton, çayır çimen şimdi
güldün,
güller açıldı penceremin demirlerinde
ağladın,
avuçlarıma döküldü inciler
gönlüm gibi zengin
hürriyet gibi aydınlık oldu odam...

Hoş geldin kadınım benim hoş geldin

Nazım Hikmet

BENİM OĞLAN FOTOĞRAFLARDA BÜYÜYOR


İçimde acısı var yemişi koparılmış bir dalın,
gitmez gözümden hayali Haliçe inen yolun,
iki gözlü bir bıçaktır yüreğime saplanmış
   evlât hasretiyle hasreti İstanbulun.

Ayrılık dayanılır gibi değil mi?
Bize pek mi müthiş geliyor kendi kaderimiz?
Elâleme haset mi ediyoruz?
Elâlemin babası İstanbulda hapiste,
elâlemin oğlunu asmak istiyorlar
      yol ortasında
      güpegündüz.
Bense burda rüzgâr gibi
   bir halk türküsü gibi hürüm,
sen ordasın yavrum,
ama asılamıyacak kadar küçüksün henüz.
Elâlemin oğlu katil olmasın,
elâlemin babası ölmesin,
eve ekmekle uçurtma getirsin diye,
   orda onlar aldı göze ipi.

İnsanlar,
iyi insanlar,
seslenin dünyanın dört köşesinden
dur deyin,
            cellât geçirmesin ipi.




        Nâzım HİKMET


         

HASRET
Yüz yıl oldu yüzünü görmeyeli,
belini sarmayalı,
gözünün içinde durmayalı,
aklının aydınlığına sorular sormayalı,
dokunmayalı sıcaklığına karnının.

Yüz yıldır bekliyor beni
                    bir şehirde bir kadın.

Aynı daldaydık, aynı daldaydık.
Aynı daldan düşüp ayrıldık.
Aramızda yüz yıllık zaman,
                       yol yüz yıllık.

Yüz yıldır alacakaranlıkta
                   koşuyorum ardından.
  

                                            6 Temmuz 959


Kadınlarımızın yüzü acılarımızın kitabıdır
acılarımız, ayıplarımız ve döktüğümüz kan
karasabanlar gibi çizer kadınların yüzünü.

Ve sevinçlerimiz vurur gözlerine kadınların
göllerde ışıyan seher vakıtları gibi.

Hayallerimiz yüzlerindedir sevdiğimiz kadınların,
görelim görmeyelim karşımızda dururlar
                      gerçeğimize en yakın ve en uzak.    

                                                                                1962


Nazım Hikmet RAN

KARIMA MEKTUP
Bir tanem!

Son mektubunda:
'Başım sızlıyor yüreğim sersem! ' diyorsun.
'Seni asarla...rsa seni kaybedersem;
diyorsun;
'yaşıyamam! '
Yaşarsın karıcığım,
kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda; yaşarsın kalbimin
kızıl saçlı bacısı
en fazla bir yıl sürer
yirminci asırlılarda
ölüm acısı.
Ölüm
bir ipte sallanan bir ölü.
Bu ölüme bir türlü
razı olmuyor gönlüm.
Fakat
emin ol ki sevgilim;
zavallı bir çingenenin
kıllı, siyah bir örümceğe benzeyen eli
geçirecekse eğer
ipi boğazıma,
mavi gözlerimde korkuyu görmek için
boşuna bakacaklar
Nazıma!

Ben,
alaca karanlığında son sabahımın
dostlarımı ve seni göreceğim,
ve yalnız
yarı kalmış bir şarkının acısını
toprağa götüreceğim...

Karım benim!
İyi yürekli
altın renkli,
gözleri baldan tatlı arım benim:
ne diye yazdım sana
istendiğini idamımın,
daha dava ilk adımında
ve bir şalgam gibi koparmıyorlar
kellesini adamın.

Haydi bunlara boş ver.
Bunlar uzak bir ihtimal.
Paran varsa eğer
bana fanila bir don al,
tuttu bacağımın siyatik ağrısı,
Ve unutma ki
daima iyi şeyler düşünmeli
bir mahpusun karısı.

11-11-1933
Bursa Hapishanesi

UMUT YAPRAKLARI 

Öyle bir ilk yaz ol ki, korkut yaprakları,
Öyle bir son yaz ol ki, tut yaprakları,
Sararıp dökülürken güz rüzgarlarında
Ardında savrulsunlar,  unut yaprakları.
Sevinçlerinde onlar vardı,  hüzünlerinde onlar
Seninle yeşerdiler, seninle soldular..     
Olsunlar senden sonra da umut yaprakları... 

