Sevdiğimiz Şiirler

SİZİN SAYILARINIZ BENİM KELİMELERİM VARDI

Sizin sayılarınız vardı ya benim kelimelerim
Hep erken doğardı ağzımda tutamazdım
Sevgileriniz naftalin kokardı beklemekten
Ah göllerin balçıkları yuttu, beni sizin gözleriniz
Sazlık.

Sizin sokağınız vardı ya ben boğuldum
Zaten çok dardılar ya da ben hep kalabalık
Elleriniz lambalı çıplak durulmaz
Ah bin çıkarlı sokaklarınızda her an kurban ve ziyan
Yazık.

Sizin iblisiniz bile eğitimli dans etmeyi bilen aslanım
Yürü be koçum, “kim tutar beni”ydiniz ya da lades neşesi
Size yakıştı aferinler sizin, üstelik bir şehir kadar çoktunuz
Ah soysuz kahramanlıklarınızda onca kül ve yara
Dağınık.

Sizin hikâyeniz upuzun ve korunaklı sabah ayazında
Pusuya eğimli düşlerinizde şehvetli diş izleri
Sizsiniz özel ve mülkiyet, gerisi gürültüsünde uykusuz
Ah benim eskilerim tozlu belki de göründüğüm ayna
Kırık.

Hayriye ERSÖZ

ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında yokum ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın

yaşam bir ıstaka
gelir vurur ömrümün çoşkusuna
hani tutulur dilin
konuşamazsın

tırmandıkça yücelir dağlar

sen mahlupsun sen ıssız
ve kalbinde kuşların gömütlüğü
tutunamazsın...

eloğlu sevdalardan dem tutar
aşk büyütür yıldızlardan
yasak senin düşlerin
dokunamazsın

birini sevmişsindir geçen yıllarda
acik bir yara gibidir hala
hala çok özlersin onu
ağlayamazsın

yolunda köprüler çürür
sesin, sessizlik sanki bir uğultuda
savurur hayat kül eyler seni
doğrulamazsın!

yapayanlız bir ünlemsim
dünyayı ıslatan şu yağmurlarda
herşey çeker ve iter
anlatamazsın

yaşam bir ıstaka
gelir vurur işte ömrünün çoşkusuna
sesinde çığlıklar boğulur ama
bağramazsın...

sonra vakt erişir, toporak gülümser sana
upuzun bir ömrün ortasında
ne hayata ne ölüme
yakışamazsın!

yazdırmalısın mezar taşına:
ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında hiç olmadım ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın...

GÜLÜŞÜN EKLENİR KİMLİĞİME

Gün biter gülüşün kalır bende
anılar gibi sürüklenir bulutlar
Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır
yarım kalan bir şiir belki de
 
Aykırı anlamlar arayıp durma
güz biter sular köpürür de
kapanmaz gülüşünün açtığı yara
uçurum olur cellat olur her gece
 
Her gece yeniden bir talan başlar
acı ses olur, ses deli bir yağmur
eski bir eylüle gireriz böylece

Sığındığım her yer adınla anılır
ben girerim, sokağı devriyeler basar
bir de gülüşün eklenir kimliğime
  AHMET TELLİ 
(Belki Yine Gelirim) 

Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım

İnecek var deriz otobüs durur ineriz

Bu karanlık böyle iyi afferin Tanrıya

Herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum

Hırsızlar polisler açlar toklar uyusun

Herkes uyusun bir seni uyutmam bir de ben uyumam

Herkes yokken biz oluruz biz uyumayalım

Nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda

Beni bırak göğe bakalım
                  Turgut UYAR

GÖNÜL OYUNLARI

İki yürek bir olup önce aşkı kucaklar
Derken biri çekilir sahilde ki kum gibi
Dağılır ortalığa oynanan oyuncaklar
Düşersin bir kuyuya görünür aşkın dibi
Pişmanlık gece gündüz seni kucakta sallar
Kopup da elde kalır tutunduğun o dallar..


