Anlamlı Yazılar

Allah öğretmenleri kibirli, kibriyle içi fesatlıkla dolu olan idarecilerden korusun. İnanın kendini bir şey zanneden, adeta kibir abidesi insanlarla asla çalışamazsınız. Hayatım boyunca ne kibri ne de kibirli insanları asla sevmedim
                                                 Gandalff

EVLİLİKTE KIYAMET NE ZAMAN KOPAR?
Bir dost meclisinde sohbet ediyorduk. Laf döndü dolaştı, aile içi iletişime geldi. Herkes aynı şeyi düşünüyordu:
-Günümüzde eşler eşlerini ihmal ediyor, Çocuklar ihmal edilmiş eşlerin hırçınlıkları içinde yetişiyor…”
-Çoluk çocukla uğraşacağım derken, dev bir yük biniyor kadınların sırtlarına. dedi bir akademisyen arkadaşım.
-Kadın da insan. Onun da nefes almaya, çıkıp gezmeye ihtiyacı var. dedi bir diğeri.
-Kadın da insan diye bakmak, doğru bir bakış açısı değildi, tuhafıma gitti. Zira kadın, “da”sız insandı. Erkeğin yaşamına ortak olmuş bir asalak değil, kendi yaşamının öznesiydi o.
Tuhafıma gitti bu konuşmalar. Anlatmaya çalıştım; ama beceremedim.
Bir soru sordum: -Eşinizi en son ne zaman dışarı çıkarttınız, ne zaman gezdirdiniz, söyler misiniz?
Herkes kendince cevap vermeye çalıştı ama kimse -Ne demek eşinizi gezdirdiniz mi, kardeşim? O kedi mi, fino mu da dışarı çıkartalım da gezdirelim, bu nasıl soru böyle? demedi. Diyemedi.
Günümüz evliklerinin temel problemi işte bu: -Aynileşme-!
Eşin, eşini bir süre sonra ‘kendi gibi değil, kendisinin gibi’ görmeye başlamasıdır aynileşme problemi. Kendisinin gördüğü eşine -iyilik- yapmak için “biraz dışarıda gezdirilmeye ihtiyacının olduğunu” düşünme basitliğine düşmedir ülkemiz evliklerinin iç acınası durumu.
Kafeteryada oturmuştum bir gün. Yan masaya orta yaşlarda bir çift geldi. Garson sipariş almak için -Ne arzu edersiniz? diye sordu.
Kadın, adamın gözüne baktı. Adam da elindeki listeye… “Ne istersin?” diye sordu karısına. Kadın, “
-Bilmem, Sen söyle, dedi.
Bu, görünürde -Ne kadar uyumlu bir çift gibi gelse de kendi damak tadını bir kenara iten, eşi kendisine hangi damak tadını sunarsa onu kabul edeceğim diyen bir -aynileşme- problemi idi hâlbuki..
-Zaman geçtikçe ister istemez eşler birbirine benziyor, demeyin sakın. Zira birbirine dönüştükçe eşler, o evlilik evlilik olmaktan çıkar..
Evliliğin kalitesi, eşler birbirine benzedikçe değil, kendi gibi kaldıkça olur.
Bir fizik hocasına “Kıyamet ne zaman kopar?” diye sordum.
“Enerji düzeyleri farklılığını kaybettiğinde.” diye cevap verdi. “Bunun adına Entropik Kıyamet.denilir diye ilave etti.
“Evrende enerji düzeyleri eksi ile artı arasında aktığı sürece dünya dönmeye devam edecek... Rüzgâr esecek, gök gürleyecek.Zıtlar arası enerji akımıdır canlılığı koruyan. Ne zaman ki bütün enerji düzeyleri aynı olursa, fizik kanunlarına göre kıyamet işte o zaman kopar. dedi.
Her evliliğin bir kıyameti vardır, o kıyamet...
Yazının devamı için... [linkler sadece üyelerimize görünmektedir.] …/

