Sevdiğimiz Şiirler

Ben hiçbir zaman tekerleme; tekerlemeyi, tekerleyemedim.
Peltek di bayramlarım.
Ömrüm,Şemsi Paşa pasajının merdivenlerini çıkarken,
Hayat kırdığı dallarımdan kartallarımı çoktan kaldırmıştı bile.
Eline sağlık,yoksa saatler olsun mu demeli?
bak sinek kaydı olmuş terk edişlerin!
Portakal suyu içmem lazım,
C vitaminim kaybolmuş alfabemden.
Bu yüzden çanın sağ olsun diye anlamsız bir cümle dolaşıyor dudaklarımda
Bak görüyor musun
Neredeyse dilim dönecekti gitmelerine.
Ama yinede,
Ben hiçbir zaman tekerleme doldurup da
Saramadım karalahanalara.
Beceriksiz gözüküyordum babamın gözlük camlarının arkasından
Ve birde tuttuğum takım hiçbir zaman şampiyon olamadı.
Az kalsın unutuyordum
Ha birde sen,sen hiçbir zaman sevemedin beni o vardı
Olsun senin bir kusurun yokmuş
Hem ben araştırdım
Bütün kabahat genlerimde, cetlerimde.
Tek kusurum soy ağacım da acı yetişir olması.
Neyse 3 tunç tas yalnızlık içer unuturum seni
Ama yinede portakal suyumu içmem lazım.


çok sevdiğim şair dostlarımdan birinin şiiridir...paylaşmak istedim...ben beğenerek okuyorum her gün bir kaç defa okurum...

Boşuna değer vermişim kabahat bende
Üzülen ben oldum o güldü her seferde
Aramasın sormasın paşa gönlü bilir bana ne
Hayırsız derdine yansın ben kendime de yar olurum.

Dilerim Mevla'dan vefasızlar hiç vefa bulmasın
Söz verip sözünden dönenler hiç gülmesin
Aşka kıymet vermeyi öğrensinler başka kollarda
Onların da bağrına ihanetten hançer saplansın.

Ben sana doymadım eller hiç doymasın
Hep cefanı çektim kimse sefanı sürmesin
Dilerim nefesime bile hasret kal yıllarca
Ben olmadan gözlerin bile görmesin.

Yıllar yılı çektim senin kahrını umrunda mı
Vicdansız merhametsiz,ah alanın yanına kalır mı
Her nefeste bin defa ismimi söyleyip pişmanlıkla
Gör bakalım nasıl böyle kahır çekmek kolay mı

çok sevdiğim şair dostlarımdan birinin şiiridir...paylaşmak istedim...

Aldanma Cahilin Kuru Lafına
Aldanma cahilin kuru lafına
Kültürsüz insanın kulu yalandır
Hükmetse dünyanın her tarafına
Arzusu hedefi yolu yalandır

Kar suyundan süzen ceşme göl olmaz
Gül dikende biter diken gül olmaz
Diz diz eden her sineğin bal'olmaz
Peteksiz arının balı yalandır

İnsan bir deryadır ilimle mahir
İlimsiz insanın şöhreti zahir
Cahilden iyilik beklenmez ahir
İşleği ameli hali yalandır

Cahil okur amma alim olamaz
Kamilik ilmini herkes bilemez
Veysel bu sözlerin halka yaramaz
Sonra sana derler deli yalandır

Dostur Sözde Değil, Özdedir Adı

Seni sen olduğun için sevendir
Yüreğinin sesini uzaklarda bile dinleyendir
İki eli kanda olsa derdine yetişendir
Varolduğunu hissetiren,kıymet bilendir
Dostdur sözde değil özdedir adı...

Sabun köpüğü değil, darlık anında kaybolmaz
Sözünün eri güvenirliği tartışılmaz
Bilirsin, çıkılan yolda yarenlikden caymaz
Hayatına girdi mi kolay kolay çıkamaz
Dostdur sözde değil özdedir adı...