Bir yar sevdim demekle zaten hikaye bitmez
Gönülde ki oyunlar asıl orada başlar
Eliyle itse bile o aşk yürekten gitmez
Kalem dile gelerek heceyle yar’i haşlar
Zaman örer duvarlar içine tıkılırsın
Arada adı geçse yine de yıkılırsın..


Sürer gider oyunlar biri pes etmedikçe
Biri sürekli kaçar diğeri hep kovalar
Aşk hep galip sayılır havluyu atmadıkça
Gurur olmaz diyerek sırtlarını sıvalar
Kanmaya hazır gönül bu lafla çıkar yola
Kendi kuyusun kazar yalnızlık takıp kola.


Başkası haramdır der kimseye dönüp bakmaz
Nice yolcu konmadan göçüp gider o handan
Bilmez ki nehir bile kendiliğinden akmaz
Onu besleyen dere dökülmezse bir candan
Yaprak gibi dökülür yıllara boyun eğer
Kendini kandırarak der ki o yar’e değer.


O yar kendi keyfinde desen de fayda etmez
Aşk denen o kuşakla gözleri bağlanmıştır
Sanki çekilen acı azmış da ona yetmez
Aldattığını duyup kor gibi dağlanmıştır
Buna rağmen bekler ki pişman olsun da dönsün
Yürekte ki o ateş yalnız onunla sönsün.


Ayvazım DENİZ

Oysa ben çocuktum
Yüreğime parmak izini basıp geçtin
Silemedim
Avuçlarından içtiğim aşkın imlasını bozan ben değildim
Ki yerli yersiz üç nokta iliştirdin sevdama
Ömrümü vesairelere sığdıramadım
Çocuktum
Hazırda umutlarım vardı.

Ben bu şehre adınla biten şiirler serperim..
Sokaklarına konduramadım bedenimi..yoktu...
Kapımın önünden geçmeyecektin
Penceremden bakamayacaktım sana...
Yaralandım

Çocuktum işte
Gelirsin sandım
Yanıldım
Bitti derken
Her günümde seni bir bir çoğalttım.
Sabırsızlığım,açlığımdan senli günlerime.

Çocuktum adın yaktı ellerimi
Tutunamadım bir daha ''sen'' diye hiç kimseye...
Yollar,yıllar,hasret bitirmedi seni;beni bitirdiği kadar...
Çocuktum
Yüreğimi alıp kaçtın!
Hani diyorum son defa gözlerimden düşsen
Sevdanın yatağını şaşırmış nehirlerine..

Büyümek buymuş işte...
Korkuların biçim değiştirmesi
Gece yatağıma
Gündüz yanağıma yapışan

Oyun oynarken bile kambur gibi sırtımda taşıdığım telaşlarımdın
Eziktim
Çocuktum işte...Yüreğime parmak izini basıp geçtin
Bir ses...Bir adamın sesi
Ve bir kadın...Hayatı avuçlarının içinde taşıyan..
Kurduğum hayallere çakılan korkularım
''kalktım'' derken düştüğüm
''başladım'' derken bittiğim
Artık boş mezarlıklara dönen evlerde adım anılır.

KAHRAMAN TAZEOĞLU

GÜL ÇAĞRISI
BEKLER YÜREK

Irgalanır deli deli
Yel çağrısı bekler yürek
Girer sevdanın demine
Gel çağrısı bekler yürek

Deli çayca akar durur
Sînesine sevda vurur
Zamanı zamana kurur
Dil çağrısı bekler yürek

Yanmaz nâr-ı ateşlerde
Sönmez hâr-ı ateşlerde
Yanar vâr-ı ateşlerde
Sel çağrısı bekler yürek

Bağdarını sevda yakar
Hasret bağra hançer sokar
Yâr kokusu güller kokar
Gül çağrısı bekler yürek

Dağlar aşar yâre doğru
Gönül çeker ince ağrı
İster sarılacak bağrı
Kal çağrısı bekler yürek

CELALETTİN KURT

       h.n.a.