Eski bir bakandan bir konferansta konuşma yapması istenmişti.
Elinde kağıt kahve bardağı ile kürsüye çıktı ve konuşmasına başladı.
Ama kafasının başka yerde olduğu sanki anlaşılıyordu.
Daha bir iki cümle söylemiş iken durdu, kahve bardağından bir yudum aldı ve sonra bir süre bardağı kaldırıp baktı.
Derin bir nefes aldı ve;
“Biliyor musunuz ne düşünüyorum?” diye sordu.
“Bu konferansta geçen yıl da, hem de aynı kürsüde konuşmuştum.
Tek bir fark vardı; o zaman hâlâ bakanlık görevim sürüyordu.
Buraya gelirken bana business class bileti alınmıştı, hava alanında beni bir limuzin ve eskort araba bekliyordu.
Beni önce bir otele götürmüşlerdi.
Otel müdürü beni otelin kapısında karşılamış ve kral dairesine çıkarmıştı.
Ertesi sabah lobide benim odadan inişimi bekleyen bir heyet vardı.
Beni yine aynı limuzinle bu salona getirmişlerdi.
Özel bir kapıdan içeri almışlardı.
Çok şık bir bekleme odasında konferansı beklerken porselen bir kapta kahve ikram etmişlerdi.
Sonra da beni salona aldılar ve en ön sırada ayrılan yerime geçmiştim.
”Eski bakan derin bir nefes aldı, seyircilere gülerek bir süre baktı ve devam etti;
“Fakat bu yıl karşınızda bir bakan olarak bulunmuyorum.”
bir an durdu ve sonra
“Dün buraya kendi ödediğim uçak bileti ile uçtum.
Beni hava alanında kimse karşılamadı.
Otele taksi ile geldim. Kendi odama kendim çıktım.
Bu sabah buraya otelden yine taksi ile geldim.
Kapıdan girerken güvenlikten geçtim, hüviyetimi alıp listede olduğuma emin olmadan salona almadılar bile.
Sonra da bulabildiğim yerde oturdum.
Canım kahve istedi ve görevliye sordum
“bana dışarıda kahve makinesi olduğunu” söyledi.
Ben de çıktım ve şu gördüğünüz kağıt bardağa kahveyi kendim doldurdum.
Seyirci gülmeye başlamıştı.
“Sanıyorum geçen yıl porselen bardak bana sunulmamıştı. Makamıma sunulmuştu.
Benim asıl bardağım işte bu.
"Konuşmanın bu noktasında gülüp alkışlayan seyircilere kahve bardağını kaldırıp gösterdi.
Alkışlar bitince de şunları söyledi;
“Size verebileceğim en iyi ders bu işte.
Bütün o övgüler, hizmetler, avantajlar rütbeniz, rolünüz, makamınız içindir.
Size ait değildir.
Ve bir gün makamınızı görevinizi bitirdiğinizde porselen bardağınızı halefinize verirler.
Çünkü aslında hep layık olduğunuz kâğıt bardaktır...”

Elemin zevali lezzet, lezzetin zevali elemdir.

KİMİ ZAMAN...

Gerçek sevgi temelinde kısır olan haklı haksız tartışmasını aşar, şayet aşamıyorsa, o sevginin gerçek olduğundan kendiniz bile kuşku duymalısınız. Küçük şeyleri affedip beraberce aşamıyorsanız, zaten hiç sevmemişsiniz demektir. İnsana yapılacak en büyük kötülük ise sevmediği halde sevmiş gibi yapmaktır.

 Haklı haksız demeden birini kaybettiğimizde yüreğimizin başında bir sızı hissediyorsak, pişman olacağımız günleri bekleyelim…

 Şayet bu bir bahane olarak kullanılmıyorsa, seviyorsak, bir takım varsayımlar üzerinden, geleceğe atıf çıkarımlar yaparak, vazgeçmenin anlamsızlığını, pişmanlığın geri dönülmez acısıyla öderiz. Eğer bir bahane olarak kullanılıyorsa, bu dürüstlük değil, zaten bunun bedeli vicdanda da olacak, İlahi adalette de.
 
 Her insan kendi penceresinden baktığı için kendini haklı görür, görmesi de normaldir zaten… Lakin haklıyı haksızı ancak zaman belirliyor.

 Kişiler kendi penceresinden baktığında, penceresinin izin verdiği ölçüde gökyüzünü görebilir. Bizlerin penceresi, yaşadıklarımız, bilgimiz, tecrübemiz ve bunların o anda ki ruh halimize yansıyan kısmıdır. Bazen içinde bulunduğumuz anlarda iknalar kifayetsizdir, sözler kifayetsizdir, davranışlar da kifayetsiz kalır… Zaman bizi ipe dizdiğinde ve hayatımızda yeni pencereler açtığında, o vakit biz anlarız, haklı mı haksız mı olduğumuzu…

 Kimi zaman haklı oluşumuz pişmanlıkların önüne de geçmez. Yani haklı olmamız pişman olmayacağımız anlamına da gelmez…

 Her ne olursa olsun, eğer affedilmez hatalar yoksa ve siz buna rağmen ayrılık kararı almışsanız bu bir hatadır. Zaten bu hata size özlem, arama isteği, merak etme dürtüsü ile kendini hatırlatır. Siz bunlara rağmen hatanızdan dönmezseniz ya inat, ya ego veya başka bir sorununuz vardır. Çok doğaldır ki bu sorun hayatınızın geri kalanını da etkileyecektir.