Yüreğini menfaatsiz sunar
İyiliğin için sözleri acıya bular,
Vakti zamanı gelir söyledikleri bir bir çıkar
Yoktur senle dolan kalbinde ne fitne fucur ne de çıkar
Dostdur sözde değil özdedir adı...

Yangınlardaki yüreğine, varlığı ile ferahlık
Mutluluklarında, üstüne dikilen saf ipekden bayramlık
Bilmez ne rol ne sahtekarlık
En büyük özelliği yaradılışı doğallık
Dostdur sözde değil özdedir adı...

Yalnızlıklar rıhtımından alıp götürür, süt beyaz yelkeniyle
Uçurum kenarından çeker,adı şefkat elleriyle
İyiki varsın dedirttiren, avucunda tuttuğu yüreğiyle
'Sen cansın benim dostumsun ' ağız dolusu kelimeleriyle
Dostdur sözde değil özdedir adı....

Tüm Dostlarıma....

SİZDEN DE DOSTLARINIZA..

Kaldırımlar
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayâl görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.

İçimde damla damla bir korku birikiyor;
Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...
Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler.

Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.
Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.

Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta;
Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!
Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!

Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;
İki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler.
Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;
Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim;
Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!
Islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim;
Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.

Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya;
Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.
Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,
Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi..
 

Necip Fazıl Kısakürek

UZAK SEVDA

İki el silah sesi çınlatıp gök kubbeyi,
Şehrin orta yerinde, böldü geceyi birden,
Kapanan gözlerimde, vadilere sis indi,
Yapraklarını döktü üstüme, üç beş kavak,
Nicedir içimdeki, yağmurun sesi dindi,
Mecalsiz bedenime ağır geldi yaşamak
Karanlıktı, soğuktu ve ben çok üşüyordum…

Beklerim gelir diye, dilinde dualarla,
Yetişmedi ellerin, bir türlü imdadıma,
Ümitle sarıldığım demek her şey yalandı?
Birden suyu çekildi , gün akan çeşmelerin,
Yüreğimde ansızın, bir bozlak mayalandı,
Yokluğun ne çok sisli, bir ölüm ülkesiydi
Dipsiz bir uçurumdan aşağı düşüyordum…

Ceketimin cebinde bir resmini buldular,
Polis kayıtlarında bilinmiyordu adım,
Kuş kanadı bir rüzgar saçımı yalıyordu,
Yaralı bedenimi bir kayaya dayadım,
Kanımın kokusuna çakallar uluyordu,
Yıldızsız, dolunaysız bir bozkır ortasında,
Son nefesimde bile seni düşünüyordum…

İ.BERBER

ÖNDEN GİDEN ATLILAR                                 
Issız sıcak çölleri
Karşı karlı dağları
Çoktan aşıp gittiler
Kayboldular uzakta
Önden giden atlılar
Ben burada kaldım böyle

İşleri aceledir
Çok uzundur yolları
Bense geride kaldım
Yetişemedim size
Önden giden atlılar

Gittiler hep gittiler
Aştılar kızgın çölü
Toprak tükendi bir gün
Denize ulaştılar

Çektiler dizginleri
Kendileri dursa da
Atlar duramadılar
Çaresiz kalıp birden
At sürdüler denize
Önden giden atlılar

Önlerinde okyanus
Kızgın bir çöl arkada
Asıl içlerindedir
Zaptedilmez bir deniz
Önden giden atlılar

Teknik değişti diye
Bıraktılar atları
Atlarsa bu kıyıda
Sanki sevgili gibi
Onları beklediler
Günlerce beklediler

Yeri yırtar ayaklar
Göğe fırlar başları
Nerden çıktı bu deniz
Bizi ayıracaklar
Önden giden atlardan

Sevgiliden daha zor
Ayrılmak bu atlardan
Buğulanmış gözlerle
Geri dönüp onları
Gemilere aldılar
Önden giden atlılar

Üç gün duramadılar
Yaptıkları gemide
Karşı kıyıda yeni
Güzel atlar buldular
Yaktılar gemileri
Önden giden atlılar