Benim sevdiğim şiir
                             CUMHURİYET
Cumhuriyet hürriyet demek.
Cumhuriyet özgürce yaşamak.
Uygarlığa,çağdaşlığa,
Durmadan yılmadan koşmak demek.

Cumhuriyet mutluluk demek.
Cumhuriyet, kol kola yürümek.
Uygarlığa,çağdaşlığa,
Durmadan yılmadan koşmak demek.

Edip Cansever - Masa da masaymış ha

hadi hiçbir yer'e gidelim.
hiçbir yer'de hiç kimsemiz yoktur,
şehrimiz, denizimiz, dağımız, evimiz yoktur.
uğurlayanımız, karşılayanımız, bekleyenimiz,
özleyenimiz de olmasın öyleyse.
kimse kimseyi anlamasın, biz de kendimizi..
hiçbir şey anlamayalım.
hadi kelimeleri kapatalım, sesleri unutalım,
cümleleri kıralım, kendimizden dağılalım.
kars'a giden sise karışalım, kars'a gidelim.
kars'a gitmek, hiçbir yer'e gitmek olsun, gidelim
yokluğa gitmenin yolu nereden geçiyor, bakalım.
bakalım yol nereye kadar yolcu nereye?
'sen kalansın ben eyleyen' demeden önce
iki yolcudan biri diğerine..
sen 'tabii ki' de, o da 'neyse' desin
ve herkes kendi kars'ına,
kendi yokluğuna gitsin.
hadi artık
gidelim..

| haydar ergülen

ve nihayet ikimiz
kaçtığımız aşkların toplamıyız-

sokakta yaralı bir it koşturuyor
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç
milyon yıldır tutmadın ellerimi. benimle çıkmıyorsun
bu yolculuğa. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim.

bu resimden çıkıp gidiyorum. seni isteyen yanım
ölümsüz yanımdır. bulutsuz da yağan nedir? şimdi
öğreniyorum ki, gözyaşi! bu resimden çıkıp
gidiyorum. seni isteyen yanım aşk yanımdır.

babam romantik bir aşiret savaşçısıydı. çapraz fişeklik
duyardım yüzümde ona sarıldığım zaman. sonrası
jandarmalardı. ağıt kadınlardı. mezarlardı. o gün
bugündür sayrıyım. çünkü insan öldüğü yaşta kalır.

babam elin eskilerini giyerdi. ben bu yüzden ezik
olurum bayram sabahlarında. yani bir sömürgede
doğan kırılgan olur. çünkü insan öldüğü yaşta..

sokaktan askeri konvoylar geçiyor
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç milyon
yıldır tutmadım ellerini. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim.

yaşadığım yitirdiklerim oluyor hep. oysa tuttuğum
elleri bırakmıyorum. sonra korkuyorlar hasletimden. ne
denli sevgiye değer olduğumu söylüyorlar. gidiyorlar
sonra. ve biçimlendiremediklerimiz biçim oluyor bize.

ve sen haftanın deniz ertesi günleri geliyorsun. bir çizgi
diyorsun. bir çizgideyim. sağım nere solum nere bilmiyorum..
seni şiir duraklarına bırakıyorum o zaman. güleç kalıyorsun.
dudakların kırışıyor kenarlarından. ellerin minnacık
ellerin morarıyor. küçük küçük adımlarla gidiyorsun -sanki- içimden. bir şiir durağından biniyorsun. zaten yorgunsun.

ben sancıyla kıvranıyorum geceleri sayrı bir yatakta. terli
terli seni içiyorum. çünkü yüzüme bakınca seni görüyorum.
çünkü yorgunsun.

parçalı bulutlu şiirler okuyorum sana. şiir gibi bir çiselti
başlıyor sonra. kanayan bir yara; yalnızlık. çıkıp kanıyorum.
çıkıp sokakta..

sokaktaki bütün kedileri eziyorlar
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç
milyon yıldır tutmadın ellerimi. ve ben sırf
bu yüzden ezilebilirim.