 Mirza Tazegül

Bir defasında hocama dedim ki:

-Bir kitap okudum ama zihnimde kitaptan hiçbir şey kalmadı.

Bana bir meyve uzattı ve dedi ki:
-Bunu ağzında çiğneyip ye.

Yedikten sonra sordu:
-Şimdi sen büyüdün mü?
-Hayır, dedim.

Dedi ki:
-Büyümedin ama o hurma vücuduna dağıldı; et oldu, kemik oldu, sinir oldu, deri oldu, tırnak oldu, hücre oldu…

Anladım ki, okuduğum kitap da öyle dağılıyor:
Bir kısmı kelime dağarcığını zenginleştiriyor.

Bir kısmı bilgi ve irfanını artırıyor, bir kısmı ahlakını güzelleştiriyor, bir kısmı yazı ve konuşmada üslubuna incelik katıyor, bir kısmı hayata farklı bakmanı sağlıyor, bir kısmı içindeki sevgi-merhameti arttırıyor, bir kısmı özgüvenini arttırıyor, düşünmeni, sorgulamanı tetikliyor, olaylar karşısında nasıl davranman gerektiğini öğretiyor.

Her ne kadar sen bunların farkında olmasan da !

Kitap okumak bir şeye yaramaz, çünkü kitap okumak çok şeye yarar!

O kadar çok şeye yarar ki neye yaradığını söylemek imkansızdır.

İyi dostlar, iyi kitaplar, bir de huzurlu bir vicdan:
İşte ideal hayat.

Mark Twain

''Kadını güzel yapan şey ne saçı, ne vücudu, ne de kendini ne şekilde taşıdığıdır. Kadını esas güzel yapan sevgisini paylaşabilmesi, fedakarlığı, sorumluluğu, anlayışı, sadece bilgiye değil aynı zamanda kalbe de yönelik aklıdır.''
 

"Yaşamak nadir rastlanan bir şeydir. Çoğu insan sadece var olur."

Ruhunuza iyilik yapın. Kimseyle tartışmayın. Doğaya yakın, internete, televizyona ve basına uzak durun.

Buluta, ağaca bakın. Su için. Bir bahçede oturun biraz. Şarkı mırıldanın, bir kitapta gezinin.

İş yerinizde gülümseyin, sokakta çevrenize bakının. Kimseye kızmamaya çalışın. Dinlenin.

Güzel gördüğünüz her şeye bakın. Sevdiğiniz rengi koyun çevrenize.

Sevdiklerinizi arayın, sohbet edin. Acınız varsa, azalınca bir film izleyin, sizi gülümsetecek türden.

Sonra susup rüzgâra bırakın yüzünüzü.

Hayat dersiniz içinizden. Bir müzik duyarsınız bir yerlerden. Hayat…

Dışarıda bambaşka hayatlar da var. Dünya yaşadığınız kadar.

Özen Yula

Sevgili Dost,
Kulaklar işgal altında. Bu yüzden kelimeler yerlere dökülüyorlar. Ağızların kapıları kırık. Bu yüzden kelimeler ayağa düşüyorlar. Bu söz yığınlarını kim kaldıracak. Hiç kimse. Ama azarlanacak, sokaktan, "bak ne buldum"diye kelime taşıyan çocuklar evlerine. "At o pis şeyi" denilecek onlara. Çocuklarsa yıkayıp bazı kelimeleri saklayacaklar yastık altlarında..

—A. Ali Ural----

Soğuk bir kış sabahı çok sayıda oklu kirpi, donmamak için birbirine bir hayli yaklaştı. Az sonra, oklarının farkına vardılar ve ayrıldılar. Üşüyünce, birbirlerine tekrar yaklaştılar. Oklar rahatsız edince yine uzaklaştılar.