     Özdemir Asaf

Umrumda mı dünya sen varsın ya
Neme gerek altın saray
Vermesinler mirastan pay
İstemem başka hiçbir şey
Sen varsın ya

Varsa sırtımda bir hırka
Boğazımda üç beş lokma
Bu yeter de artar bana
Umrumda mı dünya sen varsın ya

Umrumda mı dünya sen varsın ya

Sigara bulmak çok güçmüş
Amerika Rusya'ya küsmüş
Bizim takım küme düşmüş
Umrumda mı dünya
Yaşamak çok pahalıymış
Yeni zamlar sıradaymış
Bir kilo et bin liraymış
Sen varsın ya
Umrumda mı dünya
Umrumda mı dünya sen varsın ya

Sular hala akmıyormuş
Yolları çöpler doldurmuş
Piyasada benzin yokmuş
Sen varsın ya

Bu boğuşmak neye yarar ki
Kime kalmış dünya sanki
Dert edinmem hiç bir şeyi

Sen varsın ya umrumda mı dünya

Bu şiiri okurken  Ömür Göksel'den  de şarkısını dinleyin.Süpeeer:)))

Mahşeri bekliyorum...
Söyleyecek çok sözüm var orada...
Sen SIRATTA yürürken ayağına ben takılacağım...
Ve düşeceksin susmalarımın ortasına...
 Yanacaksın yalanların kadar...
 İhanetin kadar acı çekeceksin...
Sakın sorma bu yüreğe ne kadar acım dokunmuş olabilir ki diye...
Sen anlamazsın...
Sadece bekle diyorum...
Susmalarımın ardındaa bir CEHENNEM saklıyorum...

VE KADINLAR

Ve kadınlar,
bizim kadınlarımız:
korkunç ve mübarek elleri,
ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
anamız, avradımız, yarimiz
ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen
ve soframızdaki yeri
öküzümüzden sonra gelen
ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız
ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki
ve karasabana koşulan
ve ağıllarda
ışıltısında yere saplı bıçakların
oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan
kadınlar,,
bizim kadınlarımız..

Nazım HİKMET

AN

Gülüş bir yanaşımdır bir öbür kişiye;
Birden iki kişiyi döndürür bir kişiye..
Anılarından kale yapıp sığınsa bile,
Yetmez yalnız başına bir ömür bir kişiye...

Özdemir Asaf

8 Mart Dünya Kadınlar Günü

Bam telinde asılı kalmış kadınlar,
Dokunmaları özlüyordu.
Bir yetim kalmaya görsün istençleri,
İnadına gül kokuyordu.

Sırat köprüsü kalınlığındaki yol,
Aşklarına yol oluyordu.
Tül incesi kadar narin yürekleri,
Arka bahçede ağlıyordu.

Törelere yazılı emirler yemin,
Kurşunlarla siliniyordu.
Maviydi kelebeklerinin renkleri,
Durmadan rengi soluyordu.

Martın sekizi aldatıcı güneşte,
Sanki neyi ısıtıyordu?
Anaydı kara toprağın çocukları,
Anasız kıraç oluyordu.

Kürsülerde sözler kadına giderken,
Kargalar dahil gülüyordu.
Oyunlarda maskeli sahneleri,
Kadınlara mı yazıyordu?

Bu gün duymamış olsun kadınlarımız.
Başlar zaten dik duruyordu.
Yazgılarından silinecek kaderi,
Adalettede silinsin istiyordu.

gülden ışık

BEN SENİNLE AĞLAMAK İSTİYORUM...

Ben seninle ağlamak istiyorum
Öyle arkandan yana yakıla değil
Hüzünle, kahırla değil
Ben seninle ağlamak istiyorum
Öyle sensizliğe yanıp sabahlara kadar değil
Ben seninle ağlamak istiyorum
Omzunda ki değmeli yanaklarımdan
Birkaç tuzlu damla omuzlarına
Tadını hiç bilmediğim dudaklarını öperken
Ağlamak istiyorum ki hiç bilmediğim tadı
Değsin gözyaşlarımın, dudaklarına
Ve bir an gözlerini aç ki ben kaybolayım
Doğada olmayan mavilikteki gözlerinde
Ben seninle ağlamak istiyorum
Öyle bir ağla ki benle okyanusunda kaybolayım
Öyle sensizliğe, hayata değil
Benimle olduğun için
Bir gece sabaha kadar
Seninle ağlamak istiyorum
Öyle yanında falan değil
Gözlerinin okyanusuna bakarak
İçinde son kulacımı atana kadar
Ben seninle ağlamak istiyorum
Ama sen ayçiçeği gibisin
Gündüz güneş açınca oh..
Hep yanımdasın gündüzleri
Ama boynum bükülür her gece
Söz verdiğin saatte gidersin çünkü.