Vardılar Kurtuba’ya
İnmediler atından
Gülle karşılandılar
Ne güzel atlar bunlar
Bunca yol çiğnediler
Çiçek çiğnemediler
Önden giden atlılar

Önden giden bu atlar
Seni gördüler kalbim
Sahabe atlar bunlar
Dünyanın beklediği
Önden giden atlılar
Önden giden atlılar
       OSMAN SARI

Bu şiiri umutzorlu öğretmenim eklemiş. Annelerimize değerli olduklarını nasıl hissettirebiliriz isimli forumda. Daha önce dinlemiştim. Okuyunca daha çok beğendim. En çok ta siyah yazılı yeri.

Zaman geciyor,
Hergün bir yaprak,
Hergün bir damla daha hayattan,
Büyüyorum anne.
Hani içinde bir kıvılcım olurya,
Hani herşey çok güzeldir,
Benim kıvılcımım kor oldu,
Ama bak herşey yolunda değil anne.
Hani ufacık bir bebekken,
Sadece acıkınca ağlarmışım,
Başka zamanlarda sürekli gülermişim,
Artık sadece acıkınca ağlamıyorum anne.
Bak yıllar ne çabuk geçmiş,
Sadece gülünmeyecegini öğrenmişim,
Belkide öğretilmişim.
Ben büyümüşüm be anne.
Yanından ayrılmayan kızın,
Bak artık uzaklarda,
Üstelik yalnız,
Hemde herkesin içinde anne.
Öyle birde tuzağa düşmüşki,
Of dese olmaz, yok dese hiç,
Adını bile koyamamış,
Yardım etsene anne.
Anlayacağın eskiyi özledim anne,
Yeniden çocuk olmayı,
Sadece acıkınca ağlamayı,
Ve hiç şimdiyi yaşamamayı.
Zaman geriye gitmez değilmi?
Ya da ben yeniden çocuk olamazmıyım?
Söylesene onu unuttum diyebilirmiyim?
Yani herşey söylemek kadar kolay olabilirmi anne?
Dur söyleme,
Ben yine hayal kuruyorum değilmi?
Sadece kendimi kandırıyorum değilmi?
Peki kalbimi kim kandıracak anne?
Eskiden günlerin, hatta dakikaların hesabını tutardım,
Şimdi günlerden Cuma belkide salı,
Günlerin ne önemi kaldıki,
Takvimlere bile küs oldum anne.
Yinede ayaktayım, direniyorum.
Belkide bir ışık arıyorum,
Bulunca herşeyden kurtulabileceğim,
Ne güçlü büyütmüşsün beni anne!
Sen yinede beni merak etme,
Herşeyle savaşmayı,
Güzel günlerinde olacagını,
Ben senden öğrendim anne.
Yinede buralar güzel, soğukları saymazsan.
İnsanlar mutlu, beni saymazsan.
Gündüzler ve gecelerde iyi, yalnızlıgımı saymazsan.
Beni soracak olursan anne,
Bende iyiyim, içimdeki yangını saymazsan.

Deniz Tınarlı

Hıçkırıklar

Saatler bitmiyor yapayalnızım
Gülmek istiyorum,gülemiyorum
Sensiz olmak mıdır hep alınyazım
Bilmek istiyorum,bilemiyorum.

Esirgedin nazlı,hilal kaşını
Harap ettin çiçek kokan başını
Yüreğime akan gözüm yaşını
Silmek istiyorum,silemiyorum.

Sanki her şey efsaneydi,masaldı
Ayrılık ruhumu elimden aldı
Gözlerim yollara takılıp kaldı
Gelmek istiyorum,gelemiyorum.

Göğüs germek için acılarıma
Titreyişlerime,sancılarıma
Seni bir kez olsun avuçlarıma
Almak istiyorum,alamıyorum.

Saçılan bir köpük olmak dilinde
Boğulmak saçının ince telinde
Sır gibi sonsuza değin kalbinde
Kalmak istiyorum,kalamıyorum.