biz emeklerken sevmeyi öğrenmede, kolumuzdakiler
düşüyor. ki ölenler zafere en çok yakışanlardır! ki
ölenler zafere en çok yaklaşanlardır! ..
oturup tekdüze ağıtlar yakıyoruz onlara. ve söz veriyoruz yarını kurtaracağımıza. ama yarına ertelemekle bugünü
yitiriyoruz zaten. ve zaten yenik sayılırız yaşamakla!

en gizli yerimize çağıriyoruz acıyı. ve hep yenik
düşüyoruz, çağırmakla!

sulara benziyorsun bu yüzden. sular ki dinginliğe
gelir ancak. ısınırsa uçar. soğursa kaskatı kesilir
teninden. sulara benziyorsun kapılmaya gelmez.
sulara.. bildik sulara..

sokaktan telsiz sesleri geliyor
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç milyon
yıldır tutmadım ellerini. ve ben sırf bu yüzden kaybedilebilirim.

ihmal edilmeyen telefonlar bekliyorsun, dakik ve
ilgi dolu. anne oluyorsun bütün aşıklarına. ve
çocukların oluyorlar bilmeden. ve bu resimde
kalmayı bu denli çok isterken, çekip.. çıkıp
gitmeli diyorum.

insanlar çoğalıyor etrafımda. sen yoksun.
ıssızlığımdan anlıyorum. çook uzakta oluyorum
onlar konuşurken. derken gece başlıyor. çayları
ödüyorlar ve bir parçamı alıyorlar karşılığında.

ve sen haftanın deniz ertesi günleri
geliyorsun. her aşk; yaşayamadıklarımızın
özetidir, diyorum. gülüyorsun.

seni daha önce öpmüş olmalıyım. yoksa nasıl
bulurum yüzünde gülen ağzının yerini.

sokakta ölümsüz bir yanından yaralıyorlar birini.
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç
milyon yıldır tutmadın ellerimi...

Selim Temo

Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım
Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydım
Dokunduğun küçük bir nakış da ben olsaydım
Sana sırılsıklam bir bakış da ben olsaydım
Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım
Bahira'dan süzülen bir yaş da ben olsaydım
Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım
Senin için görülen bir düş de ben olsaydım
Yeryüzünde seni bir görmüş de ben olsaydım
Senin visalinle bir gülmüş de ben olsaydım
Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım
Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım
Batılı yıkmak için kuşandığın kılıcın
Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım.

Nurullah Genç

Ölüm, sizin eve sığınan kimsesiz bir çocuktu.
Sen ondan öğrendin kendine ne kadar uzakta olduğunu
Ölüm düşürdü seni ruhunun gurbetine
Ve büyük bir yalandan kurtardı.
Bu yüzden hiç aldanmadın
Hiç de mutlu olmadın...
Ölüm, ömrünün o yalan yarısını senden aldı.
Aşka susamış öbür yarısını yakın uzaklara saldı.
Ölüm yüzünden ne kimsenin kimsesi oldun
Ne de kimse senin gördüğünü gördü.
Yaşayan tek yerin o ölü gözlerindi.
Karanlık kokulu otlar bu yüzden
bir tek sana el salladı...

Ölümüm kandil olacak,
akşamlar akşamlar akşamlar olacak
Ben bu acılı baloda
Maskesini yitirmiş seferi şair
Ben inançsız yolcu
Bütün istasyonlarda
kanlı rütbeler takılacak omuzuma
Bir kuşluk vakti dalgın atların hıncını
düşünürken
sen'Yalnızlığın bahçesini sulamış olacaksın'
Ve gidiyorum...
Dudaklarımda bir nergis tadı
Bak,kar izleriörtü bile,
Kendini iyi koru, bu kış çok uzun sürebilir.
Anılarım tutkularıma bağlıydı bilirsin
Artık pişmanlık olsa da olur olmasa da.
Ne olursun sen hep böyle kal
Varsın ellerim ellerinsiz kalsın.
'Ölümüm kandil olacak,
akşamlar akşamlar akşamlar olacak...