Soğuktan donmakla, batan okların acısı arasında gidip gelerek yaşadıkları ikilemi, aralarındaki uzaklık, her iki acıya da tahammül edebilecekleri bir noktaya ulaşıncaya kadar sürdü. İnsanları bir araya getiren, iç dünyalarının boşluk ve tekdüzeliğidir. Ters gelen özellikler ve tahammül edemedikleri hatalar onları birbirinden uzaklaştırır. Sonunda, bir arada var olabilecekleri, nezaket ve görgünün belirlediği ortak noktada buluşurlar. Bu uzaklıkta duramayanlara, İngiltere’de “keep your distance!/mesafeni koru!” denir. Bu noktada, çevrenin sıcaklığını hissetme arzusu kısmen karşılanır ama, buna karşılık okların acısı hissedilmez. Kendi iç sıcaklığı çok yüksek olanlar ise, ne sıkıntı vermek, ne de sıkıntı çekmek için, topluluklardan uzak durmayı tercih ederler.”

Belki her birimiz ötekine karşı bir oklu kirpi konumundayız. Ne ki aynı toplum içinde bir arada yaşama durumundaysak birbirimize katlanmak zorunda olduğumuzu da bilmeliyiz. Kimse ötekinin okuna takılmak istemiyorsa, kendi okunu da onu incitecek kadar ona yaklaştırmamaya özen göstermelidir. Demek ki herkesin ötekine bir yaklaşma mesafesi bulunmaktadır. Uzlaşının ve bir arada yaşamanın yolu bu mesafenin optimum noktasını bulmaktan geçiyor: ne üşüyecek kadar uzak, ne canımız yanacak kadar yakın...

Optimum noktayı bulamayan veya bulmak istemeyen veya topluluğa katılmak istemeyip uzakta kalan ise kendi yalnızlığının soğukluğunda üşümeye katlanmak zorunda kalacaktır. Bu durum herhalde hiçbir zaman mutlu sonla noktalanmaz.

Bireysel yaşantımızda olduğu kadar, bir arada yaşama arzumuzda, dahası siyasal teşebbüslerimizde de oklu kirpilerin deneyimini yol gösterici kabul edebiliriz. Allah’ın “Akıl etmiyor musunuz!” uyarısının ibretamiz bir örneği oklu kirpilerin yaşam savaşımında somutlaşmıyor mu?

bütün dünyayı gezdim , bulamadım başıma bir tac.
ne zengini tok gördüm, ne fakiri aç.
akıbet !! gözünü doyuracak bir avuç toprak.

Zaman hiçbir şeyi düzeltmez, sadece üzerini örter. Sakladığın acılar, bir gün mutlaka ortaya çıkar... Herkes zamanı geri alabilmek ister. Kimi eski güzel günleri tekrar yaşayabilmek için. Kimi yaptığı yanlışları düzeltebilmek için. Kimiyse sadece yaşadığını hissedebilmek için ister bunu... Gelecekten korkanlarsa, zamanı durdurmak ister. Herşey o kadar iyidir ki bunun bozulmaması için çaba gösterirler.
 Ama kimse şu anın değerini bilenler kadar mutlu değildir. Geçmiş de gelecek de onlarladır... Bazılarıysa zamanın ta kendisi gibidir. 
Ve her insan, zamanın dünya üzerinde bıraktığı birer yara izidir...

''Kendini yargılamak başkalarını yargılamaktan daha güçtür. Kendini yargılamayı başarabilirsen gerçek bir bilgesin demektir.''
''İnsanları kolayca tanıyamazsın. Onların tanımaya ayıracak zamanları yoktur. Yediklerini, içtiklerini bile dükkanlardan hazır olarak alıyorlar. Ama dost satan dükkanları olmadığı için dostları da yoktur.'' - Antoine de Saint-Exupery - Küçük Prens

Hiçbir şey olmamış gibi yapmak, çok şeyi halının altına süpürmektir. O halının altı, üstünde yürünürken görünmüyor olabilirdi. Yürüyene hiçbir şey yokmuş gibi, tertemiz görünebilirdi.

Yürüyene hiçbir şey yokmuş gibi, tertemiz görünebilir. Ama o halı bir kez kaldırıldığında, ortaya saçılan pislik insana, "Nerede yaşıyormuşum ben? Nerede yürüyormuşum? Nasıl temizlemeden yürümüşüm bunca yolu?" dedirtebilirdi. Bu yüzden, hiçbir şey olmamış gibi yapmayı hiçbir zaman doğru bulmadım.

Sarsıntı
Arda Erel