Unutuyor beni sırlı gözlerin
İçimde bir yara işliyor derin
Kulakların,dudakların,ellerin
Olmak istiyorum,olamıyorum.

Bölerek uykunu rüyalarına
O kucak dolusu hülyalarına
Gece gündüz uçup aynalarına
Konmak istiyorum,konamıyorum.

Deli gibi aşık olsa da güle
Kim acır çöllerde öten bülbüle
Bir gün alev alev yanıp da küle
Dönmek istiyorum,dönemiyorum.

Hıçkıra hıçkıra ağlamaktansa
Başına karalar bağlamaktansa
Bu yüreği her gün dağlamaktansa
Ölmek istiyorum ölemiyorum.
 
Nurullah Genç
 
 

Yalnızlık 
.
Yalnızlık bir yağmura benzer,
Yükselir akşamlara denizlerden
Uzak, ıssız ovalardan eser,
Ağar gider göklere, her zaman göklerdedir
Ve kentin üstüne göklerden düşer.

Erselik saatlerde yağar yere
Yüzlerini sabaha döndürünce sokaklar,
Umduğunu bulamamış, üzgün yaslı
Ayrılınca birbirinden gövdeler;
Ve insanlar karşılıklı nefretler içinde
Yatarken aynı yatakta yan yana:

Akar, akar yalnızlık ırmaklarca.




Türkçesi:Behçet Necatigil 
.
Rainer Maria Rilke 

 

Hüzün Damlar Gözlerimden

Söküp atamam seni yüreğimden
Uçup gittin sessizce ellerimden
Gittiğin işte o günden
Hüzün damlar gözlerimden

Seni söyler,sen dökülürsün dilimden
Ölüm vız gelir, dönmem sözümden
Ne eser kaldı görsen gidişinden
Hüzün damlar gözlerimden

Taçlar yapacaktım sana yıldızlardan
Umudu toplayacaktık esen rüzgardan
Emindik hani sevgimizden
Hüzün damlar gözlerimden

Gönülden sevmiştim seni gönülden
Caymak varmıydı kavilden
Korkmuyorduk hani mahşerden
Hüzün damlar gözlerimden

Hani, aşktın saflıktın sadakattın
Vefasızlığa bir çentikte sen attın
Gülmemişti bahtım sen de ağlattın
Hüzün damlar gözlerimden 
 

Mevlana'dan...

Hayattan ne ogrendim?

Sonsuz bir karanligin icinden dogdum. Isigi gordum, korktum. Agladim.
Zamanla isikta yasamayi ogrendim.
Karanligi gordum, korktum.
Gun geldi sonsuz karanliga ugurladim sevdiklerimi. ..
Agladim.

* * *
Yasamayi ogrendim.
Dogumun, hayatin bitmeye basladigi an oldugunu;
aradaki bolumun, olumden calinan zamanlar oldugunu ogrendim.

* * *
Zamani ogrendim.
Yaristim onunla...
Zamanla yarisilmayacagini, zamanla barisilacagini, zamanla ogrendim...

* * *
Insani ogrendim.
Sonra insanlarin icinde iyiler ve kotuler oldugunu...
Sonra da her insanin icinde iyilik ve kotuluk bulundugunu ogrendim.

* * *
Sevmeyi ogrendim.
Sonra guvenmeyi...
Sonra da guvenin sevgiden daha kalici oldugunu,
sevginin guvenin saglam zemini uzerine kuruldugunu ogrendim.

* * *
Insan tenini ogrendim.
Sonra tenin altnda bir ruh bulundugunu. ..
Sonra da ruhun aslinda tenin ustunde oldugunu ogrendim.

* * *
Evreni ogrendim.
Sonra evreni aydinlatmanin yollarini ogrendim.
Sonunda evreni aydinlatabilmek icin once cevreni aydinlatabilmek gerektigini ogrendim.

* * *
Ekmegi ogrendim.
Sonra baris icin ekmegin bolca uretilmesi gerektigini. ..
Sonra da ekmegi hakca ulesmenin,
bolca uretmek kadar onemli oldugunu ogrendim.

* * *
Okumayi ogrendim.
Kendime yaziyi ogrettim sonra...
Ve bir sure sonra yazi, kendimi ogretti bana...

* * *
Gitmeyi ogrendim.
Sonra dayanamayip donmeyi...
Daha da sonra kendime ragmen gitmeyi...

* * *
Dunyaya tek basina meydan okumayi ogrendim genc yasta...
Sonra kalabaliklarla birlikte yurumek gerektigi fikrine vardim.
Sonra da asil yuruyusun kalabaliklara karsi olmasi gerektigine aydim.

* * *
Dusunmeyi ogrendim.
Sonra kaliplar icinde dusunmeyi ogrendim.
Sonra saglikli dusunmenin kaliplari yikarak dusunmek oldugunu ogrendim.

* * *
Namusun onemini ogrendim evde...
Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk oldugunu;
gercek namusun, gunah el inin altindayken, gunaha el surmemek oldugunu ogrendim.

* * *
Gercegi ogrendim bir gun...
Ve gercegin aci oldugunu...
Sonra dozunda acinin,
yemege oldugu kadar hayata da lezzet kattigini ogrendim.

* * *
Her canlinin olumu tadacagini,
ama sadece bazilarinin hayati tadacagini ogrendim.

Ben dostlarimi ne kalbimle nede aklimla severim.
Olur ya ...
Kalp durur ...
Akil unutur ...
Ben dostlarimi ruhumla severim.
O ne durur, ne de unutur ...

MEVLANA

Unutma Ki

Sen uykusuzluk nedir bilir misin
Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı
Gözlerini tavana dikip
Düşündüğün oldu mu bütün gece
Ve bütün bir gün
Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç
Gelmeyince
Seni aramayınca
Ölesiye ağladın mı
Sonra çekilip en koyusuna yalnızlıkların
Ona ait ne varsa
Bir bir hatırladın mı

Sen günden güne erimeyi bilir misin
Dev bir ağacın vakarı içinde ölmeyi
Bir teselli aramayı
Issız parklarda, tenha sokaklarda
Ve bütün bir şehir uyurken uzaklarda
Deli divane yollara düşüp
Yaşlanmış bir köpek gibi
Eskimiş bir gömlek gibi
Atılmışlığını hissettiğin oldu mu
Sevmekten
Günler geceler boyunca yürümekten
Elin ayağın yoruldu mu

Sen yalnızlığın acısını bilir misin
Unutulmak bir hançer gibi saplandı mı sırtına
İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtı mı
Bütün gururunu çiğneyip
Sevdiğinin geçtiği yollarda
Bastığı toprakları eğilip öptün mü
Sen çaresizlik nedir bilir misin
Sen yokluk nedir gördün mü
Yanan başını
Duvarlara vurup parçalamak geldi mi içinden
Sen her gün bin defa öldün mü

Böyleyim diye ayıplama beni
Bir gün kendimi
Sonsuzluğun koynuna bırakırsam
Yaralı ve yenik bir asker gibi
Darılma
Unutma ki
Her seven isimsiz bir kahramandır
Unutma ki
İnsan; sevebildiği kadar insandır.

Ümit Yaşar Oğuzcan

SAĞI ÖZLEM SOLU ÖZLEM


Tende canın, canda tenin
Sağı özlem, solu özlem
Aşk yolunda ruh bedenin
Dağı özlem, yolu özlem

Pervanedir kalp canana
Uçar ona yana yana
Gözlerimden yâr bak ona
Koru özlem, külü özlem

Özlem dolu içim dışım
Yokluğunda bil berduşum
Firkatinle tutuşmuşum
Narı özlem, hali özlem

Göremezsem nurlu yüzün
Benliğimi kaplar hüzün
Ayrı geçen ömrümüzün
Günü özlem, yılı özlem